Αντικαταθλιπτικά και κίνδυνοι αυτοκτονίας
"Τα αντικαταθλιπτικά με διεγερτική δράση αντενδείκνυνται για τη θεραπεία αυτοκτονικών ασθενών."
Η μείωση του κινδύνου αυτοκτονίας είναι ένας από τους σημαντικότερους στόχους της αντιμετώπισης της κατάθλιψης, για την οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν αντικαταθλιπτικά από διάφορες φαρμακολογικές ομάδες (O.
Αντικαταθλιπτικά που διεγείρουν τη δράση
Η αυτοκτονική επίδραση αυτής της ομάδας φαρμάκων μελετάται καλά στην εφαρμογή της TIP της ιμιπραμίνης (μελαμραμίνη).
Τα αντικαταθλιπτικά με διεγερτική δράση αυξάνουν την ανησυχία του άγχους και είναι σε θέση να τα επιδεινώσουν σε σύνθετα σύνδρομα, γεγονός που αυξάνει την ετοιμότητα αυτοκτονίας του ασθενούς.
Με τα απλά καταθλιπτικά σύνδρομα, η δράση ενεργοποίησης των αντι-καταθλιπτικών διεγερτικών βοηθά στη μείωση της αναστολής, η οποία μπορεί επίσης να οδηγήσει σε αυτο-επιθετικές ενέργειες.
Με τις νευρωτικές καταθλίψεις και τις αντιδράσεις της ψυχαλγίας υπό την επίδραση της μελαμραμίνης, το άγχος αυξάνεται, υπάρχει η Τασυνεσία, η ακαθισία, ένα άλμα ιδεών. Οι ασθενείς έχουν μια οδυνηρή, μη προκλητική, συντριπτική επιθυμία να ενεργήσουν. Σε αυτή την κατάσταση, η πιθανότητα αυτοκτονίας αυξάνεται πολλές φορές.
Αντικαταθλιπτικά με ηρεμιστικό αποτέλεσμα
Η αυτοκτονία επίδραση αυτής της ομάδας αντικαταθλιπτικών έχει μελετηθεί με περισσότερες λεπτομέρειες με τη χρήση της TCA amitripty-
lina. Τις περισσότερες φορές, το φαινόμενο αυτοκτονίας παρατηρείται τις πρώτες ημέρες μετά τη χορήγηση του φαρμάκου, όταν εκδηλώνονται το ηρεμιστικό αποτέλεσμα και οι παρενέργειες (διαταραχή διαμονής, ξηροί βλεννογόνοι πόροι, δυσκοιλιότητα, κατακράτηση ούρων κλπ.).
Η πιθανότητα αυτοκτονίας αυξάνεται με το διορισμό υψηλών και μέσων δόσεων αμιτριπτυλίνης το πρωί και τη διάρκεια της ημέρας σε ασθενείς των οποίων η κλινική εικόνα κυριαρχείται από:
♦ Αστενο-καταθλιπτικό σύνδρομο με υποχωρητικά συμπτώματα.
♦ Καταθλιπτικές διαταραχές με ιδέες αυτοκαθορίσεως και αυτοαποτίμησης (στις δηλώσεις των ασθενών υπάρχουν σκέψεις ανικανότητας, που επιβαρύνουν τους συγγενείς και τους συγγενείς τους).
♦ Καταθλιπτικές διαταραχές με σοβαρή αποπροσωποποίηση.
Οι αυτοκτονικές προσπάθειες έγιναν, κατά κανόνα, με δηλητηρίαση από αμιτριπτυλίνη. Για να αποφευχθεί η αυτοκτονική επίδραση της αμιτριπτυλίνης, συνιστάται να τη συνταγογραφήσετε στην αρχή της θεραπείας το βράδυ και στη συνέχεια σταδιακά (ξεκινώντας με μικρές δόσεις) το πρωί και τη διάρκεια της ημέρας.
Επιπλέον, η αυτοκτονική επίδραση της αμιτριπτυλίνης περιγράφεται στις αντιδράσεις της ψυχαλγίας ενός παρατεταμένου τύπου με ένα έντονο ασθενικό συστατικό, ειδικά όταν αναπτύχθηκαν σε ένα σωματικά ατελές υπόβαθρο. Η καταστολή της αμιτριπτυλίνης αύξησε τις ασενικές εκδηλώσεις και εμπόδισε τη δραστηριότητα των ασθενών, συμπεριλαμβανομένων αυτών που αποσκοπούσαν στην εξεύρεση τρόπων επίλυσης της κατάστασης των συγκρούσεων.
Μετά από μακροχρόνια θεραπεία με θυμολεπτικά σε χαμηλή δοσολογία κυκλοθυμικών καταθλιπτικών καταστάσεων, είναι δυνατόν να σχηματιστεί σύνδρομο ανεπάρκειας, το οποίο ενισχύει την αυτό-επιθετική συμπεριφορά. Ο Ν. Πετρίλοβιτς, ο οποίος περιέγραψε αυτό το σύνδρομο, το θεωρούσε ως "ελάττωμα, περίπου
συμφωνηθείσα θεραπεία. " Το σύνδρομο αυτό χαρακτηρίζεται από το σχηματισμό χρόνιων συναισθημάτων κατωτερότητας, χαμηλής αυτοεκτίμησης, μειωμένης ανοχής απογοήτευσης σε καταστάσεις σύγκρουσης και δυσκολιών στη ζωή, αυξημένης αίσθησης αδικίας και διατήρησης ηθικών και δεοντολογικών συνθηκών διαβίωσης. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να υπάρχουν διαταραχές αποπροσωποποίησης και απομάκρυνσης.
Όταν χρησιμοποιούνται ετεροκυκλικά αντικαταθλιπτικά, παρατηρούνται τα ακόλουθα χαρακτηριστικά της αυτοάγκης συμπεριφοράς. Οι περιπτώσεις αυτοκτονικής συμπεριφοράς των καταθλιπτικών ασθενών που έλαβαν χαμηλές δόσεις αντικαταθλιπτικών (κάτω των 75 mg / ημέρα) αντιπροσώπευαν το 22% του συνολικού αριθμού των ασθενών. με αύξηση της δοσολογίας στα 75-150 mg / ημέρα - 11%. σε δόση 250 mg / ημέρα - 1%.
Η εισαγωγή της δεύτερης γενιάς αντικαταθλιπτικών (SSRIs) και της τρίτης γενιάς (SSRIs) στην πράξη έχει αναβιώσει τη συζήτηση σχετικά με τα πιθανά οφέλη των αντικαταθλιπτικών νέας γενιάς για τη μείωση του κινδύνου αυτοκτονίας σε ασθενείς με κατάθλιψη. Έχει προταθεί ότι ορισμένα SSRI είναι κατώτερα σε σχέση με άλλα φάρμακα. Ωστόσο, μια πιο εμπεριστατωμένη ανάλυση έδειξε ότι οι SSRI μπορούν να καταστείλουν αποτελεσματικά τις σκέψεις αυτοκτονίας. U. S. Μ. Beazleev, et αϊ., 1991; 8. Α. Moplgosheg e1 a1., 1995).
Κατά την αξιολόγηση της αντι-αυτοκτονικής επίδρασης του φαρμάκου της ομάδας των SSRIs της milnacipran (Ixel) χρησιμοποιώντας την κλίμακα Hamilton και ΜΑΒΚ8, αποδείχθηκε ότι το φάρμακο μείωσε σημαντικά τη σοβαρότητα των αυτοκτονικών τάσεων. Αν και ο απόλυτος αριθμός των ασθενών με αυτοκτονικό κίνδυνο ήταν μικρός (αφού ο υψηλός κίνδυνος αυτοκτονίας ήταν το κριτήριο αποκλεισμού στις περισσότερες από τις δοκιμές με φάρμακα), μελετήθηκαν όλες οι αυτοκτονίες και οι απόπειρες αυτοκτονίας που καταγράφηκαν κατά τη διάρκεια κλινικών δοκιμών της milnacipran (L. Metssheg e1 a1, 1998). Το ποσοστό απόπειρας αυτοκτονίας ήταν 4,9 ανά 100 άτομα-έτη. Οι αριθμοί αυτοί είναι συγκρίσιμοι με αυτούς για το TCA, αλλά σημαντικά χαμηλότεροι από ό, τι για τη θεραπεία των SSRIs (20 περιπτώσεις ανά 100 άτομα-έτη), καθώς και όταν έλαβαν εικονικό φάρμακο (16 περιπτώσεις ανά 100 άτομα-έτη). Ανεξάρτητα από το ποιο αντικαταθλιπτικό χρησιμοποιήθηκε, ο πραγματικός αριθμός των ολοκληρωμένων αυτοκτονιών στους ασθενείς που υποβλήθηκαν σε θεραπεία ήταν περίπου 3 φορές χαμηλότερος από ό, τι στην ομάδα του εικονικού φαρμάκου.
Όπως σημειώθηκε παραπάνω, η αυτοκτονία συχνά προκαλείται από σκόπιμη υπερδοσολογία φαρμάκων, συμπεριλαμβανομένων των αντικαταθλιπτικών. Το ένα τρίτο όλων των ολοκληρωμένων αυτοκτονιών αντιστοιχούσε σε υπερβολική δόση φαρμάκων, σε 14% - αντικαταθλιπτικά (8.8.Lsk e1 a1., 1995). Παρόμοια στοιχεία ελήφθησαν στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου, κατά τη διάρκεια της εθνικής παρακολούθησης των συνταγογραφούμενων φαρμάκων, καταγράφηκε ότι 15% όλων των θανατηφόρων υπερδοσοφόρων χορηγήθηκαν με τη βοήθεια τρικυκλικών αντικαταθλιπτικών (E Sgoshe, 1993).
Όταν επιλέγετε ένα αντικαταθλιπτικό σημαντικότερο κριτήριο είναι η ασφάλειά του σε υπερβολική δόση. Για παράδειγμα, οι TCAs που είναι ικανές να διαταράξουν τον καρδιακό ρυθμό είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες και οι περισσότερες από τις ολοκληρωμένες αυτοκτονίες συνδέονται με την υπερδοσολογία τους (8. 8. Lek et al., 1995).
Μια μετα-ανάλυση των δεδομένων σχετικά με τη συχνότητα των αυτοκτονιών κατά τη διάρκεια κλινικών μελετών της παροξετίνης με τη συμμετοχή 4668 ασθενών αποκάλυψε ότι για έξι απόπειρες υπάρχει μόνο μία ολοκληρωμένη αυτοκτονία (8. Α. Moplangue e1 A1., 1995). Πιστεύεται ότι το SIOZSiN είναι ασφαλέστερο από αυτή την άποψη (E Sgoshe, 1993, Μ. Ν. Ledeg, 1996). Κατά τη διάρκεια των κλινικών μελετών του milnacipran, 15 περιπτώσεις εκ προθέσεως υπερδοσολογίας καταγράφηκαν, συμπεριλαμβανομένης υπερβολικής δόσης που υπερβαίνει τα 2800 mg (δηλαδή 28 φορές μεγαλύτερη από τη συνιστώμενη ημερήσια δόση). Καμία από αυτές τις περιπτώσεις δεν ήταν θανατηφόρα, δεν οδήγησε σε διαταραχές του καρδιακού ρυθμού ή κώμα. όλα αυτά επιλύθηκαν χωρίς ανεπιθύμητες συνέπειες (8. Α. Moplishogeu e1 a1., 1996). Μερικές φορές παρατηρήθηκε έμετος, που συνέβαλε στην εξάλειψη της περίσσειας φαρμάκου από το σώμα. Ο βραχύς χρόνος ημίσειας ζωής (8-10 ώρες σε σύγκριση με αρκετές ημέρες με φλουοξετίνη) συμβάλλει στην ταχεία εξάλειψη του φαρμάκου σε περίπτωση υπερδοσολογίας και έτσι μειώνει τον κίνδυνο εμφάνισης μακροπρόθεσμων επιπλοκών.
Συμπερασματικά, θα πρέπει να τονιστεί ότι όταν συνταγογραφούνται αντικαταθλιπτικά σε ασθενείς με αυτοκτονική συμπεριφορά, είναι απαραίτητο να εξεταστεί ο βαθμός ασφάλειας και το εύρος των πιθανών επιπλοκών της υπερδοσολογίας. Δεδομένα από τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες μελέτες και επιδημιολογικές μελέτες επιβεβαίωσαν ότι η αντικαταθλιπτική αγωγή μπορεί να παίξει ρόλο στην αυτοκτονία του ασθενούς. Οι ακόλουθοι μηχανισμοί διακρίνονται από το ποια αντικαταθλιπτικά ενισχύουν την αυτοκτονική συμπεριφορά των ασθενών (Β. Nealu, S. Laptag, Μ. Zauade, 1999):
1. Ταχύτερη εξάλειψη των συμπτωμάτων κατάθλιψης.
2. Η δράση που είναι εγγενής σε ορισμένα αντικαταθλιπτικά.
3. Ενδοτοξικότητα με υπερβολική δόση.
4. Παρενέργειες ορισμένων αντικαταθλιπτικών.
Παράδοξη αντίδραση: γιατί τα αντικαταθλιπτικά αυξάνουν τον κίνδυνο αυτοκτονίας;
Αφού διαβάσετε τις οδηγίες χρήσης κάποιων αντικαταθλιπτικών, μπορείτε να βρείτε αρκετές τρομακτικές παρενέργειες, οι κυριότερες από τις οποίες είναι αυτοκτονικές σκέψεις και αυτοκτονική συμπεριφορά. Αλλά τα αντικαταθλιπτικά συνταγογραφούνται για να φέρουν ένα άτομο έξω από την κλινική κατάθλιψη. Τι εξηγεί αυτό το παράδοξο;
Οι πιο ευρέως γνωστές περιπτώσεις αυτοκτονίας μετά τη λήψη της fluectsetin, ενός φαρμάκου που ανήκει στην ομάδα των επιλεκτικών αναστολέων επαναπρόσληψης της σεροτονίνης (SSRIs). Συνολικά, κατατέθηκαν 70 αγωγές κατά φαρμακευτικής εταιρείας που παράγει αυτό το φάρμακο από συγγενείς ασθενών που αυτοκτόνησαν μετά τη λήψη αυτού του αντικαταθλιπτικού.
Σύμφωνα με τα Αμερικανικά Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων, περίπου ο μισός Αμερικανός πληθυσμός έχει πάρει τουλάχιστον ένα συνταγογραφούμενο φάρμακο τον περασμένο μήνα. Πιστεύεται ότι στις ΗΠΑ τα αντικαταθλιπτικά συνταγογραφούνται περιττά συχνά. Περισσότερο από το 10% του πληθυσμού ηλικίας άνω των 12 ετών λαμβάνει αντικαταθλιπτικά. Μεταξύ των γυναικών 40-50 ετών, ο αριθμός αυτός φτάνει το 25%.
Πώς λειτουργούν τα αντικαταθλιπτικά;
Για να καταλάβουμε γιατί οι γιατροί συνταγογραφούν αντικαταθλιπτικά, είναι απαραίτητο να καταλάβουμε πώς λειτουργούν. Τα περισσότερα αντικαταθλιπτικά χαρακτηρίζονται ως εκλεκτικοί αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης. Αυτή η ομάδα περιλαμβάνει φάρμακα όπως το Prozac, το Zoloft, το Tsitalopram. Οι SSRI εμποδίζουν την επαναπρόσληψη της σεροτονίνης από τους νευρώνες που την εκκρίνουν, γεγονός που αυξάνει την περιεκτικότητα σε σεροτονίνη ("ορμόνη χαράς") στη συναπτική σχισμή. Με βάση τη θεωρία της σεροτονίνης της κατάθλιψης, ο νευροδιαβιβαστής είναι ανεπάρκεια σεροτονίνης που προκαλεί μια μεγάλη καταθλιπτική διαταραχή, αυξημένο άγχος, ζωτική αγωνία κ.λπ.
Τα SSRIs δεν αντιμετωπίζουν την κατάθλιψη. Μπορούν μόνο να ανακουφίσουν τα συμπτώματα που προκαλούνται στην περίπτωση αυτή από ορμονικές ανισορροπίες.
Αξίζει να σημειωθεί ότι τα αντικαταθλιπτικά δεν είναι το τέλειο φάρμακο. Δρ Ann Blake Tracy, ειδικός στον τομέα των ελλείψεων των ναρκωτικών, όπως Prozac και Zoloft, στο βιβλίο του Prozac. Η Πανακεία ή η Πανδώρα; »γράφει ότι« όπως φαίνεται από μελέτες σε ζώα, η χρήση του Prozac στο αρχικό στάδιο μπορεί να μειώσει την παραγωγή σεροτονίνης στον εγκέφαλο προκαλώντας το αντίθετο αποτέλεσμα ».
Ως αποτέλεσμα, παίρνουμε το αποτέλεσμα "roller coaster". Η διάθεση του καταθλιπτικού γίνεται περισσότερο ή λιγότερο ικανοποιητική, αλλά μπορεί να γίνει ακόμα πιο καταθλιπτική από πριν από τη λήψη του SSRI. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα αντικαταθλιπτικά σε αυτή την ομάδα αυξάνουν τον κίνδυνο αυτοκτονίας κατά 2 φορές. Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, πριν από τη λήψη αντικαταθλιπτικών, ο κίνδυνος αυτοκτονίας μεταξύ των παιδιών και των εφήβων που πάσχουν από κατάθλιψη είναι 2 άτομα ανά 1000, με SSRIs αυξάνεται σε 4 άτομα.
Με βάση μια διαφορετική θεωρία, το αντικαταθλιπτικό δεν προκαλεί άμεσα σκέψεις αυτοκτονίας. Παρέχει στους ανθρώπους με μια κλινική μορφή κατάθλιψης μια ξαφνική πρωτοβουλία, διέγερση (υπερβολική ανάκαμψη) και διέγερση. Αν ένας καταθλιπτικός άνθρωπος είχε σκεφτεί στο παρελθόν την αυτοκτονία, αλλά δεν είχε κίνητρο να δράσει (δεν μπορούσε απλά να έχει τη δύναμη να το κάνει), τώρα ξαφνική ζωτικότητα του δίνει την ευκαιρία να μετατρέψει τις λανθάνουσες επιθυμίες του σε πραγματικότητα. Επομένως, τα αντικαταθλιπτικά δεν δημιουργούν αυτοκτονικές σκέψεις, αλλά μετατρέπουν τους σε αυτοκτονική συμπεριφορά. Σύμφωνα με τη μελέτη, ο πιο επικίνδυνος χρόνος όσον αφορά την αυτοκτονική πρόθεση είναι οι πρώτες 9 ημέρες από τη λήψη αντικαταθλιπτικών.
Παραδόξως αντιδράσεις
Στη φαρμακολογία, το περιγραφόμενο αποτέλεσμα ονομάζεται "παράδοξες αντιδράσεις". Αυτή είναι μια κατάσταση όπου η θεραπεία προοριζόταν να αφαιρέσει το σύμπτωμα, αλλά τελειώνει με το γεγονός ότι το αυξάνει μόνο. Οι βενζοδιαζεπίνες - οι ψυχοδραστικές ουσίες που χρησιμοποιούνται για τη χαλάρωση των μυών και τη μείωση των σπασμών μπορούν επίσης να έχουν παρόμοιο αποτέλεσμα.
Παραδόξως παρατηρήθηκαν αντιδράσεις σε άτομα που πάσχουν από κατάθλιψη και ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. Μια μελέτη του 1990 διαπίστωσε ότι οι έφηβοι ηλικίας 10-17 τραυματίστηκαν μετά τη λήψη της φλουοξετίνης (Prozac), 4 από τους 42 ασθενείς νοσηλεύονταν.
Μετά από 27 χρόνια, τα αντικαταθλιπτικά της ομάδας SSRI έχουν αλλάξει σημαντικά, ωστόσο, εξακολουθούν να είναι γεμάτα με κίνδυνο. Ο κίνδυνος να παίρνετε αντικαταθλιπτικά έγκειται στο γεγονός ότι ενεργούν σε διαφορετικούς ανθρώπους με εντελώς διαφορετικούς τρόπους. Είναι δύσκολο να προβλεφθεί εάν ένα συγκεκριμένο άτομο θα έχει παρενέργειες και, αν ναι, ποιες. Ένα πράγμα είναι γνωστό με βεβαιότητα: είναι απαραίτητο να παίρνετε αντικαταθλιπτικά μόνο με ιατρική συνταγή και υπό την επίβλεψη ενός γιατρού, ενημερώνοντάς τον για την εμφάνιση παρενεργειών.
Αρχικό άρθρο: Γιατί τα αντικαταθλιπτικά αυξάνουν τον κίνδυνο αυτοκτονίας σας; Η έκπληξη επιστήμη πίσω από παράλογες αντιδράσεις », - Medical Daily, Απρίλιος 2014
Μετάφραση: Eliseeva Margarita Igorevna
Συντάκτης: Simonov Vyacheslav Mikhailovich
Λέξεις-κλειδιά: κατάθλιψη, διαταραχή προσωπικότητας, ψυχική διαταραχή, ψυχολογία
PsyAndNeuro.ru
Αντικαταθλιπτικά και κίνδυνοι αυτοκτονίας
Τα τελευταία χρόνια, παρατηρήσαμε αδιάκοπη συζήτηση σχετικά με τη χρήση αντικαταθλιπτικών. Από τη μία πλευρά, η θεραπεία της κατάθλιψης με αντικαταθλιπτικά οδηγεί σε μειωμένο κίνδυνο αυτοκτονίας στο επιδημιολογικό επίπεδο 1. Αυτό συμβαδίζει με τον υψηλό πληθυσμιακό κίνδυνο αυτοκτονικού ιδεασμού και απόπειρες αυτοκτονίας σε άτομα με διαταραχές της διάθεσης, τα οποία υπολογίζονται σε 51% και 44%, αντίστοιχα, 2 και με μελέτες ιστορικού καταθλιπτικών επεισοδίων με ολοκληρωμένες αυτοκτονίες (περίπου 60%). Από την άλλη πλευρά, η πιθανότητα εμφάνισης ή αυξάνουν τον κίνδυνο αυτοκτονίας κατά την έναρξη της θεραπείας, τουλάχιστον μεταξύ των νεότερων ασθενών, με αποτέλεσμα οι ρυθμιστικές αρχές να δημοσιεύσει μια ειδική ειδοποίηση. Ως συνέπεια αυτών των προειδοποιήσεων, ο αριθμός των αντικαταθλιπτικών συνταγών έχει μειωθεί, μεταξύ των οποίων και στους ενήλικες ασθενείς, και έχουν αρχίσει μελέτες για την ενθάρρυνση της αυτοκτονικής επίδρασης των αντικαταθλιπτικών. Υπήρξε επείγουσα ανάγκη να αντιμετωπιστούν οι αμφιβολίες σχετικά με τα οφέλη των αντικαταθλιπτικών στη θεραπεία ασθενών που έχουν ήδη ή μπορεί να έχουν αυτοκτονικές ιδέες.
Η αντιπαράθεση ξεκίνησε το 2003, όταν μια νέα ανάλυση τυχαιοποιημένων ελεγχόμενων δοκιμών (RCT) έδειξε ότι ο κίνδυνος αυτοκτονικού ιδεασμού ή απόπειρας αυτοκτονίας σε νέους ασθενείς που έλαβαν αντικαταθλιπτικά φάρμακα διπλασιάστηκε σε σύγκριση με εκείνους που έλαβαν εικονικό φάρμακο (4% έναντι 2%) Ανεξάρτητα από την ένδειξη που τους ανατέθηκε (βλέπε ανασκόπηση Brent 3). Αργότερα, μια μετα-ανάλυση RCT χωρίς όριο ηλικίας έδειξε αυξημένο κίνδυνο «αυτοκτονίας» στη θεραπεία ασθενών ηλικίας κάτω των 25 ετών με αντικαταθλιπτικά. Σημειώστε ότι ο κίνδυνος βρέθηκε μόνο σε νοσοκομειακούς ασθενείς που έλαβαν αντικαταθλιπτικά όχι σύμφωνα με την ένδειξη "κατάθλιψη", ενώ σε ηλικιωμένους ασθενείς με κατάθλιψη, τα αντικαταθλιπτικά μείωσαν αυτόν τον κίνδυνο 4. Ένα σημαντικό μειονέκτημα είναι ότι αναφορές απόπειρας αυτοκτονίας προέρχονται από RCTs, τα περισσότερα από τα οποία δεν αποσκοπούν στη μελέτη της αυτοκτονίας. Όντως, προειδοποιήσεις - μαζί με την ανησυχητική κάλυψη αυτού του θέματος στα μέσα μαζικής ενημέρωσης - οδήγησαν τους γιατρούς να συνταγογραφήσουν λιγότερα αντικαταθλιπτικά ακόμα και στις περιπτώσεις που δεν υπήρχε εναλλακτική λύση 5.
Η χρήση αντικαταθλιπτικών για την πρόληψη της αυτοκτονικής συμπεριφοράς υποστηρίζεται από διάφορα γεγονότα. Πρώτον, οι περισσότερες φαρμακοεπιδημιολογικές μελέτες, πιο αντιπροσωπευτικές από τις RCT, δείχνουν θετική επίδραση των αντικαταθλιπτικών στην πρόληψη της αυτοκτονίας 1. Δεύτερον, αν και παρατηρητικές μελέτες υποδηλώνουν ότι ο κίνδυνος αυτοκτονικού ιδεασμού αυξάνεται στους νέους που παίρνουν αντικαταθλιπτικά, ο κίνδυνος μειώνεται αν ληφθεί υπόψη ο λόγος για τον διορισμό 3. Τρίτον, το άνοιγμα της τοξικολογικής ανίχνευσης των αντικαταθλιπτικών δείχνουν ότι περισσότερες πιθανότητες να διαπράξουν αυτοκτονία ασθενείς κατάθλιψη που δεν παίρνουν αντικαταθλιπτικά 1.
Επιπλέον, είναι δυνατόν να ελαχιστοποιηθούν οι αυτοκτονίες που σχετίζονται με τη θεραπεία. Οι οδηγίες του αμερικανικού FDA και των Εθνικών Ινστιτούτων Υγείας και Ιατρικών Υπηρεσιών της Βρετανίας συνιστούν να παρακολουθείται στενά η αντικαταθλιπτική αγωγή των αυτοκτονικών ασθενών ή των ασθενών ηλικίας κάτω των 30 ετών με μια επίσκεψη παρακολούθησης μία εβδομάδα μετά την έναρξη του νέου αντικαταθλιπτικού. Οι πόροι του Διαδικτύου και οι εφαρμογές για smartphones στο εγγύς μέλλον θα βελτιώσουν την ποιότητα της παρακολούθησης των ασθενών που διατρέχουν κίνδυνο. Από την άλλη πλευρά, οι ασθενείς με κατάθλιψη είναι συχνά ασυνεπείς στη θεραπεία, με αποτέλεσμα ορισμένοι συγγραφείς να αμφιβάλλουν για το αν τα αντικαταθλιπτικά έχουν κάποιο αποτέλεσμα, θετικό ή αρνητικό, στο συνολικό ποσοστό αυτοκτονιών στο επίπεδο του πληθυσμού 6.
Αυτό το διφορούμενο πλαίσιο επηρεάζει επίσης τη μελέτη του θέματος, αλλά μόνο λίγες μελέτες παρατήρησης θεωρούν de novo προγνωστικούς παράγοντες για την έναρξη αυτοκτονικής συμπεριφοράς σε ασθενείς με κατάθλιψη που αρχίζουν αντικαταθλιπτικά 5.7. Σε γενικές γραμμές, οι αυτοκτονικές ιδέες που προκαλούνται από τη θεραπεία είναι σπάνιες στους ενήλικες και τείνουν να εξασθενίζουν προοδευτικά τις πρώτες 4-6 εβδομάδες θεραπείας. Οι καλύτεροι παράγοντες πρόβλεψης αυτοκτονικού ιδεασμού και απόπειρες αυτοκτονίας είναι η έλλειψη ανταπόκρισης στη θεραπεία, οι απόπειρες αυτοκτονίας από το παρελθόν, η κατάχρηση ουσιών. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η έναρξη της θεραπείας με υψηλές (μεγαλύτερες από τις συνιστώμενες) δόσεις των αντικαταθλιπτικών μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο αυτοκτονικού ιδεασμού ή απόπειρες αυτοκτονίας 5.
Οι προσπάθειες αυτοκτονίας στην αρχή της θεραπείας με αντικαταθλιπτικά μπορούν επίσης να συνδεθούν με μη διαγνωσμένη διπολική διαταραχή, η παρουσία της οποίας μπορεί να κριθεί με την πρώιμη έναρξη της κατάθλιψης και τα άτυπα καταθλιπτικά επεισόδια. Επιπλέον, ο παράγοντας ηλικίας στις αυτοκτονικές ιδέες και απόπειρες πιθανότατα οφείλεται στο γεγονός ότι στην εφηβεία ο συσχετισμός μεταξύ χρήσης ουσιών και παρορμητικής επιθετικότητας με κατάθλιψη είναι πιο συνηθισμένος.
Όλα αυτά οδηγούν στην ανάγκη αλλαγής του παραδείγματος της θεραπείας των αυτοκτονικών ασθενών. Η κλινική ανταπόκριση στη θεραπεία με αντικαταθλιπτικά είναι χειρότερη σε ασθενείς με αυτοκτονικό ιδεασμό ή απόπειρες αυτοκτονίας στο ιστορικό, ανεξάρτητα από τους συναφείς παράγοντες ή τον τύπο του αντικαταθλιπτικού 7. Εκείνοι που χρειάζονται περισσότερο αποτελεσματική θεραπεία αντιδρούν χειρότερα στη θεραπεία. Η περαιτέρω ανάπτυξη των RCT που στοχεύουν σε ασθενείς με κατάθλιψη με αυτοκτονικό κίνδυνο θα βοηθήσει στον προσδιορισμό της στρατηγικής για τη βραχυχρόνια θεραπεία τέτοιων ασθενών.
Ορισμένες πιθανές θεραπείες για αυτοκτονικούς ασθενείς αξίζουν μια διεξοδικότερη μελέτη: πρώτον, ο συνδυασμός λιθίου ή αντιψυχωσικών με αντικαταθλιπτικά. δεύτερον, η σχεδόν στιγμιαία και ριζική αντι-αυτοκτονική επίδραση χαμηλών δόσεων κεταμίνης. Αυτή η επίδραση είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και μπορεί να εξηγηθεί από την επίδραση στη γλουταμινεργική νευροδιαβίβαση στον πρόσθιο φλοιό του κόλπου 5. Ο όγκος των δεδομένων σχετικά με τον ρόλο του κοινωνικού, ψυχολογικού και σωματικού πόνου στην αυτοκτονική συμπεριφορά αυξάνεται. μ-οπιοειδών υποδοχέων σύστημα εμπλέκεται όχι μόνο στην εμπειρία του σωματικού πόνου, αλλά και τον πόνο του κοινωνικού αποκλεισμού, καθώς και κατάλληλος στόχος για την πρόληψη της αυτοκτονίας. Τεσσάρων εβδομάδων μελέτη των ασθενών με ιδέες αυτοκτονίας έδειξε ότι η δόση νάνος βουπρενορφίνης υπογλώσσια αποδυναμώνει αυτές τις ιδέες πιο αποτελεσματικό από το εικονικό φάρμακο 8.
Είναι απαραίτητο να ζητήσουμε προσοχή σε σχέση με τον πραγματικό κίνδυνο ότι οι ψυχιατρικοί ασθενείς θα μπορούν να επωφεληθούν από τη δυνατότητα ευθανασίας. Η νομική ευθανασία δεν πρέπει να γίνει εκδήλωση θεραπευτικού μηδενισμού 9. Υπό την παρουσία μίας ψυχικής διαταραχής, η χρήση αποδεδειγμένων μεθόδων θεραπείας και οι διαθέσιμες στρατηγικές κατά της αυτοκτονίας είναι αναγκαστικά από ηθική άποψη.
Η ρωσική μετάφραση οργανώνεται από το Συμβούλιο Νέων Επιστημόνων της Ρωσικής Εταιρείας Ψυχιάτρων με την υποστήριξη του Παγκόσμιου Ψυχιατρικού Συλλόγου.
Ετοιμάστηκε από: Filippov DS, Potanin SS
Πηγή: Courtet Ρ. Et αϊ. Τα αντικαταθλιπτικά και ο κίνδυνος αυτοκτονίας στην κατάθλιψη. Παγκόσμια Ψυχιατρική. 2017 Οκτ. 16 (3): 317-318.
- Isacsson G., Rich C. Eur Psychiatr Rev. 2008, 1: 24-6
- Nock ΜΚ, Hwang Ι, Sampson ΝΑ κ.ά. Mol Psychiatry 2010, 15: 868-76
- Brent DA. Psychiatr Clin North Am 2016 · 39: 503-12.
- Stone Μ, Laughren Τ, Jones ML κ.ά. BMJ 2009, 339: b2880.
- Courtet Ρ, Nobile Β, Lopez-Castroman J. Στο: Kumar U (ed). Εγχειρίδιο αυτοκτονικής συμπεριφοράς. Bangalore: Springer Nature (στον Τύπο).
- Simon G. BMJ 2008, 336: 515-6.
- Lopez-Castroman J, Jaussent Ι, Gorwood Ρ et αϊ. Πατήστε το άγχος 2016; 33: 483-94.
- Yovell Υ, Bar G, Mashiah Μ et al. Am J Psychiatry 2016, 173: 491-98.
- Olie Ε, Courtet Ρ. JAMA 2016, 316: 656-7.
Αντικαταθλιπτικά για σκέψεις αυτοκτονίας
Σύμφωνα με επίσημες στατιστικές στις αρχές του 21ου αιώνα, το 10% του πληθυσμού των πολιτισμένων χωρών στον κόσμο χρησιμοποίησε συνεχώς σύγχρονα αντικαταθλιπτικά των SSRIs και των ομάδων SIOZSN (επιλεκτικοί αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης και νοραδρεναλίνης) και μέχρι το 60% των δυτικών πολιτών έχουν εμπειρία χρήσης τους σήμερα. Οι φαρμακευτικές εταιρείες που παράγουν σύγχρονα αντικαταθλιπτικά την παραμονή της δεκαετίας του 2000 έχουν φέρει επανάσταση στη θεραπεία του άγχους και των καταθλιπτικών διαταραχών και έχουν λάβει δισεκατομμύρια κέρδη κάθε χρόνο. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η δημοτικότητα αυτή έχει αναπόφευκτα το αντίθετο αποτέλεσμα - η πρακτική της χρήσης αντικαταθλιπτικών είναι υπερβολική με τεράστιες ιστορίες τρόμου και μύθους. Τι ακριβώς είναι και πόσο δικαιολογημένα θα προσπαθήσουμε να καταλάβουμε λεπτομερώς αυτήν τη στιγμή.
/ Για εύκολη ανάγνωση, κατεβάστε τις συνδέσεις. Στιγμιότυπα των εκτυπωμένων εκδόσεων στα αριστερά /
CONTENT
STRASHILKA ΠΡΩΤΑ. Τα αντικαταθλιπτικά οδηγούν σε αυτοκτονία. Αυτό είναι αυτό που γράφεται στους σχολιασμούς στα φάρμακα - "ο κίνδυνος αυτοκτονικών τάσεων αυξάνεται".
Όχι, δεν το κάνουν, αν και τέτοιες προειδοποιήσεις είναι πράγματι τυπωμένες σε σημειώσεις σε σχεδόν οποιοδήποτε αντικαταθλιπτικό. Γιατί Ο σχολιασμός δεν γράφει την αλήθεια ή ο κίνδυνος εξακολουθεί να δικαιολογείται;
Εδώ, το πρώτο πράγμα που είναι σημαντικό να καταλάβουμε. Πληροφορίες σχετικά με τις ανεπιθύμητες ενέργειες που δίνονται στον σχολιασμό δεν είναι τόσο ιατρικές όσο νόμιμες. Οι φαρμακολογικές εταιρείες, ιδίως οι δυτικές, προσπαθούν να είναι ασφαλείς σε περίπτωση που όλες οι πιθανές και αδύνατες καταστάσεις θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε αγωγές και σε πολλά εκατομμύρια αποζημιώσεις.
Ας μην ξεχνάμε ότι όλα τα αντικαταθλιπτικά των νέων γενεών, χωρίς εξαίρεση, συντέθηκαν, εγκρίθηκαν για χρήση και παράγονται κυρίως στην Ευρώπη και την Αμερική. Τα ανάλογα που παράγονται στη Ρωσική Ομοσπονδία ή, όπως λένε, τα γενόσημα φάρμακα (π.χ. ο ρώσος γενικός Paksila-adepress, Prozac-fluoxetine, cypralex-Ecipi, cipramil-siozam, zoloft-torin κ.λπ.) δεν συστήνεται η γνώση των ιατρών.
Ως εκ τούτου, οι πληροφορίες σχετικά με οποιεσδήποτε ανεπιθύμητες ενέργειες που δίνονται στους σχολιασμούς από τον υπεύθυνο δυτικό φαρμακευτικό κατασκευαστή είναι πάντα εξαιρετικά συγκεκριμένες (όταν η συχνότητα εμφάνισης κάθε παρενέργειας αξιολογείται ξεχωριστά: από "πολύ συχνή" - σε συχνότητα μεγαλύτερη από 1 περίπτωση κατά 10 έως "πολύ σπάνια" λιγότερο από 1 κρούσμα ανά 10.000 και ακόμη και ανεπιθύμητες ενέργειες που μπορούν να αναφερθούν, η συχνότητα των οποίων είναι "άγνωστη", "δεν έχει ερευνηθεί") ή ένας σκόπιμα υπερβολικός χαρακτήρας. Προαιρετικά αντικαταθλιπτικά, μπορεί επίσης να βρεθεί μια τέτοια «πολύ σπάνια» ή «ανεξερεύνητη» παρενέργειες «κώμα» ή «αιφνίδιου θανάτου» πρέπει να ειπωθεί -. Στην πραγματικότητα, γιατί να μην Μπορούν οι άνθρωποι να πηγαίνουν σε κώμα ή να πεθάνουν κατά τη διάρκεια της περιόδου χορήγησης του φαρμάκου; φυσικά, μπορεί. να τους συγγενείς του να καταθέσει αίτημα στον κατασκευαστή του φαρμάκου; μπορεί. αυτό το φάρμακο θα κατηγορήσω; Σχεδόν απίστευτο, αλλά είναι καλύτερο να ασφαλίσει, προσθέτοντας λίγα λόγια στην περίληψη.
Λοιπόν, τι είναι καλύτερο για μια φαρμακευτική εταιρεία; Προφυλάξτε τον εαυτό σας από κάθε είδους αγωγές και αποζημιώσεις με τον προσδιορισμό του κώματος, του αιφνίδιου θανάτου, του αναφυλακτικού σοκ στον σχολιασμό καθώς και πολλών άλλων καταστάσεων που μπορείτε να παρουσιάσετε θεωρητικά στο δικαστήριο ή να χάσετε μερικές εκατοντάδες ανήσυχων πελατών, των οποίων η καχυποψία υπερβαίνει την κατανόηση ότι μπορείτε να πάρετε μια θανάσιμη δηλητηρίαση ή μια αλλεργική αντίδραση από οτιδήποτε - και έχοντας περάσει από το αλκοόλ, και την εισπνεόμενη γύρη;
Αυτός που πήρε το σχόλιο στο φάρμακο με πραγματική θεραπευτική αποτελεσματικότητα τουλάχιστον μία φορά (δεν μιλάμε για μη βιοδιαθέσιμα ή ομοιοπαθητικά σφαιρίδια που δεν περιέχουν τη δραστική ουσία ή «φάρμακα» όπως το afobazole, tenoten, glycine, τα οποία αποκλείουν και τα δύο ανεπιθύμητα και και θεραπευτική δράση), πιθανότατα παρατήρησε ότι εξαιτίας του καταλόγου των ανεπιθύμητων ενεργειών, αντιπροσωπεύει ένα ολόκληρο "φύλλο" το οποίο, ενώ είναι ελαφρώς διπλωμένο, καταλαμβάνει περισσότερο χώρο στο κουτί από ένα πιάτο με χάπια. Τι είναι αυτό αν όχι αυστηρά νομική αντασφάλιση; Πώς θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ένα φάρμακο για τη θεραπεία ασθενειών, αν ολόκληρη η λίστα είχε πραγματική κλινική σημασία;
Το παράδειγμα του «κώματος και του θανάτου» σχετίζεται άμεσα με το θέμα ότι τα αντικαταθλιπτικά φέρονται να οδηγούν σε αυτοκτονία ή να αυξάνουν τις αυτοκτονικές τάσεις / κλίσεις / προθέσεις. Όλα απαντώνται σε μερικές βασικές ερωτήσεις.
Ποια είναι η πιο συνηθισμένη αιτία αυτοκτονίας, αν όχι κατάθλιψη; Ποιος είναι ο κύριος καταναλωτής αντικαταθλιπτικών, καθώς δεν είναι ασθενείς με κατάθλιψη; Ανάλογα, μεταξύ των οποίων ο κίνδυνος αυτοκτονίας είναι μεγαλύτερος, αν όχι μεταξύ των καταναλωτών αντικαταθλιπτικών; Ποιος είναι πιο πιθανό να αυτοκτονήσει - άτομο που αποκτά αντικαταθλιπτικό ή άτομο που αποκτά αντιβιοτικό; Κατά συνέπεια, ποιος είναι πιο πιθανό να μηνύσει για το γεγονός ότι η αυτοκτονία εμφανίστηκε με την υπαιτιότητα του φαρμάκου - εκείνου που αντιμετωπίζει την κατάθλιψη, ή εκείνου που θεραπεύει την πνευμονία;
Έτσι, για μια φαρμακευτική εταιρεία που παράγει ένα αντικαταθλιπτικό, θα ήταν τουλάχιστον περίεργο να μην προσπαθήσουμε να αποφύγουμε πιθανές αξιώσεις, δηλώνοντας την πιθανότητα αυτοκτονίας στον σχολιασμό, παρά το γεγονός ότι είναι σαφές σε κάθε λογικό άτομο ότι η χρήση αντικαταθλιπτικών βοηθά στην ανακούφιση του καταθλιπτικού πόνου. και τη βελτίωση όλων των πτυχών της ποιότητας ζωής των ασθενών με κατάθλιψη, γεγονός που συνεπάγεται προφανή μείωση και όχι αύξηση των στατιστικών για τις αυτοκτονίες. Σε αντίθετη περίπτωση, η παραγωγή και η χρήση των αντικαταθλιπτικών θα ήταν παράλογο, το οποίο είναι σε θέση να αποδεχθεί εκτός αν οι υποστηρικτές των θεωριών συνωμοσίας, όπως τα άτομα με HIV και το AIDS δεν υπάρχουν, που εφευρέθηκε ειδικά για να πουλήσει ακριβά αντι-ιικά φάρμακα.
Αυτό είναι προφανές. Ωστόσο, από την άλλη πλευρά, αποδεικνύεται ότι δήλωσε επίσημα από τον κατασκευαστή στους παρενέργειες των αντικαταθλιπτικών «αυτοκτονικό κίνδυνο» - είναι μόνο νομική ασφάλιση, μόνο η εξάλειψη των τρωτών σημείων στις δραστηριότητες των φαρμακευτικών εταιρειών, και όχι περισσότερο από αυτό; Δηλαδή Είναι ψέμα που δεν έχει καμία σχέση με την κλινική πρακτική; Η αύξηση του κινδύνου αυτοκτονίας - είναι μια δραματοποίηση και υπερβολή των πραγματικών περιστατικών, αλλά όχι διαφημιστική εκστρατεία. Πού είναι η αλήθεια;
Η αλήθεια είναι ότι αντικαταθλιπτικό σας επιτρέπει να αυξήσει το συναισθηματικό υπόβαθρο της παραπάνω κατάθλιψης, αλλά το φάρμακο δεν μπορεί να είναι υπεύθυνη για ό, τι συμβαίνει με τις εναλλαγές της διάθεσης κατά τη διάρκεια αυτής της ανάκαμψης, ενώ, έως ότου παραμένει κατάθλιψη. Είναι υπεύθυνη για αυτό δεν είναι ένα φάρμακο, και ο γιατρός, ο οποίος πρέπει να συστήσει το χρόνο νοσηλείας, παρουσιάζουν έντονες τάσεις αυτοκτονίας, ή τουλάχιστον να ενημερώσει τους συγγενείς των λεπτομερειών σχετικά με τις πιθανές αλλαγές της συμπεριφοράς κατά τη διάρκεια της θεραπείας. Αυτό θυμίζει κατασκευαστής στον σχολιασμό στο αντικαταθλιπτικό.
Ο βαθμός στον οποίο ο αυτοκτονικός κίνδυνος καθορίζεται από φυσικές διακυμάνσεις της διάθεσης είναι για παράδειγμα η παρατήρηση ότι οι αυτοκτονίες σε σοβαρή κατάθλιψη είναι πιθανότατα τις πρωινές ώρες, δεδομένου ότι ο «καταθλιπτικός ρυθμός» των μεταβολών της διάθεσης συνεπάγεται την πιο οδυνηρή κατάσταση μετά το ξύπνημα και το πρώτο μισό της ημέρας το βράδυ ή τη νύχτα, ένα άτομο είναι σε θέση να "περπατήσει γύρω", μερικές φορές βρίσκοντας σχετικά καλή εργασία, πνευματική ή δημιουργική δραστηριότητα. Εδώ, κατά μήκος της πορείας, θα πρέπει να σημειωθεί ότι πολλοί από όσους θεωρούν ότι είναι τυπικοί "κουκουβάγιες" (ειδικά αν δεν είναι μόνο ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΑ περισσότερη δραστηριότητα πιο κοντά στη νύχτα παρά στις πρωινές και απογευματινές ώρες, αλλά όταν το πρωί μισό αντιβαίνει σαφώς με το δεύτερο που εκδηλώνεται με διακριτή αδιαθεσία, αδυναμία, πόθο, απογοήτευση ή άγχος) είναι στην πραγματικότητα σε κατάσταση λανθάνουσας ή εμφανής κατάθλιψης και η κατάλληλη θεραπεία θα μπορούσε να βελτιώσει σημαντικά την ποιότητα ζωής τους. (Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την κατάθλιψη εκ. - «ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ Πώς να διακρίνει καταθλιπτική διάθεση, την τεμπελιά, την κατάθλιψη θεραπεία της κατάθλιψης της κατάθλιψης ?.»).
Έτσι, είναι αδύνατο να μιλήσουμε για την ενίσχυση των αυτοκτονικών προθέσεων κατά τη διάρκεια της θεραπείας με ένα αντικαταθλιπτικό χωρίς να ληφθούν υπόψη τα ακόλουθα σημαντικά σημεία.
Κατ 'αρχάς, η εντατικοποίηση των αυτοκτονικών προθέσεων είναι μόνο προσωρινή, διότι τελικά, στο πλαίσιο της θεραπείας, όλες οι εκδηλώσεις κατάθλιψης, συμπεριλαμβανομένης της απροθυμίας να ζήσουν, σχεδόν εξαφανίζονται - τελειώνει.
Δεύτερον, το επεισόδιο είτε η ενίσχυση είτε η αποδυνάμωση των αυτοκτονικών προθέσεων κατά τη διάρκεια της κατάθλιψης συμβαίνει χωρίς τη συμμετοχή ενός αντικαταθλιπτικού, το οποίο είναι κατανοητό - η διάθεση είναι γενικά μεταβλητή και σε κατάσταση κατάθλιψης αλλάζει σε μικρό βαθμό, ωστόσο αυτή η μεταβλητότητα εκδηλώνεται σε σημαντικά χαμηλότερο συναισθηματικό επίπεδο (που ποτέ δεν κατεβαίνει οτιδήποτε λυπηρό, μελαγχολία, κατάθλιψη, απογοήτευση, αλλά όχι καταθλιπτικό άτομο), οδηγεί όχι μόνο στην έλλειψη της χαράς της ζωής, και σαφώς συνειδητή επιθυμία να κυριολεκτικά να το απομακρύνετε. Εάν οι καταθλιπτικές εμπειρίες δεν περιέχουν ξεχωριστή παθολογική επιθυμία / πρόθεση για αυτοκτονία, τότε η επιθυμία να μην πάει αυτή η επιθυμία, το αντικαταθλιπτικό δεν το δημιουργεί τεχνητά.
Τρίτον, είναι εξαιρετικά σημαντικό να γνωρίζουμε σχετικά με τις πολύ κοινές ψευδοαυτοκτονικές σκέψεις, οι οποίες συχνά δεν απαντώνται σε κατάθλιψη, αλλά σε αγχώδεις νευρώσεις, οι οποίες είναι χαρακτηριστικές lissophobia, δηλ. ένας εξαντλητικός φόβος για την πιθανή απώλεια ελέγχου της συμπεριφοράς και της πρόκλησης μιας ανεπιθύμητης αυτοκτονίας, η οποία είναι ακριβώς το αντίθετο μιας καταθλιπτικής, συνειδητής πρόθεσης να διαπράξει μια πράξη αυτοκτονίας. Δηλαδή φοβούνται ότι τα αντικαταθλιπτικά ενισχύουν ή να προκαλέσει τάσεις αυτοκτονίας, στις περισσότερες περιπτώσεις εμφανίζεται σε ασθενείς με κατάθλιψη δεν, και με ανησυχία, στην πραγματικότητα, δεν μπορεί να καταθλιπτικά υποφέρουν καθόλου με οποιονδήποτε τρόπο. Αυτός ο φόβος είναι μια εκδήλωση της λυσσοφοβίας - ενοχλητικές, τρομακτικές σκέψεις για μια πιθανή ψυχική ασθένεια, η οποία, σύμφωνα με τους φόβους ενός νευρικού υποκειμένου, μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια ελέγχου της συμπεριφοράς και στην επίτευξη κάτι "τρομερό", "επικίνδυνο" ή "απαράδεκτο".
Συχνά η λυσοφοβία εκδηλώνεται ως φόβος να χάσει τον έλεγχο και να βλάψει άλλους (συχνά, για παράδειγμα, το παιδί σας), αλλά όχι λιγότερο συχνά και με αυτοπεποίθηση, συμπεριλαμβανομένης της αυτοκτονίας. Με το lisofobii, ένας άνθρωπος φοβάται ή απλά δεν μπορεί να πλησιάσει σε ένα ανοιχτό παράθυρο, να σταθεί στην πλατφόρμα μπροστά από ένα τρένο που διέρχεται, να διασχίσει το δρόμο με ένα μεγάλο σύνολο κινούμενων οχημάτων, να μαγειρέψει τα τρόφιμα με ένα κοφτερό μαχαίρι κουζίνας κλπ. Έτσι, η γνωστή φοβία των αιχμηρών αντικειμένων (αϊχμοφοβία), η επιθυμία να μην είναι ορατά τα μαχαίρια και τα πιρούνια, να μην τα προσεγγίζουν, ακόμα και ο λαϊκός λόγος - να μην τα δίνουν - προέρχεται ακριβώς από μια λιθοφωβική εμπειρία του φόβου να χάσει τον έλεγχο της συμπεριφοράς. (Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις φοβίες, δείτε - "ΠΩΣ ΝΑ ΕΞΕΛΙΞΕΤΕ ΕΝΑΝ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ Ή ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΨΗ, ΑΛΛΑ ΑΦΟΡΑ").
Ένας άγχος νευρωτικός ασθενής φοβάται ότι το μυαλό του θα θολώσει ή αλλιώς για κάποιο λόγο θα χάσει τον εαυτό του από τον εαυτό του και θα βγει από το παράθυρο κάτω από ένα τρένο ή ένα αυτοκίνητο που κινούνται δίπλα του ή θα κόψει τις φλέβες του με ένα μαχαίρι. Δεν επιδιώκει να το κάνει! Αντιθέτως, φοβάται τρομερά αυτό, προσπαθεί να αποτρέψει, να βρίσκεται σε κατάσταση συνεχούς υπερβολικής κατανάλωσης ενέργειας! Τότε ανοίγει το σχολιασμό του στον εξουσιοδοτημένο αντιπρόσωπό του (εδώ, ένα πολύ σημαντικό σημείο - τα αντικαταθλιπτικά SSRI διορίζονται όχι τόσο για την αντικαταθλιπτική τους δεν είναι μικρότερη από την ενυπάρχουσα επίδραση του άγχους τους) και να διαβάζει, ότι το φάρμακο είναι σε θέση να ενισχύσει αυτοκτονίας προθέσεις! Σε κατάσταση σοβαρού νευρωτικού άγχους ή ακόμα και πανικού, ένα άτομο είναι πρακτικά ανίκανο να διακρίνει μεταξύ των ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΩΝ και των ΠΡΟΒΟΛΩΝ του. Το κύριο πράγμα που βλέπει - το φάρμακο που του είχε συνταγογραφηθεί, "μπορεί να το ενισχύσει", από τον οποίο φοβάται. Οι λόγοι για τους οποίους η οδηγία για το φάρμακο περιέχει μια τέτοια προειδοποίηση, έχουμε ήδη συζητήσει λεπτομερώς.
Ως αποτέλεσμα, ο φόβος αυξάνεται, και η προσφυγή στο Internet «γυρίζει» ακόμη περισσότερο: για τα φόρουμ μπορεί να βρεθεί δραματική περιγραφή του πώς κάποιος αυτοκτόνησε παίρνοντας αυτή τη στιγμή το αντικαταθλιπτικό ή ως ολίσθηση μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες, όπως η GlaxoSmithKline καταβάλλονται εύκολα μια δίκη ύψους 3 δισεκατομμυρίων δολαρίων με την κατηγορία της «παράνομης προώθησης και απόκρυψης ορισμένων παρενεργειών» του πιο δημοφιλούς αντικαταθλιπτικού - Paxil. Δυστυχώς, είναι πανικό που συχνά καθιστά αδύνατο να διαπιστωθεί ότι σύμφωνα με τις οδηγίες, αν και η Paxil, μια από τις κύριες ενδείξεις της χρήσης της είναι απλώς «διαταραχή πανικού», αντ 'αυτού, η συνείδηση με τη φρίκη επικεντρώνεται στο γεγονός ότι μεταξύ των παρενεργειών είναι " αυτοκτονικές σκέψεις "και" προσπάθειες αυτοκτονίας ".
Η ίδια ανήσυχη νεύρωση, αλλά ήδη σε κοινωνική κλίμακα, δεν επιτρέπει σε κάποιον να συνειδητοποιήσει τη σημασία της μετατόπισης της παραδειγματικής ψυχιατρικής, χάρη στη δυνατότητα σωτηρίας ανθρώπων από συνθήκες στις οποίες έπρεπε να επιλέξουν μεταξύ αυτοκτονίας και μορφίνης για άλλα 50-70 χρόνια.
Για τουλάχιστον να φανταστούμε ποια σύγχρονα αντικαταθλιπτικά είναι, μπορούμε να θυμηθούμε το ρεαλιστικό δράμα του Leonardo DiCaprio που πάσχει από ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή στην ταινία "Aviator". Στο πρόσφατο παρελθόν, η μοίρα του πρωταγωνιστή δεν μπορούσε παρά να έχει συμπόνια, τώρα αυτός ο εφιάλτης εξαλείφεται από ένα και μόνο "επιλεκτικό σεροτονίνης" με σχεδόν τέλεια ανοχή.
Το νευρολογικό άγχος εμποδίζει επίσης την συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι ο οικονομικός κύκλος εργασιών μιας από τις προαναφερθείσες φαρμακευτικές εταιρείες μόνο, για παράδειγμα, το 2015 ανήλθε στα 24 δισεκατομμύρια δολάρια. Μήπως κάτι τέτοιο θα ήταν εφικτό αν το προϊόν αυτό «εξαναγκάσει» τους ατυχείς πάσχοντες αντί να αναρρώσει για να ανέβει πιο ενεργά στους βρόχους, να κόψει τις φλέβες, να πυροβολήσει, να βγει από τα παράθυρα; Δεν θα έκλεινε μια τέτοια φαρμακευτική εταιρεία πολύ και για πάντα; Οι πιστοποιημένοι γιατροί σε όλο τον κόσμο συνέχισαν να συνταγογραφούν φάρμακα, βλέποντας πώς οι ασθενείς τους πεθαίνουν από αυτό μόνο ταχύτερα;
"Πιστεύω, γιατί είναι παράλογο", δήλωσε ο Τερτυλλιανός. Εκτός αν αυτό, και ακόμη και εκλείψει το νευρικό άγχος κοινής λογικής, μπορεί κανείς να εξηγήσει την ύπαρξη της ιστορίας φρίκης ότι «τα αντικαταθλιπτικά οδηγούν σε αυτοκτονία».
ΣΤΡΑΓΓΥΛΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ. Τα αντικαταθλιπτικά προκαλούν μανία, που εκδηλώνεται με ευφορία, διέγερση, αποθάρρυνση, απώλεια κριτικής, ακατάλληλη συμπεριφορά. Αυτό αναφέρεται στους σχολιασμούς.
Πράγματι μπορεί, αλλά μόνο εκείνους που είναι ήδη επιρρεπείς σε μανία, η κατάθλιψη είναι ένας κύκλος, που θα αντικατασταθεί από το αντίθετό του - ευφορία, παρορμητικός, υπερκινητικά, αισθησιακό άρση αναστολών, και ανεύθυνη, ιδέες μεγαλείου, την απώλεια της κριτικής. Αυτό συμβαίνει κατά τη διάρκεια του κύκλου και της διπολικής συναισθηματικής διαταραχής, BAR (σύμφωνα με την παλαιά - μανιοκαταθλιπτική ψύχωση, MDP). Αν το άτομο που πάσχει απροσεξία, αναλφάβητος ή αυτοδιευθυνόμενο, το αντικαταθλιπτικό σε έναν ασθενή με BAR θα προκαλέσει σίγουρα μανία ή υπομανία (δηλαδή όχι μια έντονη μανία), αλλά όχι επειδή έχει μια τέτοια "παρενέργεια", αλλά επειδή είναι διπολική (δηλ. δύο απέναντι πόλοι διάθεσης που μεταδίδονται αυθόρμητα μεταξύ τους - κατάθλιψη και μανία) όταν ένα άτομο βγαίνει από την κατάθλιψη, φυσικά αποδεικνύεται ότι δεν είναι σε ομοιόμορφη διάθεση (διάθεση), αλλά σε κατάσταση μανίας. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό της νόσου, και το αντικαταθλιπτικό δεν έχει καμία σχέση με αυτό. Απλά τέλεια κάνει τη δουλειά του - να σταματήσει, να σταματήσει η κατάθλιψη, και ότι αφού ανέπτυξε μια μανία - δεν το σφάλμα του αντικαταθλιπτικού, και το αποτέλεσμα είναι κυκλική, εναλλαγές της διάθεσης και τις φάσεις του γιατρού εποπτεία, η οποία δεν λαμβάνει υπόψη τη διπολική φύση της κατάθλιψης, τη δυνατότητα της μετάβασης της σε μανία. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι η κατάργηση του αντικαταθλιπτικού σε τέτοιες περιπτώσεις δεν σταματά τη μανία, συνεχίζει να αναπτύσσεται σύμφωνα με το δικό της μηχανισμό. Ιδρύθηκε το φόβο εδώ είναι μόνο ότι για την επόμενη μανία της κατάθλιψης στο φόντο του αντικαταθλιπτικού πραγματικά μπορεί να είναι πιο σοβαρή από ό, τι χωρίς αυτό: η ευφορία μπορεί να είναι ακόμη πιο φωτεινή, ενθουσιασμό - ακόμα πιο έντονη κριτική παραβίαση - μια άλλη έκφραση, αυτοεκτίμηση είναι ακόμη ανεπαρκής.
Έτσι, ένα αντικαταθλιπτικό προκαλεί και ενισχύει τη μανία σε ασθενείς που έχουν ήδη μια παθολογική τάση προς αυτήν, στην οποία η κατάθλιψη αντικαθίσταται από μανία και χωρίς θεραπεία. Αυτό το χαρακτηριστικό αποκαλύπτεται αρκετά εύκολα - είναι μόνο απαραίτητο να ζητηθεί λεπτομερώς από τον ασθενή και / ή τους συγγενείς του αν δεν ήταν έτσι ώστε στο παρελθόν, πριν από την έναρξη της θεραπείας, η κατάθλιψη να μην ήταν χρόνια μονότονη ή ότι τα καταθλιπτικά επεισόδια δεν ήταν μονοφασικά, δηλ. απλώς δεν τελείωσε εκεί, αλλά θα αντικαταστήσατε εσείς οι ίδιοι από καταστάσεις ενθουσιασμού, ορμητικότητας, ευφορίας και σαφώς υπερεκτιμημένης αυτοεκτίμησης;
Σε σπάνιες περιπτώσεις, τα αντικαταθλιπτικά μπορούν να προκαλέσουν σύντομη υπομανία φαρμάκων, στην οποία, μετά από έξοδο από την κατάθλιψη, ένας ασθενής χωρίς BAR για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, συνήθως όχι περισσότερο από λίγες μέρες, αισθάνεται άσκοπη χαρά, εφησυχασμό, ευκολία ύπαρξης, υπερβολική αυτοπεποίθηση. Με την κατάργηση του αντικαταθλιπτικού, ή τη μείωση της δοσολογίας του, ή από μόνα τους, οι καταστάσεις αυτές περνούν γρήγορα. Ο επαναδιορισμός του ίδιου αντικαταθλιπτικού φαρμάκου στην υπομανία φαρμάκου δεν οδηγεί πλέον. Η υπομανία που προκαλείται από φάρμακα προκαλείται από σχεδόν αποκλειστικά ισχυρά τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά που χρησιμοποιούνται σε υψηλές δόσεις, η ανάπτυξή τους σε σχέση με τα σύγχρονα σεροτονίνης-επιλεκτικά είναι μια πολύ μεγάλη σπανιότητα.
Μιλώντας για αυτό το θέμα, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι τα αντικαταθλιπτικά, αυστηρά μιλώντας, δεν βελτιώνουν τη διάθεση. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Δεν "φτιάχνουν", μην "εισέρχονται σε ευφορία", ειδικά στη μανία. Τα ψυχοδιεγερτικά (για παράδειγμα, οι αμφεταμίνες) και τα ναρκωτικά (για παράδειγμα, κοκαΐνη, μαριχουάνα) - όχι αντικαταθλιπτικά - έχουν τόνωση, διέγερση, διέγερση, ευφορία, γέλια στην ψυχή. Αντικαταθλιπτικό εξαλείφει την κατάθλιψη, αν είναι, και πρακτικά δεν ισχύει εάν η κατάθλιψη δεν είναι - κατά τον ίδιο τρόπο όπως ένα αντιπυρετικό μειώνει τη θερμοκρασία του σώματος κατά μερικές μοίρες, εάν αυξάνεται, αλλά αν είναι φυσιολογικό, μπορεί να πάρει ακόμη και τη συσκευασία της ασπιρίνης, έτσι ουσιαστικά δεν μειώνεται.
Η σωστή επίδραση ενός αντικαταθλιπτικού φαρμάκου με τη σωστή του συνταγή εκδηλώνεται με την κανονιομετρία - ένα σταθερό, ομοιόμορφο υπόβαθρο της διάθεσης όπως ήταν πριν από την κατάθλιψη. Εάν ένα άτομο με καλή ομοιόμορφη διάθεση παίρνει ένα αντικαταθλιπτικό, τότε με την πάροδο του χρόνου θα αισθανθεί ίσως κάποια αγχολυτική (καταπραϋντική, αντι-ανησυχητική) επίδραση, η οποία είναι διαφορετική σε διάφορα αντικαταθλιπτικά. Και πάλι, θα γίνει αισθητό ανάλογα με το πόσο ενοχλητικό είναι το άτομο. Ένα ισορροπημένο φλεγματικό ή αρθρικό άτομο με ισορροπημένο υπόβαθρο στην περίπτωση λήψης αντικαταθλιπτικού είναι απίθανο να αισθανθεί τίποτα, το μέγιστο, μπορεί να υπάρξει ακόμη μεγαλύτερη συναισθηματική εξίσωση και ανοχή στο στρες σε καταστάσεις που προκαλούν άγχος και εσωτερική πίεση. Για το λόγο αυτό, εκτός από τα «φάρμακα που βελτιώνουν την ποιότητα ζωής», η θέση των «χαπιών διαχειριστή» ενισχύθηκε επίσης πίσω από τη σεροτονίνη-επιλεκτική.
Ως εκ τούτου, υπάρχει ένας άλλος λόγος για τον οποίο, όταν χρησιμοποιείτε αντικαταθλιπτικά, η προσωρινή ευφορία, που βιώνει την ελαφρότητα του όντος και τις παλίρροιες της χαράς είναι ακόμα δυνατή. Ωστόσο, αυτό δεν είναι ένα φάρμακο υπομανία, ή ακόμα και μια εκδήλωση αντικαταθλιπτικού αποτελέσματος. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της εξάλειψης του συναγερμού. Όπως έχουμε πει, τα σύγχρονα επιλεκτικά της σεροτονίνης αντικαταθλιπτικά είναι εξαιρετικά αγχολυτικά, δηλ. κυριολεκτικά - τα φάρμακα «διαλύουν» το άγχος με όλες τις εμπειρίες και τις αισθήσεις που την συνοδεύουν - ενθουσιασμό, άγχος, εσωτερικό στρες, αφθονία ιδεοληπτικών ανήσυχων σκέψεων και διάφορα φυτικά και σωματοειδή συμπτώματα. Αυτά είναι τα άγχη (και όχι τα καταθλιπτικά!) Κράτη που είναι οι συχνότερες ενδείξεις για τη χορήγηση επιλεκτικών σεροτονίνης. Μιλάμε για γενικευμένη διαταραχή άγχους, διαταραχή πανικού, κοινωνική φοβία, αγοραφοβία, ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, υποχονδρία, σωματικές δυσλειτουργίες σωματομορφών. (Για λεπτομέρειες, ανατρέξτε -. «Πώς να διακρίνει νεύρωση κατάθλιψη ΟΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΓΙΑ άγχους-καταθλιπτικής διαταραχής;».) Κράτος όταν πέφτει η τάση συναγερμός αγαθά, θεωρείται ως απελευθέρωση, την ανακούφιση της ύπαρξης και, φυσικά, συνοδεύεται από μια ταχεία βελτίωση στη διάθεση και μερικές φορές χαρά με ένα άγγιγμα ευφορίας. Για παράδειγμα, θυμόμαστε την κατάσταση της αγωνίας αναμονής και την χαλαρή χαλάρωση που ακολουθεί, όταν, για παράδειγμα, δεν μπορούμε να φτάσουμε στον αγαπημένο μας για μεγάλο χρονικό διάστημα, "σκεφτόμαστε τα πάντα" και, τέλος, απαντά. ή δεν μπορούμε να βρούμε έγγραφα / χρήματα, ανησυχούμε ότι τα έχουμε χάσει, και εδώ είναι. ή μια σοβαρή διάγνωση υποτίθεται και μια κρίσιμη εξέταση δείχνει ότι όλα είναι εντάξει.
Όταν μια νεύρωση βρίσκεται σε μια κατάσταση άγχους έντασης, ένα άτομο μπορεί να είναι για χρόνια, τότε δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι το αίσθημα απελευθέρωσης από αυτή την καταπίεση μερικές φορές χρωματίζεται από πολύ φωτεινά θετικά συναισθήματα. Ωστόσο, δυστυχώς, συμβαίνει αυτό το λανθάνων νευρωτικό άγχος ακόμα και εδώ να προσπαθεί να "καταλάβει" τα τελευταία σύνορά του, προκαλώντας φόβους για μια παρενέργεια με τη μορφή μανίας ή υπομανίας. Συχνά, συχνά το άγχος γι 'αυτό προκαλείται από τους συγγενείς των "αντικρουόμενων αντικαταθλιπτικών". Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι κρίσιμη μια εξήγηση για το τι συμβαίνει από το γιατρό σας.
ΑΦΟΡΑ ΤΡΕΙΣ. Τα αντικαταθλιπτικά προκαλούν ανεξέλεγκτη επιθετικότητα. Αυτό ειδοποιείται στους σχολιασμούς.
Σε αυτό το μύθο, έχουμε να κάνουμε με μια δήλωση παρόμοια με το γεγονός ότι τα αντικαταθλιπτικά αυξάνουν τις αυτοκτονικές τάσεις ή προκαλούν μανία, δηλ. προκαλούν το τι μπορεί να συμβεί με αυτό το άτομο και χωρίς τη συμμετοχή ενός αντικαταθλιπτικού. Εκείνοι που επιθυμούν να αυτοκτονήσουν από αφόρητη ταλαιπωρία είναι σοβαρά καταθλιπτικοί ή δεν έχουν πλήρη επίγνωση των ενεργειών τους από έναν σχιζοσυναισθηματικό ασθενή που μπορεί να αυτοκτονήσει είτε με ή χωρίς λήψη αντικαταθλιπτικού. Στην περίπτωση αυτή, είναι πολύ δύσκολο να πούμε ακριβώς αν ένα αντικαταθλιπτικό φταίει για αυτοκτονία - μία από τις μεγαλύτερες φαρμακευτικές εταιρείες παγκοσμίως, η GlaxoSmithKline, κάποτε κάηκε σοβαρά, ξεκινώντας το Paxil, κάτι που είναι πλέον απαραίτητο σε ορισμένες περιπτώσεις. Αλλά η κατάλληλη προειδοποίηση υπάρχει τώρα στους σχολιασμούς σε όλα τα αντικαταθλιπτικά, χωρίς εξαίρεση.
Σε έναν ασθενή με BAR μανία και την ανάπτυξη αυθόρμητα, με δική τους μετά από μια περίοδο κατάθλιψης λόγω των χαρακτηριστικών της νόσου, αλλά αν μια διέξοδο από την ύφεση οφειλόταν αντικαταθλιπτικό, είναι λογικά αδύνατο να αρνηθεί ότι ήταν η αιτία της μανίας, τόσο την πρόληψη και αυτό είναι πολύ μπορεί να βρεθεί στους σχολιασμούς σε όλους, χωρίς εξαίρεση, αντικαταθλιπτικά.
Ομοίως, ένα άτομο με διαταραχή της προσωπικότητας ευερέθιστη ή επιληπτικές τύπου (παλιό - ψυχοπάθεια) με αρχικά χαμηλά επίπεδα του άγχους, υψηλά επίπεδα επιθετικότητας, μια τάση για αντικοινωνική συμπεριφορά και παρορμητικές αντιδράσεις για το ιστορικό των αντικαταθλιπτικών, βέβαια, μπορεί να αρχίσει ακόμη λιγότερα να φοβάται τις συνέπειες της συμπεριφοράς τους, ακόμη πιο χάνουν τον ήδη αδύναμο αυτοέλεγχο. Πρέπει να προειδοποιήσω σχετικά με αυτό στο σχολιασμό στο αντικαταθλιπτικό; Φυσικά χρειάζεστε. Είναι το αντικαταθλιπτικό που βοηθά πολλούς νευρωτικούς ασθενείς να απαλλαγούν από την παραλυτική δραστηριότητα του άγχους και της κοινωνικής φοβίας; Είναι υπεύθυνος ο κατασκευαστής γι 'αυτό; Φυσικά όχι. Την ευθύνη για την πηγή του οποίου το αντικαταθλιπτικό μπήκε στο σώμα ενός εξωφρενικού αντικοινωνικού ψυχοπαθούς. Ωστόσο, μια άλλη σημαντική φαρμακευτική εταιρία Eli Lilly υπέφερε από τέτοιες αξιώσεις στην εποχή της, ξεκίνησε το θρυλικό Prozac (Prozac), που επανάσταση στην ποιότητα ζωής εκατοντάδων εκατομμυρίων αγχωμένων και κατάθλιων ασθενών σε όλο τον κόσμο.
ΣΤΡΑΓΓΥΛΟΣ ΤΕΤΑΡΤΗ. Τα αντικαταθλιπτικά προκαλούν ανικανότητα στους άνδρες και ψυχρότητα στις γυναίκες. Αυτό αναφέρεται στους σχολιασμούς των φαρμάκων.
Αυτό είναι μόνο μέρος της αλήθειας, και αυτό αφορά τις γυναίκες. Αν μιλάμε για άντρες, τότε δεν είναι αλήθεια - δεν γνωρίζω ούτε μία περίπτωση ανικανότητας. Ας κατανοήσουμε λεπτομερέστερα για κάθε φύλο ξεχωριστά. Για άλλη μια φορά υπογραμμίζω ότι μιλάμε για τα αντικαταθλιπτικά της νέας γενιάς, της ομάδας των SSRI ή της «σεροτονίνης-επιλεκτικής» - όχι για τα νευροληπτικά, όχι για τα ηρεμιστικά και όχι για τα παλαιά τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά.
Ας ξεκινήσουμε με τους άνδρες, γιατί ανησυχούν περισσότερο. Και είναι μάταιο. Η σεροτονίνη-επιλεκτική επηρεάζει σαφώς τη σεξουαλική λειτουργία των ανδρών, δηλαδή, καθυστερούν, καθυστερούν την εκσπερμάτωση (εκσπερμάτιση). Για να επιτευχθεί ο οργασμός διαρκεί περισσότερο χρόνο. Την ίδια στιγμή, η ίδια η ισχύς, η στύση, δεν διαταράσσεται στο ελάχιστο. Για μερικούς, είναι απλά... ένα όνειρο, για να μην αναφέρουμε πόσο ικανοποιημένοι οι σύζυγοι των γυναικών / ανδρών λαμβάνουν σεροτονίνη-επιλεκτικά. Ναι, η καθυστέρηση της εκσπερμάτισης είναι μια πραγματική "παρενέργεια" των σύγχρονων αντικαταθλιπτικών, αφού κανείς δεν επιδίωξε να αναπτύξει αυτό κατά τη διάρκεια της ανάπτυξής τους. Ωστόσο, αυτή η παρενέργεια. γίνεται θεραπευτικό (!) με ένα τόσο κοινό πρόβλημα όπως η πρόωρη εκσπερμάτωση. Πόσα αστεία είναι διπλωμένα για το πώς "όλα" τελειώνουν "πολύ γρήγορα", ή ακόμα και πριν από την έναρξη της συνουσίας. Αλλά οι άνδρες που έχουν αυτό το πρόβλημα, όπως και οι σύντροφοί τους, δεν αστειεύονται. Αποδεικνύεται ότι το πρόβλημα επιλύεται πλήρως. Τα αντικαταθλιπτικά της ομάδας SSRI μπορούν να χρησιμοποιηθούν με επιτυχία για πρόωρη / πρόωρη εκσπερμάτωση, λόγω του γεγονότος ότι καθυστερούν την εκσπερμάτιση, χωρίς να διακυβεύουν την ισχύ και την στύση.
Είναι πιθανό ότι η δύναμη και η ανέγερση δεν υποφέρουν ποτέ; Σε τελευταία ανάλυση, αυτό υποδηλώνεται στους σχολιασμούς στα επιλεκτικά της σεροτονίνης αντικαταθλιπτικά; Ναι, υποφέρουν και μπορούν να υποφέρουν σημαντικά, αν... ο γιατρός δεν προειδοποίησε τον ασθενή για την καθυστέρηση της εκσπερμάτωσης (ή αν ο ασθενής είναι τόσο ανήσυχος που οι εξηγήσεις του γιατρού δεν είναι σε θέση να ξεπεράσουν τον φόβο του, που οδήγησε σε τυπική φοβία ανικανότητας). Στην περίπτωση αυτή, οπωσδήποτε παρατηρεί ότι η σεξουαλική επαφή προχωρεί "κάπως λάθος", αρχίζει να αισθάνεται άγχος γι 'αυτό και η ισχύς μειώνεται από τον συναγερμό αυτό με δευτερεύοντα τρόπο. Ο καθένας είναι εξοικειωμένοι με το σύνδρομο της νεανικής υπερσεξουαλικότητα, όταν υπάρχει μια επανεκτίμηση της σεξουαλικής «επιτυχία» και «εκμεταλλεύεται» η περίσσεια στερέωση της προσοχής στη δραστικότητά της και στυτική δυσλειτουργία, αντίστοιχα, αυξάνοντας το φόβο του «αποτυχία», αποτυχίες, προκαλώντας τη στύση μπορεί πραγματικά να υποφέρουν. Όταν ο φόβος της "μη ύπαρξης στην κορυφή", η "αποτυχία" ξεπεραστεί, τότε όλα είναι σε τάξη με τη σεξουαλική ικανότητα.
Όχι μόνο οι σεξολόγοι γνωρίζουν ότι η κύρια και συνηθέστερη αιτία προβλημάτων με δύναμη είναι το άγχος, το άγχος γι 'αυτό. Αποδεικνύεται ότι η καθυστέρηση στην εκσπερμάτιση, για την οποία ο ασθενής δεν γνωρίζει και θεωρεί ότι είναι «παρενέργεια στη σεξουαλική σφαίρα», αυξάνει αυτό το άγχος, από το οποίο, τελικά, η ισχύς μπορεί πραγματικά να υποφέρει. Η κατάσταση επιδεινώνεται αν βιάζεται να διαβάσει τα φόρουμ στο Διαδίκτυο, γραμμένα από τους "αδελφούς του σε ατυχία".
Το μόνο πράγμα που είναι πραγματικά δυνατό όταν λαμβάνετε αντικαταθλιπτικά της ομάδας SSRI, εκτός από την καθυστέρηση της εκσπερμάτισης, είναι μια ελαφρά μείωση της σεξουαλικής επιθυμίας και, κατά συνέπεια, μια μείωση στη συχνότητα των σεξουαλικών πράξεων. Για παράδειγμα, αν ένας έγγαμος άνδρας είχε σεξουαλική επαφή κατά μέσο όρο 3 φορές την εβδομάδα, τότε στο φόντο ενός αντικαταθλιπτικού η ανάγκη αυτή μπορεί να μειωθεί σε 1 φορά την εβδομάδα. Επίσης, η φωτεινότητα της εμπειρίας του οργασμού μπορεί να μειωθεί κάπως.
Σε τελική ανάλυση, θα πρέπει να γνωρίζετε ότι και η καθυστέρηση της εκσπερμάτισης, η οποία είναι πάντα παρούσα, και μια μείωση στη συχνότητα της συνουσίας, και μια μείωση της φωτεινότητας του οργασμού εμπειρίες που δεν είναι πάντα στην πλειοψηφία των περιπτώσεων παρατηρούνται μόνο κατά τους πρώτους 1-3 μήνες της θεραπείας, και στη συνέχεια να καταστεί άνευ αντικειμένου ή ακόμη και να περάσει εντελώς πριν από την ακύρωση της θεραπείας.
Με μια ώριμη κατάλληλη αρσενική θέση (όταν ένας άνθρωπος αρχικά φροντίζει έναν σύντροφο, επιδιώκει την ποιότητα, όχι τον αριθμό των σεξουαλικών πράξεων, δεν χρησιμοποιεί στενές σχέσεις μόνο για να μειώσει το νευρωτικό άγχος του μέσω φυσιολογικής χαλάρωσης, η οποία συνήθως οδηγεί σε ένα σαφώς υπερβολικό σεξ του κουνελιού δραστηριότητα) η λήψη της εκλεκτικής σεροτονίνης βελτιώνει μόνο τη σεξουαλική της ζωή.
Οι πραγματικές δυσκολίες μπορεί να προκύψουν μόνο μεταξύ εκείνων των ανθρώπων που, πριν πάρουν ένα αντικαταθλιπτικό, χρειάστηκαν πολύ χρόνο για να φτάσουν στον οργασμό. Σε αυτή την περίπτωση, κατά τους πρώτους μήνες της λήψης ενός αντικαταθλιπτικού, η εκσπερμάτωση μπορεί να μην είναι εφικτή καθόλου. Διορθώστε την κατάσταση, εκτός από την ακύρωση του αντικαταθλιπτικού, δυστυχώς είναι αδύνατο. Κατ 'αρχήν, το πρόβλημα μπορεί να λυθεί με περιστασιακή διακοπή της λήψης του φαρμάκου για 1-2 ημέρες, τότε η καθυστέρηση της εκσπερμάτωσης εξαφανίζεται και μετά την επιτυχή επαφή, η λήψη συνεχίζεται αμέσως, ωστόσο, αυτά τα «χρονικά διαστήματα» μπορεί να μην επηρεάζουν τα αποτελέσματα της θεραπείας γενικά, και χωρίς συντονισμό με το γιατρό σας, δεν πρέπει να τα κάνετε.
Η παροξετίνη (Paxil) είναι η μεγαλύτερη αιτία καθυστέρησης στην εκσπερμάτωση, η βοντιτοξετίνη (Brintellix) είναι η μικρότερη. Επομένως, για παράδειγμα, στις περιπτώσεις που είναι απαραίτητο να επιλυθεί το πρόβλημα της έντονης πρόωρης εκσπερμάτωσης (καθώς και της υπερσεξουαλικότητας ή του ιδεαστικού αυνανισμού), δεν υπάρχει σχεδόν καμία εναλλακτική λύση έναντι του Paxil, θα δώσει ένα ιδανικό αποτέλεσμα. Σε αντίθεση, δεν προκαλεί καθυστέρηση εκσπερμάτιση μιρταζαπίνη (Remeron), τραζοδόνη (trittiko) και αγομελατίνη (αγομελατίνη), ωστόσο, και η χρήση αυτών των παραγόντων είναι περιορισμένος: μιρταζαπίνη κατέχει σχεδόν αγχολυτικά και αναλόγως vegetostabiliziruyuschim δράση και τραζοδόνη αναποτελεσματική ως αντικαταθλιπτικό φάρμακο, ουσιαστικά, το μόνο ευεργετικό αποτέλεσμα είναι η καταστολή, έτσι ώστε το φάρμακο να μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως υπνωτικό, μη εθιστικό. το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για την αβομελατίνη, η οποία, ωστόσο, δεν έχει καθόλου καθόλου επίδραση, είναι στην πραγματικότητα λίγο πιο αποτελεσματική από τη μελατονίνη (μελαξίνη). Περισσότερο ή λιγότερο εγγυημένη ελπίδα δεν σεξ «pobochki» χωρίς να χάσει την ίδια αντικαταθλιπτική αποτελεσματικότητα (αλλά με την απώλεια των αγχολυτικών, όπως κρίσεις πανικού και εκφράζονται πλέον λειτουργούν δυσλειτουργία του αυτόνομου συστήματος για να την αντιμετωπίσουμε) είναι σε θέση να δώσει το τελευταίο εκδόθηκε στις SSRI αγορά αντικαταθλιπτικά - vortioksetin (brintelliks ).
Πώς συμβαίνουν τα πράγματα με τις γυναίκες; Στην ουσία, όλα είναι τα ίδια - δυσκολία, καθυστέρηση, μείωση της συχνότητας των εμπειριών οργασμού. Η ανάγκη για μεγαλύτερη διάρκεια σεξουαλικής επαφής και πρόσθετη διέγερση για την επίτευξη αυτής. Μερικές φορές - μια μείωση στη φωτεινότητα της εμπειρίας του οργασμού, και ακόμη πιο σπάνια - πλήρης ανορζασμία (απώλεια της φυσιολογικής ικανότητας να βιώσει έναν οργασμό). Πολύ σπάνια, σε μεμονωμένες περιπτώσεις, οι ασθενείς δηλώνουν αυτό ως σημαντικό μειονέκτημα, αναγκάζοντάς τους να επιμείνουν στη μείωση του χρόνου θεραπείας ή στην αλλαγή του φαρμάκου. Εντούτοις, αν η ανοργαρμία εξακολουθεί να εκδηλώνεται, τότε δεν υπάρχει ουσιαστική ελπίδα ότι η αντικατάσταση του φαρμάκου θα αλλάξει την κατάσταση χωρίς να επηρεάζεται το κύριο θεραπευτικό αποτέλεσμα - πιθανότατα το ίδιο πρόβλημα θα εκδηλωθεί σε σύγκριση με άλλα αντικαταθλιπτικά. Όλη η ίδια βοντιτοξετίνη (brintellix) και μιρταζαπίνη (Remeron) μπορούν να δώσουν ελπίδα για την απουσία της. με πολύ μικρότερη πιθανότητα επιτυχίας, αλλά η φλουβοξαμίνη (fevarin) μπορεί να χρησιμοποιηθεί χωρίς απώλεια για την επίτευξη του κύριου αποτελέσματος της θεραπείας. Δεν υπάρχουν πλέον επιλογές σήμερα, αν όχι να μιλήσουμε για trazodone (trittico) και agomelatine (βαλδοξάνη), η οποία, τουλάχιστον, προσωπικά δεν θεωρώ φάρμακα με πραγματική αντι-καταθλιπτική δράση.
Συχνά, μια μείωση στη λίμπιντο και στην ανορζασμία, εάν εμφανιστούν, τότε στην αρχή της θεραπείας εξαφανίζονται τελείως μετά από μερικούς μήνες από τη λήψη ενός αντικαταθλιπτικού, ακόμη και πριν ακυρωθούν.
Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, οι θετικές ψυχο-συναισθηματικές αλλαγές που αναπτύσσονται στο υπόβαθρο της λήψης ενός αντικαταθλιπτικού, αντίθετα, αυξάνουν το σεξουαλικό ενδιαφέρον και τη φωτεινότητα της εμπειρίας. Φέρνουν μακριά από ιστορίες τρόμου, οι άνθρωποι για κάποιο λόγο ξεχνούν ότι είναι η κατάθλιψη και το άγχος που οδηγούν σε μια σταθερή μείωση της λίμπιντο, και όταν τους απαλλάσσει από το στενό αισθησιακό είναι μόνο αποκατασταθεί, και δεν υποφέρει.
Τέλος, είναι δύσκολο να εξεταστεί μια επαρκής κατηγορηματική διαμαρτυρία ενάντια σε μια προσωρινή μείωση της λίμπιντο όταν πρόκειται να απαλλαγούμε από κατάθλιψη, νεύρωση άγχους, κρίσεις πανικού, ιδεοληπτική διαταραχή, νευρασθένεια, χρόνιο πόνο (δηλαδή σε περιπτώσεις όπου τα σύγχρονα αντικαταθλιπτικά δείχνουν απόλυτα αποτελεσματικότητα). Εάν η σεξουαλική δραστηριότητα είναι σε τόσο σαφή προτεραιότητα, είναι πιθανό ότι η ταλαιπωρία δεν είναι τόσο έντονη ώστε να στραφεί σε ιατρική περίθαλψη. Μπορείτε να ασχοληθείτε με την ψυχοθεραπεία.
Πρέπει να ειπωθεί ότι η καθυστερημένη εκσπερμάτιση στους άνδρες και η αναισθησία στις γυναίκες είναι γενικά οι μόνες πραγματικές παρενέργειες των αντικαταθλιπτικών της ομάδας SSRI που μπορούν να επιμείνουν σε όλη τη χρήση τους. Και ακριβώς - μπορούν να σωθούν, αλλά όχι απαραίτητα σωθούν. Μεταξύ των γυναικών, τα σεξουαλικά προβλήματα γενικά δεν εκδηλώνονται συχνά. Τέλος, αυτή η παρενέργεια γενικά παύει να είναι τέτοια και γίνεται πλήρως θεραπευτική σε άνδρες με πρώιμη εκσπερμάτωση, υπερσεξουαλικότητα, ιδεαστικό αυνανισμό, εθισμό στο πορνό, σεξουαλική απογοήτευση απουσία σεξουαλικού συντρόφου.
FASHION FIVE. Τα αντικαταθλιπτικά είναι εθιστικά και εθιστικά. Σε περίπτωση τερματισμού της λήψης τους αναπτύσσεται σοβαρό σύνδρομο στέρησης. Το σύνδρομο απόσυρσης συνοδεύεται από μακρές και πολύ δυσάρεστες αισθήσεις, έτσι ώστε, αφού έχετε αρχίσει να παίρνετε αντικαταθλιπτικά, δεν μπορείτε ποτέ να "κατεβείτε". Το σύνδρομο ακύρωσης αναφέρεται πάντα σε σχολιασμούς.
Ο κίνδυνος εθισμού και / ή εξάρτησης είναι απολύτως δικαιολογημένος, αλλά... μόνο για τα ηρεμιστικά, όχι αντικαταθλιπτικά. Αυτές οι ομάδες φαρμάκων δεν έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους, εκτός από το ότι και οι δύο είναι ψυχοτρόπα φάρμακα. μπορεί να χρειαστούν αντικαταθλιπτικά σε όλη τη ζωή, για παράδειγμα, ενδογενή κατάθλιψη, δυσθυμία, συνδρόμων χρόνιου πόνου, διαταραχές προσωπικότητας άγχος, δύσκολα τρέχει ψυχαναγκαστική-καταναγκαστική διαταραχή, αλλά για να μιλήσει σε τέτοιες περιπτώσεις εθισμού ή της εξάρτησης, «podsazhivanii» σχετικά με το καταπραϋντικό - είναι Είναι ακριβώς το ίδιο με το να λέμε ότι ο υπερτασικός ασθενής είναι εθισμένος και "αγκιστρωμένος" στο φάρμακο από την πίεση ή έναν διαβητικό - σε ένα φάρμακο που μειώνει το σάκχαρο του αίματος. Αυτό είναι παράλογο. Κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα σκεφτόταν κάτι τέτοιο, δεδομένου ότι είναι σαφές ότι η ανάγκη για συνεχή χρήση του φαρμάκου καθορίζεται από την παρουσία της νόσου και όχι από το ίδιο το φάρμακο, ακριβώς εξαιτίας του οποίου το άτομο έχει την ευκαιρία να ζήσει σαν να μην έχει καμία νόσο.
Ναι, ένας υπερτασικός άνθρωπος εξαρτάται απόλυτα από τα αντιυπερτασικά φάρμακά του, χωρίς αυτόν θα αυξήσει την πίεση, θα αρχίσουν οι παθολογικές αλλαγές στα όργανα και ο θάνατος θα έρθει πρόωρα. Εάν η μητέρα, η γιαγιά και η γιαγιά του ατόμου υποφέρουν από υπέρταση και ο ίδιος έχει την ευκαιρία να ζει σαν να μην υπάρχει υπερένταση, τότε όλοι επαινέουν το φάρμακο, τους προγραμματιστές και τους γιατρούς που το αναθέτουν σωστά. Ωστόσο, παράδοξο είναι το αντίθετο με τον ασθενή του οποίου η μητέρα, η γιαγιά και η γιαγιά υπέφεραν από κατάθλιψη, μερικοί από τους οποίους αυτοκτόνησαν, ο ίδιος ο άνθρωπος, χάρη στο αντικαταθλιπτικό, ζει, αφήνοντας τον καταθλιπτικό του πόνο στο μακρινό παρελθόν. Η κατάσταση είναι απολύτως όμοια, αλλά για κάποιο λόγο οι άνθρωποι λένε ότι ένα άτομο είναι «εθισμένο» σε ένα αντικαταθλιπτικό και για τον λόγο αυτό, και όχι λόγω της κληρονομικής κατάθλιψης, δεν μπορεί να το αρνηθεί. Μερικές φορές πηγαίνει ακόμα περισσότερο, λαμβάνοντας μόνο μια τραγική άποψη, όταν υποστηρίζεται ότι η κατάθλιψη υπάρχει ακριβώς επειδή ένα άτομο παίρνει ένα αντικαταθλιπτικό και θα απομακρυνόταν από αυτόν εάν δεν μπορούσε παρά να "κατεβεί", αλλά δεν είναι ικανός γιατί " συνηθισμένο. " (Περισσότερα για αυτό είναι το "The Fear Ninth. Τα αντικαταθλιπτικά είναι καταθλιπτικά.")
Εν ολίγοις, αν πρέπει να ακούσετε ότι τα αντικαταθλιπτικά είναι έτσι-επειδή, επειδή ένα άτομο με μια συνταγογραφούμενη (γενετικά τροποποιημένη) ψυχο-συναισθηματική διαταραχή δεν μπορεί να «ξεφύγει», τότε γιατί δεν λέγεται για πίεση ή φάρμακα που μειώνουν τη ζάχαρη που είναι εντελώς ανίκανα » κατεβείτε "κληρονομική υπερτασική ή διαβητική; Όσο για όλες τις περιπτώσεις όπου οι ψυχο-συναισθηματικές διαταραχές είναι καθαρά αγχωτικές, καταστάσεις, οι λεγόμενες. αντιδραστικό, δηλ. είναι απλώς μια αντίδραση στις αγχωτικές συνθήκες (συνήθως συμβαίνει με τυπικές νευρώσεις και σωματομορφικές αυτόνομες δυσλειτουργίες), τότε η λήψη ενός αντικαταθλιπτικού δεν είναι καθόλου δια βίου, σε εύθετο χρόνο ακυρώνεται ήσυχα, όπως ένα αντιβιοτικό ή αντιπυρετικό. Το πρόβλημα με τη μορφή του σχηματισμού της εξάρτησης από τα ναρκωτικά, τονίζω, μπορεί να προκύψει μόνο όταν χρησιμοποιείται ηρεμιστικό. Τέλος, για τις ελαφριές νευρικές αντιδράσεις μετά το στρες, η συνταγογράφηση ενός αντικαταθλιπτικού δεν είναι γενικά απαραίτητη, αφού μπορεί να περάσει ή να οδηγήσει σε ψυχολογική διόρθωση (ψυχοθεραπεία) χωρίς φάρμακα.
Πώς μπορούμε να κατανοήσουμε αυτές τις περιπτώσεις όταν εξακολουθεί να είναι δύσκολη η ακύρωση ενός αντικαταθλιπτικού μετά από θεραπεία με συνηθισμένη νεύρωση ή αυτόνομη δυσλειτουργία; Οι λόγοι για αυτό είναι οι εξής.
Ο συνηθέστερος και σαφής λόγος για το φερόμενο «σοβαρό σύνδρομο στέρησης» είναι η απλή υπο-θεραπεία. Εάν κατά τη διάρκεια της λήψης ενός αντικαταθλιπτικού δεν υπήρχε πλήρης διαφυγή από την νεύρωση, αντίθετα η σοβαρότητα των συμπτωμάτων της μειώθηκε μόνο, δηλαδή, όπως συχνά λένε σε τέτοιες περιπτώσεις, τα συμπτώματα ήταν μόνο «συγκαλυμμένα», τότε μετά την ακύρωση του φαρμάκου εξαφανίζεται η «κάλυψη» και η νεύρωση επανέρχεται. Η επιδείνωση αυτή - δεν είναι το αποτέλεσμα του εθισμού σε αντικαταθλιπτικά, και όχι η αδυναμία να «πιάσουμε» μαζί του, και το αποτέλεσμα είναι ότι το πρόβλημα δεν έχει εκλείψει - καθώς και μια πρόωρη ακύρωση του αντιβιοτικού θα επιδεινώσει τη μόλυνση, και την κατάργηση της αντιπυρετικό - με την άνοδο της θερμοκρασίας. Εάν ένα άτομο δεν έχει ακόμη αναρρώσει από πνευμονία ή γρίπη, τότε η διακοπή της θεραπείας θα οδηγήσει σε επιδείνωση των συμπτωμάτων - αυτό σημαίνει ότι έχει γίνει εθισμένος στα αντιβιοτικά, αντιικά, αντιπυρετικά ή είναι δύσκολο να ανεχθεί το σύνδρομο; Αν και μερικοί υποστηρικτές της σκλήρυνσης, ενισχύοντας την ανοσία και τις διαδικασίες αποκατάστασης μπορούν να πουν κάτι τέτοιο, αλλά γενικά η κατάσταση είναι ξεκάθαρη - το άτομο απλά δεν ανακτήθηκε. Κάπως έτσι, αυτή η σαφήνεια δεν είναι πάντα παρούσα όταν το αντικαταθλιπτικό ακυρώνεται πρόωρα - αντί να κατανοήσουμε ότι η ψυχο-συναισθηματική διαταραχή εξακολουθεί να υπάρχει και να σταματήσει η θεραπεία πρόωρα, οι επιπτώσεις στο φάρμακο ανακύπτουν.
Γιατί είναι, γιατί είναι προφανές όχι προφανές; Αυτό συμβαίνει λόγω του άγχους, το οποίο αποτελεί αναπόσπαστο μέρος σχεδόν οποιασδήποτε νεύρωσης και το οποίο, στην πραγματικότητα, κατευθύνεται στην εξάλειψη του αντικαταθλιπτικού. Εδώ είναι και πάλι σημαντικό να υπενθυμίσουμε για μία ακόμη φορά ότι τα σύγχρονα αντικαταθλιπτικά της ομάδας SSRI, αν και ανήκουν στη φαρμακολογική ομάδα των αντικαταθλιπτικών, χρησιμοποιούνται όχι μόνο και όχι τόσο για τη θεραπεία της κατάθλιψης αλλά για τη θεραπεία των διαταραχών άγχους. Επομένως, για την εξάλειψη του άγχους και των συνοδευτικών βλαστικών συμπτωμάτων είναι, κατά κανόνα, συνταγογραφείται ένα αντικαταθλιπτικό.
Αλλά αν ο ασθενής δεν ανέκαμψε, αν το άγχος επιμένει, αν και σε μικρότερο επίπεδο, αλλά ακόμα σε ένα μη φυσιολογικό επίπεδο; Στη συνέχεια, όταν προσπαθείτε να ακυρώσετε το φάρμακο, αυτό, φυσικά, αρχίζει να αυξάνεται πάλι, και τώρα το περιεχόμενό του γίνεται... η αδυναμία να «κατεβείτε» από το φάρμακο! Νεύρωση, φοβία, διαταραχή πανικού δεν έχουν πάει μακριά, μόνο για τη θεραπεία ατόμων φοβούνται μια καρδιακή προσβολή (cardiophobia), καρκίνο (onkofobiya), μόλυνση από τον ιό HIV (spidofobii), οι άνθρωποι (κοινωνική φοβία), ψυχική ασθένεια (lissofobiya) και ούτω καθεξής., Αλλά τώρα φοβούνται "εθισμό" από ένα αντικαταθλιπτικό, σοβαρή απόσυρση, "σπάσιμο", δια βίου λήψη. Το νευρικό άγχος του, ο φόβος δεν εξαλείφθηκε και απλώς γεμίστηκε με νέο περιεχόμενο, τώρα επίσης πάσχει από φαρμακοφοβία.
Στην πραγματικότητα, το σύνδρομο απόσυρσης από το αντικαταθλιπτικό λαμβάνει χώρα σχεδόν ανεπαίσθητα - μπορεί να υπάρχουν ασυνήθιστες, αλλά αρκετά ανεκτικές αισθήσεις, όπως βραχυπρόθεσμη ζάλη, εσωτερική τράνταγμα ή απροσδόκητη συρρίκνωση, αίσθημα αστάθειας, σαν μια μικρή βουτιά στην τσέπη του αέρα. Συχνή περιγραφή - απροσδόκητα, κλάσματα του δευτερολέπτου που συμβαίνουν αίσθημα «αντίληψης εικόνας ανάκτησης καθυστέρηση όταν στρέφει το κεφάλι», εξαιτίας της οποίας έχει ως συνέπεια συμβαίνουν μόλις περιγράφηκε «ίλιγγος» «αστάθεια» και τόσες πολλές εκδηλώσεις του συνδρόμου ταυτοποιείται ως τρέχει ένα ρεύμα. ή ενδοεγκεφαλική δόνηση, η οποία στα αγγλικά αναφέρεται ως η δημοφιλής έκφραση "brain zaps", ή "εκκρίσεις του εγκεφάλου". Μπορεί επίσης να κάνει ναυτία λίγο, να αισθανθεί λήθαργο, υπνηλία, ή, αντίθετα, να διακόψει προσωρινά τον ύπνο, να εμφανιστεί πιο ζωντανό, αξέχαστα όνειρα, να αυξήσει την ευερεθιστότητα.
Εάν διαβάσετε αυτήν την περιγραφή σε κατάσταση νευρολογικής ανησυχίας, οι εκδηλώσεις του συνδρόμου στέρησης μπορεί να φαίνονται πολύ τρομακτικές. Ωστόσο, όταν το υπερβολικό άγχος καταργείται τελείως, τότε όλα καταλήγουν μόνο σε επεισοδιακά δεύτερα «εσωτερικά σκασίματα» για 3-7 ημέρες, μετά τα οποία όλα τα «εγκεφαλικά επεισόδια» και άλλοι όπως τους σταματούν αναπόφευκτα. Για άλλη μια φορά, πρέπει να τονιστεί - αντικειμενικά, χωρίς να «διογκωθεί» από το νευρικό άγχος, οι αισθήσεις στο σύνδρομο απόσυρσης είναι απλώς ασυνήθιστες και δυσάρεστες για κάποιους - όχι περισσότερο από αυτό. Συχνά, ακόμη και με την απότομη ακύρωση ενός αντικαταθλιπτικού, οι ασθενείς που απομακρύνθηκαν πλήρως από την κατάσταση της νεύρωσης δεν παρατηρούν καθόλου αυτά τα φαινόμενα.
Το κύριο σημείο είναι ότι μετά την κατάργηση ενός αντικαταθλιπτικού ένα άτομο παραμένει στην ίδια κατάσταση στην οποία ήταν κατά τη διάρκεια της υποδοχής του. Εάν η θεραπεία είναι, για παράδειγμα, κρίσεις πανικού, η οποία διενεργήθηκε από το φάρμακο, η λανθασμένη δοσολογία, χωρίς την κατάλληλη ποσότητα του χρόνου, οι επιθέσεις θα μπορούσαν να γίνουν λιγότερο έντονη, το άγχος μπορεί να «μεταμφίεση», αλλά όταν προσπαθείτε να ακυρώσετε τακτικά έδωσε και πάλι ένα άλμα και κρίσεις πανικού επαναλήφθηκαν, μόνο τώρα η αδυναμία να εγκαταλείψει το φάρμακο ή το σύνδρομο στέρησης έχει γίνει το θέμα πανικού. (Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την διαταραχή πανικού, ανατρέξτε στην ενότητα - "ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΠΑΝΕΛ: ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΛΑΜΒΑΝΕΙ;
Απλά κοιτάξτε σε οποιοδήποτε διαδικτυακό φόρουμ, όπου ο φόβος-καπηλεία σχετικά με «την εξάρτηση από τα αντικαταθλιπτικά» για να δείτε ότι όλες αυτές οι αισθήσεις ότι πριν από τη θεραπεία συνοδεύτηκε από μια επίθεση πανικού ή δυσλειτουργία του αυτόνομου συστήματος, τώρα περιγράφεται ως μια εκδήλωση της απόσυρσης - ναυτία, ζάλη, αδυναμία, ζάλη,, αίσθημα παλμών, αϋπνία κλπ. Και αυτή η περιγραφή συνοδεύεται από μια ξεκάθαρη έγχυση όλων των ίδιων συνθηκών πανικού που υπήρχαν πριν από τη θεραπεία. Αν νεύρωση σώζεται, στη συνέχεια, μια μικρή ενόχληση, η οποία είναι πολύ πιθανό για κάποιο χρονικό διάστημα (1-2 εβδομάδες) μετά την ακύρωση του αντικαταθλιπτικού, προκαλώντας τον πανικό, το αυτόνομο νευρικό σύστημα αρχίζει και πάλι να «καταιγίδα», και αν πριν από τη λήψη αντικαταθλιπτικών ασθενοφόρο δεν είχε πάει έξω από την αυλή, επειδή ο άνδρας φαινόταν ότι πεθαίνει από καρδιακή προσβολή ή εγκεφαλικό επεισόδιο, τώρα η ίδια κατάσταση θεωρείται από αυτόν ως ένα τρομερό και τρομερό σύνδρομο στέρησης.
Πάρτε δύο ασθενείς. Ένας από αυτούς, φοβούμενος τον «εθισμό», «παρενέργειες», «βλάβη στο συκώτι» κ.λπ., πήρε ένα αντικαταθλιπτικό στην ελάχιστη, αναποτελεσματική, ανεπαρκή δοσολογία γι 'αυτόν για 2 μήνες και καθ' όλη τη διάρκεια της θεραπείας βίωσε συναγερμό πριν την επερχόμενη ακύρωση. Ο δεύτερος ασθενής πήρε το φάρμακο σε μια μέγιστη, κατάλληλη, αποτελεσματική δοσολογία γι 'αυτόν για 2 χρόνια και κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου τελείωσε εντελώς από την κατάσταση της ανήσυχης νεύρωσης. Ποιο από αυτά θα αναπτύξει «σοβαρό σύνδρομο στέρησης», ποιος από αυτούς θα είναι πανικό από το γεγονός ότι είναι «εθισμένος» σε ένα αντικαταθλιπτικό;
Έτσι, τα αντικαταθλιπτικά, σε αντίθεση με τα ηρεμιστικά, δεν προκαλούν εξάρτηση από τα ναρκωτικά και η δυσκολία στην ακύρωσή τους οφείλεται πάντοτε μόνο σε μια έκρηξη νευρωτικού άγχους που δεν εξαλείφθηκε πλήρως κατά τη διάρκεια της θεραπείας. Επιπλέον, η χαρακτηριστική φαρμακοφοβία περιλαμβάνεται τώρα στη δομή της ανήσυχης νεύρωσης.
ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΕΚΤΟΣ. Τα αντικαταθλιπτικά μπορούν να προκαλέσουν θανατηφόρο σύνδρομο σεροτονίνης. Αυτό ειδοποιείται στους σχολιασμούς.
Πράγματι, μπορούν, αλλά υπό αυστηρά καθορισμένες συνθήκες, που απλά δεν χρειάζεται να δημιουργηθούν. Η ανάπτυξη συνδρόμου σεροτονίνης με τη χρήση ενός μόνο αντικαταθλιπτικού, ακόμη και με την υπερδοσολογία, είναι, όπως λένε οι γιατροί, κασμιριδομετρία, δηλ. υπόθεση δεν αποκλείεται, αλλά σχεδόν αδύνατη.
Ο κίνδυνος ανάπτυξης συνδρόμου σεροτονίνης αυξάνεται μόνο στην περίπτωση ταυτόχρονης χρήσης αρκετών αντικαταθλιπτικών, ιδιαίτερα σε υψηλές δόσεις και ειδικά εάν ένας από αυτούς είναι "ισχυρός" - ένας τρικυκλικός ή μη αναστρέψιμος αναστολέας του ΜΑΟ (MAO στη Ρωσική Ομοσπονδία δεν χρησιμοποιείται πλέον). Και αυτό είναι μόνο μια αύξηση του βαθμού της πιθανότητας, του κινδύνου και όχι του αναπόφευκτου κινδύνου. Επίσης, το σεροτονικό σύνδρομο είναι δυνατό με ένα συνδυασμό αντικαταθλιπτικών με ορισμένα φάρμακα. Επομένως, εάν ο ασθενής δεν είναι τοξικομανής και ο γιατρός δεν είναι τόσο αναλφάβητος ώστε να συνταγογραφήσει αντι-καταθλιπτικά "κοκτέιλ", τότε δεν μπορείτε να θυμηθείτε το σύνδρομο της σεροτονίνης. Ο συνδυασμός φαρμάκων διαφορετικών ομάδων - ένα αντικαταθλιπτικό με ηρεμιστικό ή / και νευροληπτικό, σταθεροποιητικό της διάθεσης, νοοτροπία δεν αποτελεί απειλή όσον αφορά την ανάπτυξη του συνδρόμου σεροτονίνης.
Παραδοσιακά φτιαγμένο με προσοχή σε συνδυασμό με όχι αντικαταθλιπτικά ψυχοτρόπων σεροτονινεργικά του οχήματος, όπως οι τριπτάνες εφαρμόζεται ημικρανίες - σουματριπτάνη (Amigrenin) eletriptanom (relpaksom), καθώς και η ήδη θεωρητικά - με βιολογική συμπληρώματα που περιέχουν ένα αμινοξύ τρυπτοφάνη, και εκχύλισμα βαλσαμόχορτο. Στους σχολιασμούς στα ναρκωτικά, οι πληροφορίες αυτές δίνονται πάντοτε στο κεφάλαιο "Αλληλεπιδράσεις φαρμάκων".
Επίσης, ο «θανάσιμος κίνδυνος» ακόμα και στην περίπτωση της ανάπτυξης του συνδρόμου της σεροτονίνης είναι σαφώς υπερβολικός, είναι δυνητικός κίνδυνος και όχι η αναπόφευκτη συνέπεια του. Η έγκαιρη απομάκρυνση του αντικαταθλιπτικού συμβάλλει στην ασφαλή διακοπή του συνδρόμου σεροτονίνης χωρίς συνέπειες. Με απλά λόγια, πρέπει να προσπαθήσετε κυριολεκτικά πολύ σκληρά για να δημιουργήσετε τις συνθήκες για την ανάπτυξη του συνδρόμου σεροτονίνης και μετά δεν είστε πολύ τυχεροί που το σύνδρομο σεροτονίνης που έχει αναπτυχθεί απειλεί να είναι θανατηφόρο.
Αν μιλάμε ήδη για δυνητικά σοβαρές επιπλοκές, αξίζει να αναφέρουμε κάποια άλλα σημεία που απαιτούν πραγματικά προσοχή. Για παράδειγμα, σχετικά με ένα τέτοιο φαινόμενο όπως η αύξηση του διαστήματος QT σε ένα ηλεκτροκαρδιογράφημα (ΗΚΓ), δημιουργώντας μια απειλή για την κανονική λειτουργία της καρδιάς και προσδιορίζοντας την καρδιοτοξικότητα ενός αριθμού φαρμάκων. Συγκεκριμένα, οι καρδιοτοξίνες είναι τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά, ένας τυπικός εκπρόσωπος - δυστυχώς, η αμιτριπτυλίνη, η οποία εξακολουθεί να είναι "αγαπημένη" από πολλούς γιατρούς. Όταν χρησιμοποιείτε τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά, είναι επιθυμητό να ελέγξετε το διάστημα QT ήδη σε δόσεις που υπερβαίνουν τον μέσο όρο και σε περίπτωση αύξησής του, να μειώσετε τη δοσολογία ή να διακόψετε τη χορήγηση του φαρμάκου. Ιδιαίτερη προσοχή θα πρέπει να παρατηρείται όταν ο ασθενής έχει «σύνδρομο εκτεταμένου διαστήματος QT», τότε είναι προτιμότερο να αποφύγετε καθόλου «τρικυκλικά». Η σεροτονίνη-επιλεκτική αντικαταθλιπτικά καρδιοτοξικότητα, εξ ορισμού, να φοβούνται και να αυξήσει το διάστημα QT είναι δυνατή μόνο σε περιπτώσεις σημαντικών υπερδοσολογίας ή αρνητικές αλληλεπιδράσεις με άλλα φάρμακα μόνο μερικά από αυτά (Δυτική πηγές παρέχουν αυτού του είδους βενλαφαξίνη δεδομένων, η σιταλοπράμη και escitalopram). Γενικά, το διάστημα QT υπολογίζεται πάντοτε κάθε φορά που λαμβάνεται ηλεκτροκαρδιογράφημα, τουλάχιστον ως μέρος της κλινικής εξέτασης του πληθυσμού και εάν το θέμα της αύξησής του δεν έχει ακούσει ποτέ πριν, τότε δεν πρέπει να σκεφτείτε πιθανά προβλήματα. Εάν εξακολουθούν να υπάρχουν ανησυχητικές αμφιβολίες σχετικά με αυτό, μπορείτε να κάνετε μια σάρωση ΗΚΓ σε οποιοδήποτε χώρο καρδιολογίας για να λύσετε το δίλημμα μία για πάντα.
Παρομοίως, θα πρέπει να σημειωθεί ότι τα περισσότερα αντικαταθλιπτικά αντενδείκνυνται απολύτως σε περίπτωση γλαυκώματος κλεισίματος με γωνία, καθώς η χρήση τους σε αυτή τη νόσο μπορεί να οδηγήσει σε μη αναμενόμενη αύξηση της ενδοφθάλμιας πίεσης και απώλεια όρασης. Ωστόσο, εάν το γλαύκωμα δεν έχει τεθεί υπό αμφισβήτηση (και είναι ακριβώς μια κλειστή γωνία, η ανοιχτή γωνία δεν είναι πλέον επικίνδυνη), τότε δεν υπάρχει τίποτα να ανησυχείτε. Στην περίπτωση του αδενώματος του προστάτη και των αντίστοιχων ουρολογικών διαταραχών όταν χρησιμοποιούνται αντικαταθλιπτικά με αντιχολινεργικές παρενέργειες, δεν αποκλείεται η οξεία κατακράτηση ούρων, με την εντερική παρίσι - κατακράτηση κοπράνων.
Είναι πολύ πιθανό να συναντήσετε μια σειρά παρενεργειών, ειδικά εάν υπάρχουν συνακόλουθες φυσικές ασθένειες ή άσχημα συνδυασμός φαρμάκων μεταξύ τους, αλλά δεν υπάρχουν "ιστορίες τρόμου" γι 'αυτό. Εξάλλου, είναι πάντα πιο εύκολο να "στρίψετε ένα σπασμένο αρχείο" για το σύνδρομο της σεροτονίνης και τη μυθική "φύτευση του ήπατος", "εθισμός", "μετατρέποντας σε λαχανικό", παρά να καταλάβετε την ουσία. Και χρησιμοποιώντας ένα απλό μαχαίρι μπορεί να έχει εντελώς δραματικές συνέπειες, από τις οποίες δεν παύει να είναι ένα απαραίτητο εργαλείο σε κάθε κουζίνα.
Όλα αυτά τα παραδείγματα δεν μιλάνε για τον κίνδυνο χρήσης αντικαταθλιπτικών φαρμάκων (σε νευροληπτικά, οι κίνδυνοι αυτοί είναι πολύ μεγαλύτεροι, ακόμη και αν δεν υπάρχει ταυτόχρονη φυσική παθολογία και ανεπιθύμητες αλληλεπιδράσεις), αλλά μόνο για την ανάγκη να το κάνουμε αυτό όπως έχει συνταγογραφηθεί από το γιατρό.
Ουσιαστικά όλα τα φάρμακα που πράγματι δουλεύουν (αν δεν λάβετε υπόψη τις φυτοπαθολογίες, την ομοιοπαθητική και τα βιοπροσθετικά) ενέχουν τον κίνδυνο σοβαρών επιπλοκών εάν χρησιμοποιηθούν ακατάλληλα, ανεξέλεγκτα. Το έμβλημα όλων των φαρμάκων - ένα μπολ με ένα φίδι - φέρει ακριβώς αυτό το νόημα: εάν χρησιμοποιηθεί σωστά, το δηλητήριο μπορεί να γίνει θεραπευτικό εργαλείο και αν χρησιμοποιηθεί εσφαλμένα, το θεραπευτικό εργαλείο μπορεί να μετατραπεί σε δηλητήριο. Όλοι το γνωρίζουν, αλλά για κάποιο λόγο συχνά ξεχνούν όταν πρόκειται για ψυχοτρόπα φάρμακα, ώστε να αρχίσουν να φαίνονται τα πιο «τρομακτικά και τρομερά».
STRASHILK SEVEN. Τα αντικαταθλιπτικά μετατρέπονται σε λαχανικό σε ζόμπι, προκαλώντας συναισθηματική ψυχρότητα, αδιαφορία, παθητικότητα, υπνηλία, λήθαργο, λήθαργο και θαμπάδα.
Τέτοιες παρενέργειες μπορεί να προκαλέσουν νευροληπτικά. Ερεθιστικά - μόνο στην περίπτωση παρατεταμένης κατάχρησης ή υπερβολικής δόσης με την ανάπτυξη "ηρεμιστικής δηλητηρίασης". Όλα τα παραπάνω πρακτικά δεν έχουν καμία σχέση με τα σύγχρονα αντικαταθλιπτικά · ίσως, μόνο ανάμεσα στα παλιά τρικυκλικά μπορούμε να ξεχωρίσουμε ίσως κάποιον που είναι ικανός για κάτι παρόμοιο και στη συνέχεια να το χρησιμοποιήσει όχι για τον επιδιωκόμενο σκοπό του, χωρίς σωστό λόγο, είναι η αμιτριπτυλίνη. Ο ίδιος βρέχομαι πιο έντονη μεταξύ αντικαταθλιπτικά ηρεμιστικό συστατικό της δράσης, οπότε εξακολουθεί να είναι απαραίτητη σε σοβαρή ενδογενή κατάθλιψη, που εμφανίζεται με έντονη ανησυχία, διέγερση, με κινητήρα διέγερσης, καθώς και σε περιπτώσεις όπου υπάρχει κίνδυνος μετάβασης κατάθλιψη σε μανία ή ψύχωση, για παράδειγμα, με σχιζοσυναισθηματικές και διπολικές συναισθηματικές διαταραχές, μετα-σχιζοφρενική κατάθλιψη. Όλες αυτές οι περιπτώσεις σχετίζονται με τη μεγάλη ψυχιατρική, και με την νεύρωση στην αμιτριπτιλίνη δεν υπάρχει ανάγκη. Αν γίνουν τέτοιοι διορισμοί, τότε, κατά κανόνα, πρόκειται για μια κατηγορία περιπτώσεων "θεραπείας κατά παλιό τρόπο".
Τα σύγχρονα αντικαταθλιπτικά της ομάδας SSRI δεν προκαλούν τέτοια φαινόμενα. Και πώς, κατ 'αρχήν, μπορεί να γίνει ένα "αντι-καταθλιπτικό", δηλ. θεραπεία "κατά της κατάθλιψης" προκαλεί αδιαφορία και θαμπάδα; Ένα αντικαταθλιπτικό χρησιμεύει ως μια διέξοδος από την κατάθλιψη, δηλ. η μετάβαση στη δραστηριότητα από την επώδυνη κατάθλιψη και την αναστολή, η συναισθηματική αναζωογόνηση από την αδιαφορία και το κενό, η βελτίωση της διάθεσης από τη μελαγχολία και τη χαρά, η αποσαφήνιση του νου από την κατάθλιψη και η απουσία. Ένα αντικαταθλιπτικό που μετατρέπει ένα λαχανικό είναι επίσης σαν ένα υπνωτικό χάπι που προκαλεί αϋπνία ή ένα αντιβιοτικό που τρέφει μόλυνση. Τέτοιες δηλώσεις είναι εντελώς ανόητες. Ωστόσο, κάτι, προφανώς, εξακολουθεί να υποστηρίζει την ύπαρξή τους, εκτός από το γεγονός ότι η μάζα των ανθρώπων δεν ενοχλεί να διακρίνει εντελώς διαφορετικές ομάδες ψυχοτρόπων φαρμάκων.
Τι θα μπορούσε να είναι; Αυτή η αγχολυτική (αγχολυτικά) επιπτώσεις των σύγχρονων αντικαταθλιπτικών, εξαιτίας των οποίων πολλοί από αυτούς είναι ιδανικές για τη θεραπεία της διαταραχής άγχους (γενικευμένη αγχώδης διαταραχή), κρίσεις πανικού (συμπαθητικού-επινεφριδίων βλαστική κρίση), φοβίες, εμμονές, ψυχαναγκαστική-καταναγκαστική διαταραχή, σωματόμορφες δυσλειτουργία του αυτόνομου συστήματος (αγγειακή / νευροκυτταρική δυστονία, σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου, υπερδραστική ουροδόχο κύστη, σύνδρομο υπεραερισμού), κτλ. (ακριβώς αυτοί που πάσχουν από χρόνια νεύρωση, εξ ορισμού, είναι τέτοιοι εξ ορισμού), μειώνουν σαφώς το άγχος στο φόντο του αντικαταθλιπτικού φαρμάκου, που είναι ευαίσθητο, συναισθηματικά ευάλωτο, ευάλωτο, ευαίσθητο, ευάλωτο, ευαίσθητο, ύποπτο και φυσικά άγχος τότε αποκτά ορισμένα χαρακτηριστικά φρεγατικής και φλεγματικής φύσης, δηλ. ιδιότητες που διαθέτει ένα μη ενοχλητικό άτομο. Στις περισσότερες περιπτώσεις, και με τη δέουσα διευκρίνιση από τον γιατρό, ένα τέτοιο κράτος θεωρείται από αυτόν ως αίσθημα προηγούμενης ανέφικτης άνεσης, χαλάρωσης και εσωτερικής ειρήνης και άνεσης. Αλλά λόγω της παράξενης ή παρεξήγησης του τι συμβαίνει, μπορεί επίσης να εντοπιστεί με άλλο τρόπο: κάποιος ενημερώνει για την «απάθεια», κάποιον για την «αδιαφορία», κάποιον για την «παθητικότητα», κάποιον για την «αδυναμία», κάποιον σχετικά με την "υπνηλία", υπάρχουν ακόμη ισχυρισμοί σχετικά με, κατά τα φαινόμενα, "κατάθλιψη". (Περισσότερα για αυτό το θέμα παρακάτω - "Ο φόβος η ένατη, τα αντικαταθλιπτικά είναι καταθλιπτικά.")
Στην πραγματικότητα, όλα αυτά περιγράφονται με μια ακριβή λέξη - τεμπελιά. Όταν ο ασθενής λάβει μια τέτοια εξήγηση, απαντά σχεδόν πάντα ότι αυτό είναι ακριβώς το ίδιο. Αυτή είναι ακριβώς η τεμπελιά, η τεμπελιά, το φλέγμα - το αντίθετο της ανησυχητικής ανησυχίας, του άγχους, του φόβου να μην έχει πάντα χρόνο, να μην παρακολουθεί, να χάσει. Αυτή η κατάσταση της αρχής - "δεν είναι φωτισμένη - δεν θα το κάνω", αυτό είναι μια προσωρινή δυσκολία όταν βγαίνουμε από τη "ζώνη" που επιτέλους πέτυχε ειρήνη και άνεση. Αυτό δεν είναι καθόλου σταθερή υπνηλία ή λήθαργο, είναι μόνο μια δυσκολία στη μετάβαση στη δράση, και μόλις η διαδικασία της δραστηριότητας που ξεκίνησε, όταν όλες οι νοητικές λειτουργίες - σκέψη, την προσοχή, τη μνήμη, τα συναισθήματα - λειτουργεί πλήρως και με αυτοπεποίθηση, ακόμα καλύτερα από ό, τι ήταν πριν από την έναρξη της θεραπείας, δεν μπορεί να είναι διαφορετική, επειδή αυτό είναι ένα αντι-καταθλιπτικό, όχι ένα καταθλιπτικό. Το πραγματικό "κατασταλτικό", δηλ. Ένας τυπικός αντιψυχωτικός (αντιψυχωσικός) παράγοντας μπορεί να είναι μια καταθλιπτική παρενέργεια, καθώς και, για παράδειγμα, το αλκοόλ.
Αλλά η περιγραφόμενη "τεμπελιά" δεν διαρκεί πολύ, συνήθως είναι μόνο ο πρώτος, ο μέγιστος, ο δεύτερος μήνες θεραπείας, τότε η κατάσταση της υγείας σταθεροποιείται σε απολύτως άνετο επίπεδο.
Τέλος, δεν είναι όλα τα επιλεκτικά της σεροτονίνης ικανά να προκαλέσουν "φλεγματική τεμπελιά", αλλά μόνο εκείνα που έχουν έντονο φαινόμενο κατά του άγχους. «Record» στο πλαίσιο αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως φλουβοξαμίνη (Luvox) και παροξετίνη (Paxil), αυτό το αποτέλεσμα είναι λιγότερο έντονο σε ντουλοξετίνη (Cymbalta), εσκιταλοπράμη (tsipraleksa) και σιταλοπράμη (tsipramil). Φυσικά, η δράση κατά του άγχους αυτών των φαρμάκων μειώνεται στην ίδια σειρά. Αν δεν υπάρχει απολύτως κανένας τρόπος να συμβιβαστεί με το «φλεγματικός τεμπελιά,» ακόμη και κατά τους πρώτους 1-2 μήνες της θεραπείας, θα αποφευχθούν τέτοιου είδους επιλεκτική σεροτονίνης-όπως σερτραλίνη (Zoloft), φλουοξετίνη (Prozac), βενλαφαξίνη (velaksin), μιλνασιπράνη (Ixel), vortioksetin (brintelliks), αλλά τότε θα πρέπει να παρασκευάζονται και με το γεγονός ότι το ιδανικό αποτέλεσμα στη θεραπεία του πανικού, ιδεο-ψυχαναγκαστική διαταραχή ή σοβαρή δυσλειτουργία του αυτόνομου συστήματος θα ήταν ανέφικτη και θα πρέπει ακόμη να περάσει το φάρμακο με ένα πιο έντονη αγχολυτική (περίπου ivotrevozhnym) επίδραση.
Σε γενικές γραμμές, δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την επιλογή ενός αντικαταθλιπτικού που βασίζεται σε ιστορίες τρόμου και μύθους που διαβάζονται στο Διαδίκτυο. Το πιο "ασφαλές" φάρμακο στο τέλος μπορεί να είναι το πιο αναποτελεσματικό. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλη η ομάδα των SSRIs είναι σχεδόν εξίσου ασφαλή, και οι διαφορές στις περιγραφόμενες αισθήσεις καθορίζεται αποκλειστικά από την ατομική προδιάθεση και τη σωστή χρήση του φαρμάκου (περισσότερα για αυτό το άρθρο -. «; Πώς να πάρετε αντικαταθλιπτικά Συνηθισμένα λάθη κατά την αντικαταθλιπτικό»)
SCARP EIGHT. Αντικαταθλιπτικά προκαλούν αξιοσημείωτες αλλαγές στο μεταβολισμό, αύξηση της όρεξης, οδηγώντας σε αύξηση του σωματικού βάρους, «σκοτώσει» το ήπαρ και τα νεφρά, ή απλά ανεκτή - πρέπει να παρουσιάζονται με έναν πονοκέφαλο, αίσθημα παλμών, εφίδρωση, δυσκοιλιότητα, υψηλή πίεση του αίματος.
Οι παρενέργειες που προκαλούν εμφανή δυσφορία ή ιατρικές επιπλοκές, έχουν μόνο τα παλαιότερα τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά: αμιτριπτυλίνη (Saroten), κλομιπραμίνη (Anafranil) και ιμιπραμίνη (ιμιπραμίνη). Ακριβέστερα, οι παρενέργειες τους, που ονομάζεται holinoliticheskimi - μία ταχυκαρδία, ξηρότητα των βλεννογόνων υμένων, εντερική δυσκοιλιότητα, ναυτία, τρόμος των δακτύλων, κατακράτηση ούρων, μυδρίαση, θολή όραση, αυξημένη ενδοφθάλμια πίεση, ζάλη, σεξουαλική δυσλειτουργία. Επίσης, είναι πιθανό να αυξηθεί η όρεξη, οι αλλαγές στις προτιμήσεις γεύσης υπέρ των υδατανθράκων, η ανάπτυξη του μεταβολικού συνδρόμου, η αύξηση του σωματικού βάρους, η αύξηση του επιπέδου της προλακτίνης στο αίμα.
Στις "τρικυκλικές" αυτά τα προβλήματα δεν είναι πάντοτε και εξαρτώμενα από τη δοσολογία, δηλ. ο κίνδυνος αντιμετώπισης τους αυξάνεται σε άμεση αναλογία με τη δόση που λαμβάνεται. SSRI αντικαταθλιπτικά holinoliticheskie «pobochki» ανύπαρκτη, αλλά μερικά φάρμακα, και στην πραγματικότητα ένα - παροξετίνη (Paxil) μπορεί να λάβει χώρα, αλλά σε σύγκριση με το τρικυκλικά, εξακολουθεί να είναι ένα πολύ μικρό βαθμό.
Επίσης, σε σπάνιες περιπτώσεις, όταν η παροξετίνη είναι δυνατόν να συναντηθεί με το φαινόμενο όπως προλακτιναιμία (αυξημένο επίπεδο προλακτίνης στο αίμα), η οποία είχε σαν αποτέλεσμα σημαντικά αυξημένη όρεξη, γευστικές προτιμήσεις ποικίλλουν - αυξανόμενη ανάγκη για υδατάνθρακες και το βάρος αυξάνεται, ως αποτέλεσμα. Άλλες σεροτονίνης-επιλεκτική μπορούν να προωθήσουν προλακτίνης μόνο θεωρητικά να συμβεί είναι εξαιρετικά σπάνια, και κάποια από αυτά, αντιθέτως, μείωσε σημαντικά την όρεξη, συμβάλλοντας στην απώλεια των επιπλέον κιλών - είναι η φλουοξετίνη (Prozac), σερτραλίνη (Zoloft) και βενλαφαξίνη (velaksin, Effexor). Η ντουλοξετίνη (simbalta) και η φλουβοξαμίνη (fevarin) δεν επηρεάζουν την όρεξη και το σωματικό βάρος. Το escitalopram (tsipralex) και η σιταλοπράμη (τσιπραμύλ) μπορούν να αυξήσουν την όρεξη, αλλά πολύ ελαφρώς. Η μιρταζαπίνη (Remeron) είναι ικανή να οδηγήσει σε σημαντική αύξηση του σωματικού βάρους, αλλά δεν είναι καθόλου απαραίτητη, καθορίζεται από την ατομική ευαισθησία.
Μια πολύ ειδική κατάσταση παρατηρείται κατά τις πρώτες 1-3 εβδομάδες από τη λήψη οποιωνδήποτε αντικαταθλιπτικών, ακόμη και της ομάδας SSRI, σε περιπτώσεις όπου, για την επιτάχυνση του αποτελέσματος ή λόγω παρεξήγησης ενός γιατρού, η χορήγηση του φαρμάκου αρχίζει αμέσως με θεραπευτική δόση χωρίς προηγούμενη σταδιακή ομαλή αύξηση. Στη συνέχεια, σχεδόν αναπόφευκτα, θα αντιμετωπιστεί η ναυτία, πρώτα απ 'όλα, είναι δυνατή η ξηροστομία, πονοκέφαλος ή ζάλη, απώλεια όρεξης, αδυναμία, λήθαργος, υπνηλία ή αϋπνία. Στην περίπτωση επιλογών σεροτονίνης, είναι πιο σωστό να αποκαλούμε αυτά τα συναισθήματα όχι τόσο παρενέργειες όσο οι αντιδράσεις προσαρμογής στο φάρμακο, αφού αναπόφευκτα εξαφανίζονται εντελώς μέσα σε 1-3 εβδομάδες.
Το πιο σημαντικό, τι πρέπει να ξέρετε, όταν πρόκειται για την υποτιθέμενη «σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες» των αντικαταθλιπτικών SSRIs που προκύπτουν κατά την έναρξη της λήψης, γι 'αυτό είναι ένα αρνητικό φαινόμενο placebo. Θετική επίδραση placebo σημαίνει βελτίωση είναι κάτω από τη δράση της αυτο-ύπνωση, η οποία δεν σχετίζεται με την βιολογική δραστικότητα του φαρμάκου, αλλά είναι ένα αποτέλεσμα μιας «πεποίθηση» σ 'αυτό, το οποίο παρέχει μερική μείωση του άγχους και αγενούς αποδυνάμωση (ψυχοσωματικής) αντιδράσεις. Με αρνητικό φαινόμενο placebo είναι το αντίθετο - ένα άτομο φοβάται το άγνωστο σ 'αυτόν ψυχοτρόπα φάρμακα, φοβάται «να καθίσει κάτω», «να βάλει το ήπαρ», «να γίνει ένα λαχανικό,» κλπ, με αποτέλεσμα, όπως συμβαίνει με κάθε φόβο vegetatika αναπαράγει σχεδόν καμία ενόχληση. μέχρι την ανάπτυξη μιας συμπαθητικο-επινεφριδιακής βλαστικής κρίσης - μια επίθεση πανικού. Οι περισσότεροι φροντίδα και οι αρμόδιες εξηγήσεις δεν είναι συνήθως σε θέση να αλλάξει τίποτα, επειδή κατά τις πρώτες 2-3 εβδομάδες της αντικαταθλιπτικής αγχολυτική επίδραση είναι σχεδόν απούσα, λόγω του ό, τι είναι, στην καλύτερη περίπτωση, δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα, και στη χειρότερη περίπτωση - θα οδηγήσει στην ενίσχυση των υπαρχόντων συμπτωμάτων.
Σχεδόν ο καθένας, ανεξάρτητα από το πόσο καλά μπορεί να είναι έτοιμη να διασφαλίσει ότι η αντικαταθλιπτική δράση «αποθήκευση», και είναι απαραίτητο να περιμένουμε, στην πραγματικότητα, δεν μπορούμε να κάνουμε και δεν θα μπορούσε να βοηθήσει να σταματήσει τη θεραπεία, σχηματίζοντας μια αρνητική εικόνα του δείγματος. Για το λόγο αυτό, να αρχίσει η θεραπεία των διαταραχών άγχους-βλαστική (δηλαδή αυτά! Στη θεραπεία των κοινών κατάθλιψη δεν είναι σημαντικό) αντικαταθλιπτικό απολύτως απαραίτητο «υπό το πρόσχημα της» ηρεμιστικό, με την προσδοκία ότι ένα ηρεμιστικό σταδιακά καταργήθηκε από τη στιγμή που αρχίζει να λειτουργεί αντικαταθλιπτικό τόνους. ε. περίπου ένα μήνα αργότερα.
Οποιαδήποτε βενζοδιαζεπίνη ηρεμιστικό (π.χ., phenazepam, κλοναζεπάμη, διαζεπάμη, αλπραζολάμη, μεδαζεπάμη), τουλάχιστον - φαινοβαρβιτάλη, μέρος του δημοφιλούς korvalola και valokordin πλασέ χαλαρώσει ή ολικώς απομακρυνθεί ενοχλητική και αγενούς συμπτώματα, οπότε η είσοδος του θεραπεία θα είναι εντελώς άνετα ίσως με την εξαίρεση μιας υπερβολικά χαλαρωτικής υπνηλίας που προκαλείται από ηρεμιστικό, η οποία είναι δυσάρεστη για μερικούς μόνο ασθενείς. Ωστόσο, η αντικατάσταση ενός ηρεμιστικού από ηρεμιστικό έως το λεγόμενο. "daytime", για παράδειγμα, η φαιναζεπάμη ή η κλοναζεπάμη στη μεδαζεπάμη ή στην αλπραζολάμη, λύνει αυτό το πρόβλημα.
Ένα σύνηθες σφάλμα είναι μια εφάπαξ δόση των ηρεμιστικό επίσης σε μια μεγάλη δοσολογία, π.χ., phenazepam ή κλοναζεπάμη σε ποσότητα 1-2 mg το βράδυ, οπότε ο ασθενής λαμβάνει ένα πρώτο «αναισθητοποίηση» (δηλ προφέρεται ηρεμιστική και υπνωτική) δράση, καθώς και από 12- 15 ώρες - μερική απόσυρση και αυξημένη ανησυχία, και πάλι - "εκπληκτική", κλπ. Φυσικά, θα είναι, για να το θέσω ήπια, δεν είναι ικανοποιημένος με μια τέτοια "θεραπεία". Έτσι, ενώ η κλασματική ονομασία του ίδιου φαρμάκου, για παράδειγμα, 0.25 mg x 2-3 φορές την ημέρα, αφαιρεί απαλά το συναγερμό δεν οδηγεί σε υπερβολική υπνηλία ή να ριπές του άγχους. Αυτό είναι ένα παράδειγμα που δείχνει σαφώς πώς, με την πρώτη ματιά, οι φαινομενικά ασήμαντες αποχρώσεις της χρήσης ναρκωτικών είναι σε θέση να προσδιορίσουν την επίδραση και την υποκειμενική αντίληψη της θεραπείας που διεξάγεται.
Εάν η χρήση ενός ηρεμιστικού παραμένει για κάποιο λόγο (ιδιοσυγκρασία, οδήγηση κ.λπ.), τότε θα πρέπει να χρησιμοποιείται οποιοδήποτε αγχολυτικό, δηλ. σημαίνει τουλάχιστον με κάποια αποτελέσματα άνθηση και αντι-άγχους vegetostabiliziruyuschim, για παράδειγμα, μικρές ή άτυπα αντιψυχωτικά - Chlorprothixenum (truksal), quetiapine (Seroquel), σουλπιρίδη (eglonil) alimemazin (teralidzhen) ή μη-βενζοδιαζεπίνης ηρεμιστικό υδροξυζίνη (Atarax). Διαφορετικά, οι πρώτες εβδομάδες θεραπείας θα είναι παρόμοιες με τη μείωση της εξάρθρωσης χωρίς προηγούμενη αναισθησία. Συνήθως προβλέπεται για το σκοπό αυτό adaptol, mexidol Phenibut, Stresa, Grandaxinum είναι συνήθως πολύ αδύναμες και επομένως αναποτελεσματική, για να μην αναφέρουμε το εντελώς άσκοπο, αλλά καλό «χωρίς στρίψιμο» και επειδή δημοφιλής afobazole, tenotene, γλυκίνη και κάποια άλλα άχρηστα ομοιοπαθητικών και fitosredstv.
Έτσι, οι καταγγελίες για κακή ανοχή των SSRI αντικαταθλιπτικά, ιδιαίτερα κατά τις πρώτες εβδομάδες της χρήσης του είναι σχεδόν πάντα προκαλείται από την υψηλή αρχική άγχος του ασθενούς πριν από την πραγματική θεραπεία και έχουν ήδη στη διάθεσή της, αστάθεια του αυτόνομου νευρικού, δηλαδή επιρρεπείς σε όλα τα είδη των ταχυκαρδίας, αρρυθμίας, αιχμές πίεσης, ζάλη, δύσπνοια, δύσπνοια, εξογκώματα, πονόλαιμο, κράμπες, πόνο, μούδιασμα, κάψιμο, συμπίεση, την ένταση, ναυτία, εφίδρωση, διαταραχές του εντέρου, της ουροδόχου κύστης και άλλα δεδομένα.. οι καταγγελίες που συχνά χύνεται σε ενεργά προωθείται η ίδια η προετοιμασία ισχυρισμό, είναι πιο έντονη σε περιπτώσεις όπου κατά την έναρξη της θεραπείας δεν εκτελείται κανονικά σε συνδυασμό αντικαταθλιπτικών συνταγή και τυχόν πρόσθετων κεφαλαίων που θα μπορούσε γρήγορα να ανακουφίσει ου Μερικά συναγερτικά αυτόνομα συμπτώματα, καλύτερα - ηρεμιστικό βενζοδιαζεπίνης.
Έτσι, μερικοί δυσφορία, τις περισσότερες φορές με τη μορφή ναυτία, ξηροστομία, εντερικές διαταραχές, λήθαργο, ή, αντίθετα, να αυξήσει το άγχος και νευρικότητα κατά τις πρώτες 1-3 εβδομάδες της χρήσης αντικαταθλιπτικών SSRIs είναι πράγματι δυνατή, αλλά σε όλες τις άλλες φορές είναι εντελώς απούσα θεραπεία. Σε περιπτώσεις όπου επιμένουν οι δυσφορία ή παρενέργειες, όπως αυξημένη προλακτίνη και αύξηση του σωματικού βάρους με παροξετίνη (Paxil), ή διάρροια με σερτραλίνη (Zoloft), ή λήθαργο, υπνηλία, φλουβοξαμίνη (Luvox), ή απώλεια βάρους με φλουοξετίνη (Prozac) και κλπ., το φάρμακο πρέπει να αντικατασταθεί από ένα άλλο, επειδή υπάρχει ατομική μισαλλοδοξία.
Όσο για την επίδραση των αντικαταθλιπτικών των SSRI στα εσωτερικά όργανα - ήπαρ, νεφρά, καρδιά, εγκέφαλο, μπορεί απλά να αγνοηθεί - αυτά τα φάρμακα είναι απολύτως μη τοξικά και δεν απαιτούν παρακολούθηση οποιωνδήποτε δεικτών του σώματος κατά τη διάρκεια της θεραπείας. Τα τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά σε υψηλές δόσεις είναι καρδιοτοξικά (για λεπτομέρειες, βλέπε παραπάνω για αύξηση του διαστήματος QT), το ίδιο ισχύει και για ορισμένα αντιψυχωσικά. το ανθρακικό λίθιο διάθεσης, για παράδειγμα, μπορεί να εμφανίζει νεφροτοξικότητα. Οι SSRI είναι τόσο ακίνδυνες που χρησιμοποιούνται ακόμη και στις περιόδους μετά το έμφραγμα και μετά το εγκεφαλικό επεισόδιο, δηλ. όταν η χρήση μιας ποικιλίας φαρμάκων γενικά περιορίζεται κατ 'αρχήν · δεν έχουν σχεδόν καθόλου ηλικιακούς περιορισμούς, μερικοί επιτρέπονται επίσημα από την ηλικία των 6 ετών, ειδικότερα οι Fevarin και Zoloft, στη Δύση - Prozac). Η σερτραλίνη (zoloft), αν και όχι επίσημα, χρησιμοποιείται παραδοσιακά κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, εάν υπάρχει επείγουσα ανάγκη για αυτήν.
ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΕΝΤΟΣ. Τα αντικαταθλιπτικά προκαλούν κατάθλιψη.
Με την πρώτη ματιά, αυτό ακούγεται παράλογο, αλλά αν λάθος για την κατάθλιψη αγχολυτική (αγχολυτικά) αντικαταθλιπτική δράση, είναι δυνατό να καταλάβουν πού βρίσκονται αυτές οι ιστορίες τρόμου: ήσυχο, ισορροπημένο, γαλήνιο με ένα άγγιγμα της φλεγματικός διάθεση, αναδύεται μετά από μια μακρά περίοδο ενοχλητικό θόρυβο κουραστική ρίχνουν και τον πανικό η εξύμνηση, πραγματικά "με φόβο" μπορεί να μπερδευτεί για κατάθλιψη. Και με δεδομένο το γεγονός ότι η ανησυχητική νευρωτική φύσεις την ειρήνη του μυαλού, δεν είναι γνωστό από την παιδική ηλικία, την πολυαναμενόμενη απόκτηση του μπορεί να δει κανείς σχεδόν δεν κάτι παθολογικό.
Συνήθως, για να εξαλειφθεί μια τέτοια «κατάθλιψη», αρκεί απλώς να διευκρινιστεί με τον γιατρό τη διαφορά μεταξύ της πραγματικής κατάθλιψης και της αγχολυτικής επίδρασης του αντικαταθλιπτικού. Όταν ο ενθουσιασμός με την ευκαιρία αυτή περάσει, ο ασθενής αμέσως παρατηρεί ότι η «αναστολή» του δεν είναι στην πραγματικότητα η συνηθισμένη έλλειψη ανησυχητικής ασάφειας γι 'αυτόν. "Απάθεια" - συναισθηματική ασφάλεια και αντίσταση στρες, σε αντίθεση με την παλιά ευπάθεια και ευπάθεια. Η «παθητικότητα» δεν είναι η επιθυμία να εγκαταλείψει τη ζώνη άνεσης που επιτέλους πέτυχε.
Κατάθλιψη ως παρενέργεια, και κατά περιόδους πολύ σημαντική, μπορεί να προκαλέσει πραγματικά την ομάδα νευροληπτικά φάρμακα, ειδικά τυπικά με έντονη αντιψυχωτικό αποτέλεσμα, όπως η χλωροπρομαζίνη (χλωροπρομαζίνη), λεβομεπρομαζίνη (Tisercinum), αλοπεριδόλη (senorm), τριφλουοπεραζίνη (triftazin) ζουκλοπενθιξόλη (klopiksol) periciazine (neuleptil). Αυτός είναι ένας από τους λόγους που η θεραπεία των ψυχωτικών καταστάσεων μπορεί στη συνέχεια να περιπλέκεται από κατάθλιψη, απαιτώντας τη σειρά περαιτέρω αντικαταθλιπτικό θεραπεία. Κατά συνέπεια, υπάρχουν έννοιες postpsihoticheskih και μετα-σχιζοφρενική κατάθλιψη. αντιψυχωσικά φάρμακα νέας γενιάς -. Τα άτυπα αντιψυχωσικά, ή "άτυπα", για παράδειγμα, quetiapine (Seroquel), η ολανζαπίνη (ziprksa), αμισουλπρίδη (Solian), serdintol (serdolekt), ζιπρασιδόνη (zeldoks) και άλλοι αποφεύγουν τέτοιου είδους επιπλοκές και μπορεί να προσφέρει ακόμη κάποιο αντικαταθλιπτικό αποτέλεσμα. Η εμφάνιση των καταθλιπτικών συμπτωμάτων επίσης δυνατό, όταν προσπαθούν να εγκαταλείψουν τη λήψη ηρεμιστικό και αν σχηματιστεί αγχολυτική εξάρτηση. Τέτοια κατάθλιψη είναι παρόμοια με την κατάθλιψη σε άτομα με εξάρτηση από το αλκοόλ, σχηματίζεται όταν αποχή από το αλκοόλ προκαλεί καταθλιπτικά συναισθήματα.
Έτσι, ιστορίες φρίκης όπως - τα «αντικαταθλιπτικά προκαλούν κατάθλιψη» - προέρχονται αποκλειστικά από την ακαθάριστη μη διακριτική μεταχείριση όχι μόνο των ιδιοτήτων των μεμονωμένων φαρμάκων, αλλά από τίποτα κοινό μεταξύ μεγάλων ομάδων ψυχοτρόπων φαρμάκων.
SHAKE TENAY. Τα αντικαταθλιπτικά προκαλούν απώλεια μνήμης, άνοια (άνοια), νόσο του Alzheimer.
Αυτός ο μύθος, «μετανάστευσαν» προς τα αντικαταθλιπτικά από ένα μεγάλο πεδίο της ψυχιατρικής, των δραματικών περιπτώσεις σοβαρής σχιζοφρένεια πάνω, παρά τη θεραπεία, εξακολουθεί να οδηγεί σε μόνιμη αναπηρία, κοινωνική απομόνωση, την σταδιακή υποβάθμιση του ατόμου και την ανάπτυξη της άνοιας. Στους ανθρώπους, αυτοί οι ασθενείς συνήθως αναφέρονται ως «psihohronikami», αναγκάζονται να διαμένουν σε ειδικά οικοτροφεία. Πριν οι ασθενείς αυτοί θα αναπτύξουν άνοια, που ενεργά αντιμετωπίζεται (και πολλά θεραπευτεί επιτυχώς, ωστόσο, λόγω της συνεχιζόμενης θεραπείας συντήρησης) δεν ναρκωτικών σεροτονίνης-series και ισχυρό τυπικά νευροληπτικά / αντιψυχωτικά και, εάν είναι απαραίτητο, τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά. Οι αλλαγές στους εγκεφάλους των χρόνιων ψυχικά ασθενών, δεν επιτευχθεί η πλήρης ύφεση, προκαλούνται κυρίως από ψυχική ασθένεια, η δεύτερη - ένας τρόπος ζωής (κοινωνική απομόνωση, άτακτη ζωή, τη διατροφή, κακές συνήθειες, κλπ) και των σχετικών σωματικές διαταραχές, ένα τρίτο - το έκανε όχι σπάνια παρενέργειες των «βαρέων» αντιψυχωσικά (ειδικότερα, το νευροληπτικό, εξωπυραμιδικό και το μεταβολικό σύνδρομο, η περίσσεια sedatativnoe, holinoliticheskoe και depressogenic νευροληπτικά δράση), cat Orye είναι ιδιαίτερα έντονη κατά τη διάρκεια περιόδων εντατικής θεραπείας των παροξύνσεων. Όλοι αυτοί οι παράγοντες, φυσικά, προκαλούν ορατές σε όλους τους πνευματική και συναισθηματική παρακμή, η οποία σε ψυχιατρική γλώσσα που ονομάζεται σχιζοφρενική ανωμαλία.
Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα η έκβαση μιας τέτοιας βαριάς φάσμα ψυχικών ασθενειών σχιζοφρένειας αποφεύγονται σε όλες τις περιπτώσεις, αλλά πώς αυτό σχετίζεται με την επεξεργασία των νευρωτικών άγχος, κατάθλιψη, φοβίες, εμμονές, δυσλειτουργία του αυτόνομου συστήματος, και άλλες συναισθηματικές και το άγχος απαντήσεις σύγχρονα αντικαταθλιπτικά; Απολύτως τίποτα. Οι ανησυχίες αυτές μπορεί να υπάρχουν μόνο στο μυαλό του προσώπου που επιθυμεί να προβεί σε εκ των προτέρων καμία διαφορά μεταξύ εντελώς παρόμοια με κάθε άλλη ομάδα φαρμάκων, που έχουν γενικά μια ισχυρή προκατάληψη ενάντια σε οτιδήποτε έχει σχέση με την κατηγορία «ψυχοτρόπων ουσιών».
Μιλώντας για το μύθο του προκαλεί άνοια (άνοια) αντικαταθλιπτικά, θα πρέπει να αναφέρουν ένα σημαντικό αριθμό περιπτώσεων όπου τα λάθη επιτρέπουν ακόμη και τους ίδιους τους γιατρούς. Αυτή είναι μια λανθασμένη διάγνωση της άνοιας (αθηροσκληρωτικής άνοια, νόσο του Alzheimer) στους ηλικιωμένους, σε εκείνες τις περιπτώσεις, όταν στην πραγματικότητα έχουν πιο σοβαρή κατάθλιψη. Αν είστε σωματικά υγιείς νέους ή ώριμο άτομο γίνεται σύγχυση, κατάθλιψη, αποσύρθηκε, περιφραγμένο, υποτονική, απαθείς, βραδύτητα, συναισθηματικά εξαντληθεί, παθητική, έλλειψη πρωτοβουλίας, είναι οι φίλοι και οι συγγενείς του, χωρίς τη συμμετοχή ενός ειδικού, θα έρθει η σκέψη της κατάθλιψης. Όταν όλοι το ίδιο παρατηρείται στο 70-90-year-old man, η σκέψη της κατάθλιψης μπορεί να έρθει ακόμη και ένα γιατρό. Πρώτα απ 'όλα, υπάρχει η σκέψη της εποχής / γεροντική άνοια ή νόσο Αλτσχάιμερ. Πρόβλημα διάγνωσης ακόμη πιο περίπλοκη από το γεγονός ότι η οικογένεια, δυστυχώς, σε τέτοιες περιπτώσεις, εξακολουθεί να ισχύει για ένα νευρολόγο, και όχι οι ψυχίατροι, ως αποτέλεσμα της κατάθλιψης δεν έχει διαγνωστεί, η θεραπεία γίνεται άχρηστο σε αυτή την περίπτωση, των αγγείων και νοοτροπική παράγοντες και «άνοια», δεν είναι καθόλου, συνεχίζει να σημειώνεται πρόοδος. Τελικά, όλοι αυτοί οι ίδιοι ταπεινωθεί - λένε, τι κάνετε - γηρατειά σας...
Μείζονα καταθλιπτικά πάσχουν ηλικιωμένο άτομο μπορεί να καταλήξει σε αυτοκτονία, αλλά ότι όλοι οι άλλοι θα πρέπει να κατηγορηθεί για την απώλεια του ελέγχου της συμπεριφοράς λόγω άνοιας, λένε - «τι μπορείτε να κάνετε -. Από το μυαλό του και αυτοκτόνησε» Αλλά αν αυτή η κατάσταση αναγνωρίζεται σωστά, όπως η κατάθλιψη, και καλά εξοπλισμένα αντικαταθλιπτικό ότι από τους ισχυρισμούς άνοια, και στην πραγματικότητα - την κατάθλιψη, ούτε ένα ίχνος παραμένει, και οι άνθρωποι ζουν για πολλά χρόνια χωρίς σημαντικά σημάδια μείωσης της μνήμης και την ευφυΐα. Έτσι, αντικαταθλιπτικά, όχι μόνο δεν προκαλούν άνοια, μερικές φορές ως εκ θαύματος έσωσε από την κατάθλιψη, που εγκρίθηκε για την άνοια, όταν ένας άνθρωπος, όπως λένε, έχει ήδη παραιτηθεί.
Τι να πούμε σχετικά με το πλήθος των ανήσυχων νευρωτικών και νευρο-παρόμοιων διαταραχών σε γήρας, που επίσης μεταμφιέζονται ως αρχικές εκδηλώσεις άνοιας και εξαλείφονται εντελώς από αντικαταθλιπτικά της ομάδας SSRI;
Ας μην φανταστούμε ένα ηλικιωμένο άτομο, ένας φοιτητής, ο οποίος έμαθε το «μάθημα από την καρδιά», αλλά έρχονται στο διοικητικό συμβούλιο, με ζημία και δεν μπορούσε να παίξει καλά αφομοίωση του υλικού. Κανονική δάσκαλος συνειδητοποιεί ότι είναι απλά ενθουσιασμένος, τον ηρεμεί, προσφέροντας να απαντήσει εγγράφως ή στο τέλος της κατοχής? και αν συνεχίσει τέτοια περιστατικά, στέλνει στο σχολείο ψυχολόγο, την επίτευξη υψηλού επιπέδου άγχους - δεν είναι ένα πρόβλημα μνήμης. Ή αν ο υπεύθυνος υπάλληλος ξεχνά την εκτέλεση των καθηκόντων, αρχίζει να κάνει λάθη, επίσπευσης, να πάρει έξαλλος, απρόσεκτοι, την κανονική κεφάλι πριν, υποψιάζεται τον διαταραχής της μνήμης και πνευματικής λειτουργίας, και να στείλετε στο νευρολόγο θα ζητήσει, δεν ανησυχεί αν είναι κάποια διατάραξη το προβλήματα ή συγκρούσεις, τα πάντα ήταν εντάξει στην οικογένεια, αν είναι αρκετά φυσιολογικό ύπνο, μην χρειάζεται επιπλέον ξεκούραση.
Αυτό είναι φυσικό και κατανοητό σε όλους, αλλά παραδόξως - αν ξεχασιάρης και αποσπούν την προσοχή γίνεται ένας γέρος, από την άποψη όλων των ανθρώπων γύρω του, και όχι σπάνια ακόμη και οι γιατροί, δεν μπορεί να έχει ανησυχητικές συναισθήματα, που μπορεί να αναπτύξει κατάθλιψη, και όλα όσα συμβαίνουν - αυτά είναι τα πρώτα σημάδια της άνοιας, και ένα αντικαταθλιπτικό, το οποίο θα εξαλείψει εντελώς την υπερβολική συναγερμό ή να αποχωρήσει από την κατάθλιψη... ναι, εσείς, αυτός είναι ήδη «προκαλεί άνοια»! Αλίμονο, πόσες από αυτές τις καταστάσεις ανάπτυξης στην πραγματική του γήρατος πρακτική, δεν ευθύνονται για οποιαδήποτε ιατρική στατιστικά στοιχεία.
SCARP ELEVEN. Τα αντικαταθλιπτικά προκαλούν καρκίνο.
Αυτή η δήλωση δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια εκδήλωση της ογκοφοβίας και της φαρμακοφοβίας (περισσότερα για τις φοβίες - "Πώς να ξεπεραστεί μια φοβερή συνήθεια;"). Εάν λαμβάνετε πληροφορίες από τις δημοφιλείς ειδήσεις, τότε ο καρκίνος προκαλεί κόκκινο κρέας, αλκοόλ, τσιπς πατατών, συντηρητικά, αντιβιοτικά, αεριούχο αέριο, μικροκύματα, αντικολλητικά τηγάνια, κινητά τηλέφωνα, ηλιακά εγκαύματα, μειωμένη ανοσία, τέλος, κατάθλιψη και άγχος.... φάρμακα για κατάθλιψη και άγχος είναι αντικαταθλιπτικά. Πώς χωρίς αυτούς; Τέτοιου είδους τρομερά φάρμακα και έτσι ώστε να μην προκαλούν καρκίνο - ποιος θα έρχεται στο νου; Εάν δεν διανείμετε τέτοιες ιστορίες τρόμου, τότε, αυτό και το βλέμμα, οι ασθενείς θα σταματήσουν να πληρώνουν ψυχαναλυτές για την ατελείωτη αναζήτηση της ασυνείδητης αιτίας του πόνου τους.
Εν τω μεταξύ, υπάρχουν μόνο δύο πραγματικές αιτίες υψηλής θνησιμότητας από τον καρκίνο. Πρώτον, είναι ένα αυξανόμενο προσδόκιμο ζωής (επειδή η μεγαλύτερη ηλικία, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα ενός όγκου). Δεύτερον, εξακολουθεί να υπάρχει ανεπαρκής ανίχνευση του καρκίνου στα αρχικά στάδια λόγω της έλλειψης αξιόπιστων και διαθέσιμων στο κοινό δοκιμών ανίχνευσης όπως οι συνήθεις εξετάσεις αίματος. Ως τρίτος παράγοντας, μπορεί να εντοπιστεί η κληρονομική προδιάθεση, αλλά αυτή είναι ακριβώς η προδιάθεση, η πιθανότητα δεν επιβεβαιώνεται ακόμη και στατιστικά.
Ο κύριος παράγοντας ανάπτυξης για τον καρκίνο είναι η ηλικία. Με την αύξηση του προσδόκιμου ζωής, ο αριθμός των περιπτώσεων καρκίνου αναπόφευκτα θα αυξηθεί (εκτός, βεβαίως, ένα ορισμένο «εμβόλιο κατά του καρκίνου») και ελλείψει ακριβών και φθηνών μεθόδων για την έγκαιρη διάγνωσή του, η θνησιμότητα επίσης αναπόφευκτα θα αυξηθεί. Κατά συνέπεια, η παγκόσμια ογκοφοβία θα αυξηθεί.
Απλώς δεν χρειάζεται να συζητήσουμε σοβαρά τον ισχυρισμό ότι τα αντικαταθλιπτικά προκαλούν καρκίνο. Οποιαδήποτε φαρμακευτική εταιρεία θα είχε χρεοκοπήσει πολύ καιρό αν ξεκίνησε ένα καρκινογόνο φάρμακο. Στα πρώτα στάδια των κλινικών δοκιμών που διεξάγονται σε ποντίκια, αυτός ο κίνδυνος σκουπίζεται πρώτο. Η ανάπτυξη οποιουδήποτε νέου φαρμάκου θα διακόπτεται αμέσως, δίνοντάς του τουλάχιστον μια ασήμαντη υπόδειξη με την παραμικρή καρκινογένεση. Ακόμη και από τις πιο ρεαλιστικές και εμπορικές πτυχές στις σύγχρονες συνθήκες, τέτοια προβλήματα και κίνδυνοι δεν χρειάζονται καμία φαρμακευτική επιχείρηση. Το να σκεφτόμαστε διαφορετικά είναι κάπως απλά χυδαίο. Η διάδοση αυτών των ιστοριών φρίκης δεν είναι τίποτα περισσότερο από το να κάνεις χρήματα "με κλικ" όπως και άλλα προφανώς αγχωτικά ψεύτικα νέα.
STRASHILK TWELVE. Κατά τη θεραπεία με αντικαταθλιπτικά, πρέπει να εγκαταλείψετε όλες σχεδόν τις χαρές της ζωής - δεν θα πιείτε ούτε ένα ποτήρι κρασί. Πολλά νόστιμα πιάτα είναι επίσης ανεπιθύμητα. Μια μεγάλη ερώτηση είναι η οδήγηση και οι αθλητικές δραστηριότητες.
Εδώ και πάλι ασχολούμαστε με μια προκατάληψη, απόλυτα δικαιολογημένη για μια ομάδα φαρμάκων, με μια άλλη, στην οποία δεν έχει απολύτως τίποτα να κάνει. Τα αντικαταθλιπτικά ανήκουν στην ομάδα των αναστολέων της μονοαμινοξειδάσης (ΜΑΟ), ιδιαίτερα μη αναστρέψιμο αναστολέα της ΜΑΟ (νιαλαμίδη, ιπρονιαζίδη, τρανυλοκυπρομίνη, σελεγιλίνη, ρασαγιλίνη, παργυλίνη, φαινελζίνη), η οποία είναι τώρα σχεδόν δεν ισχύει στον κόσμο, αλλά απλώς απουσιάζουν στη Ρωσία και μπορεί να είναι εκτός από το ότι ιστορικό ενδιαφέρον, όταν πραγματικά απαιτούσε ουσιαστικούς διαιτητικούς περιορισμούς. Ειδικότερα, προκειμένου να αποφευχθεί το σύνδρομο προκλητική τυραμίνη και υπερτασικών κρίσεων κατά τη χρήση ΜΑΟ απαγόρευσε την κατανάλωση ενός σημαντικού συνόλου τυραμίνη που περιέχουν τα τρόφιμα - τυριά, αλλαντικά, τα φασόλια, τα μπαχαρικά, το κόκκινο κρασί, μπύρα, και ούτω καθεξής.
Με τον τερματισμό της χρήσης του ΜΑΟΙ εξαφανίστηκε εντελώς και την ανάγκη να παρατηρηθεί κάθε είδους επιλεκτικότητα στην επιλογή των τροφίμων. Το μόνο εξακολουθεί να πωλείται και παράγεται στη Ρωσία είναι τυπικά σχετίζεται με την αναστρέψιμη αντικαταθλιπτικό pirlindol αναστολέα της ΜΑΟ (pirazidol) θεραπευτικά τόσο χαμηλά ενεργά, δεν είναι απαραίτητο αναμένεται από αυτόν ως σημαντικές κλινικές επιπτώσεις και τα προβλήματα φορητότητας, ακόμα και η αφηρημένη με χρήση του δεν περιέχει οποιαδήποτε προειδοποιήσεις σε αυτόν τον λογαριασμό. Οι περιορισμοί στη διατροφή δεν απαιτούν ισχυρά τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά, ούτε, ιδιαίτερα, σύγχρονες επιλογές σεροτονίνης.
Παραδοσιακά, όχι μόνο αντενδείκνυται, όπως απαιτείται προσοχή είναι σε οποιαδήποτε αντικαταθλιπτικό εκχυλίσματα Υπέρικο και τα συμπληρώματα που περιέχουν το αμινοξύ τρυπτοφάνη σε καθαρή κατάσταση, και προκειμένου να εξαλειφθεί ο κίνδυνος να μην τυραμίνη και του συνδρόμου σεροτονίνης. Ωστόσο, αυτός ο περιορισμός είναι μάλλον τυπικός και μάλλον απλώς υπενθυμίζει ότι τα σύγχρονα αντικαταθλιπτικά είναι, στην πραγματικότητα, συνθετικά ανάλογα του βοτάνου St. John's wort.
Έτσι, κάθε διατροφικούς περιορισμούς όταν χρησιμοποιείτε οποιαδήποτε στιγμή σε χρήση στη Ρωσική Ομοσπονδία των αντικαταθλιπτικών - μια πραγματική ιστορία τρόμου, ένας μύθος ότι «μετανάστευσαν» που τους πλέον χρήση μη αναστρέψιμοι αναστολείς της μονοαμινοξειδάσης ομάδα φαρμάκων (αναστολείς ΜΑΟ).
Η απαγόρευση της χρήσης αλκοόλ σε συνδυασμό με τα αντικαταθλιπτικά που χρησιμοποιούνται σήμερα δεν είναι ξεκάθαρη, αλλά δεν είναι κατηγορηματική. Πρώτα απ 'όλα, πρέπει να καταλάβετε ότι οι επίσημοι σχολιασμοί σχεδόν σε οποιοδήποτε ψυχοτρόπο φάρμακο (και όχι μόνο ψυχοτρόπο, με αντιβιοτικά, αντιϋπερτασικά, παυσίπονα κ.λπ., η κατάσταση είναι το ίδιο) περιέχει πληροφορίες σχετικά με την ανεπιθύμητη σχέση του συνδυασμού τους με το αλκοόλ. Ο λόγος για αυτό είναι πολύ απλός - τόσο το ψυχοτρόπο όσο και το αλκοόλ είναι ψυχοδραστικές ουσίες, το συνδυασμένο αποτέλεσμα του οποίου στο κεντρικό νευρικό σύστημα δεν είναι πάντοτε προβλέψιμο. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους ανθρώπους που είναι ήδη επιρρεπείς στην άτυπη εικόνα της δηλητηρίασης, δηλ. οι ακαθάριστες αλλαγές συμπεριφοράς όταν εισέρχεται αλκοόλ στο σώμα.
Όπως ειπώθηκε στην αρχή, κάθε φαρμακευτική εταιρεία επιδιώκει πρώτα απ 'όλα τον στόχο της ασφαλιστικής κάλυψης όλων των ειδών έννομων αξιώσεων. Μπορεί να υπάρξουν ανεπιθύμητες αλλαγές στην ευημερία κατά την κατανάλωση αλκοόλ; Μπορεί Επιπλέον, είναι γνωστό ότι ένα σημαντικό μέρος των προβλημάτων που σχετίζονται με την υγεία ενός ατόμου και τη συμπεριφορά του, μερικές φορές το πιο δραματικό, συμβαίνει ΑΚΡΙΒΩΣ ενώ είναι μεθυσμένο. Μπορεί κάποιος με τον οποίο έχουν συμβεί αυτά τα προβλήματα να μην κατηγορεί για το θέμα τους το αλκοόλ, αλλά το φάρμακο που χρησιμοποιείται μαζί του; Φυσικά μπορεί. Θα ήταν λοιπόν καλύτερα για τη φαρμακευτική εταιρεία να υποδείξει στον σχολιασμό την ανεπιθύμητη χρήση ή ακόμη και την ασυμβατότητα του ναρκωτικού της με το αλκοόλ; Φυσικά, από αυτήν την άποψη, αυτό θα ήταν δικαιολογημένο.
Όσο για την χημική αντίδραση ανάμεσα στο αλκοόλ και τα αντικαταθλιπτικά, ιδιαίτερα ως αποτέλεσμα σχηματισμού τυχόν τοξικών ενώσεων (όπως είναι η περίπτωση με το λεγόμενο disulfiramovyh αντιδράσεις, π.χ., ή ο συνδυασμός του disulfiram με μετρονιδαζόλη αλκοόλη), ένας τέτοιος παραλλαγή ουσιαστικά αποκλείεται. Σε υψηλές δόσεις ενός αντικαταθλιπτικού και πολλή αλκοόλης, βεβαίως, δυνατόν να αυξηθεί το φορτίο στο σύστημα ηπατικών ενζύμων, αλλά δεν είναι απαραίτητο, για παράδειγμα, μεταξύ των σύγχρονα αντικαταθλιπτικά SSRI τέτοιο αποτέλεσμα είναι δυνατή εκτός εάν χρησιμοποιείται φλουοξετίνη και φλουβοξαμίνη.
Όσον αφορά τη χρήση του λεγόμενου συμβολικού, δηλ. δεν οδηγεί σε μια σαφώς αισθητή δηλητηρίαση από αλκοόλ, οι ανησυχίες για το καθόλου απίθανο να είναι τουλάχιστον κάπως δικαιολογείται μόνο υποθετικά δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το κέρδος ή η εξασθένηση βαθμό μέθης, είναι πολύ πιο σπάνια - αλλάζει την εικόνα της δηλητηρίασης.
Τέλος, η πιο πρακτικά σημαντική στιγμή αυτού του ερωτήματος είναι η δική του βλαστική-αποσταθεροποιητική επίδραση του αλκοόλ. Έτσι, όταν αντιμετωπίζουμε, για παράδειγμα, διαταραχή πανικού, το ίδιο το οινόπνευμα, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η αλληλεπίδρασή του με ένα αντικαταθλιπτικό που λαμβάνεται ταυτόχρονα, μπορεί να διαταράξει την καθιερωμένη αυτόνομη ισορροπία και να προκαλέσει κρίση, μια επίθεση πανικού, η ανάπτυξη της οποίας μπορεί εύκολα να ενεργοποιηθεί από μια ακόμη ανησυχητική σκέψη αντικαταθλιπτικό και αλκοόλ.
Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι το αλκοόλ, και νευρωτική άγχος, τόσο μεμονωμένα όσο και, ακόμη περισσότερο, ενεργώντας ταυτόχρονα, θα μπορούσε να έχει μια έντονη αρνητική επίδραση στην υγεία, αλλά ο ένοχος γι 'αυτό, πάλι, είναι πολύ πιθανό να εκτεθεί σε αυτό - ένα αντικαταθλιπτικό. Για να μην συμμετάσχουν στις διαδικασίες τέτοιων καταστάσεων, τόσο οι φαρμακευτικές εταιρείες όσο και οι γιατροί θα δηλώσουν πάντοτε επισήμως την ανεπιθύμητη δυνατότητα συνδυασμού των αντικαταθλιπτικών με το αλκοόλ.
Σε περιπτώσεις όπου ο συνδυασμός αλκοόλης και φαρμάκου απειλεί να έχει σοβαρές τοξικές επιδράσεις, αυτό, τόσο στους σχολιασμούς όσο και στην περίπτωση των ιατρικών συνταγών, τονίζεται σαφώς και δικαιολογημένα. Για παράδειγμα, ο συνδυασμός των ηρεμιστικών και η χρήση αλκοόλ είναι απαράδεκτη, λόγω της πολλαπλότητας των απρόβλεπτη άθροισμα των αποτελεσμάτων τους - ενισχύουν την κατασταλτική επίδραση της αρτηριακής υπότασης και την ανασταλτική δράση στο αναπνευστικό κέντρο? ο συνδυασμός δισουλφιράμης (τετραράμa, antabus, esperali) ή μετρονιδαζόλης (τριπολ) με το αλκοόλ είναι γεμάτος σοβαρή δηλητηρίαση παρεμποδίζοντας τη δράση των κύριων ενζύμων μεταβολισμού αλκοόλης. Αλλά ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις, προκειμένου να δημιουργηθεί μια απειλή για τη ζωή, είναι απαραίτητο να «δοκιμάσουμε» πολύ - να «διαλύσουμε» ουσιαστικά και με το αλκοόλ, με ένα ηρεμιστικό ή δισουλφιράμη. Λοιπόν, τα αντικαταθλιπτικά δεν έχουν καμία σχέση με αυτό...
Ως περίληψη για το θέμα αυτό, πρέπει να σημειωθεί ότι η χρήση αλκοόλ, ειδικά των ασθενών με σημερινές ψυχο-συναισθηματικές, καταθλιπτικές και αυτόνομες διαταραχές, σύμφωνα με τις πιο στοιχειώδεις έννοιες, είναι ανεπιθύμητη από μόνη της. Εάν αυτό συμβεί, στη συνέχεια, προσθέστε περισσότερα εδώ και το αντικαταθλιπτικό είναι απίθανο να περιπλέξει την εικόνα αυτή, κατά πάσα πιθανότητα, μακροπρόθεσμα θα βελτιώσει μόνο, θα οδηγήσει στην απόρριψη του αλκοόλ, ωστόσο, όπως «θεραπευτική αγωγή» είναι ακόμα να αποφεύγονται και να αρνηθεί το αλκοόλ εκ των προτέρων. Τέλος (όπως το ζήτημα της αρνητικής επίδρασης των σύγχρονων αντικαταθλιπτικών στη φωτεινότητα της εκδήλωσης της λίμπιντο και της συχνότητας των σεξουαλικών πράξεων), αν το θέμα της αδυναμίας να καταναλώνουν αλκοόλ, ακόμα περισσότερο, να μεθύσει, αποτελεί σαφή προτεραιότητα σε σχέση με τη διάθεση της νεύρωσης ή κατάθλιψη, όπως φαίνεται, η υπάρχουσα ασθένεια δεν είναι τόσο δύσκολο να καταφύγουν σε φαρμακευτική αγωγή, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ένα τεράστιο οπλοστάσιο των ψυχολογικών αντ 'αυτού, την ανάπτυξη, πνευματικές και άλλες κατευθύνσεις, παρεμπιπτόντως, οι περισσότερες από τις οποίες η χρήση οινοπνεύματος δεν καλωσορίζει ακόμα πιο κατηγορηματικά.
Και για την οδήγηση. Και εδώ αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι μιλάμε για αντικαταθλιπτικά, δηλ. ΚΑΤΑ της κατάθλιψης, η οποία επιστρέφει εκείνη τη σαφήνεια του μυαλού, της προσοχής, της μνήμης, της ζωντάνια της αντίληψης και των κινητικών αντιδράσεων κλπ., Που "κλέβουν" την κατάθλιψη και το άγχος από ένα άτομο. Αντενδείξεις όσον αφορά την οδήγηση, εργασία σε ύψος, με επικίνδυνα μηχανήματα, μεταφορικές ταινίες, κινούμενα μονάδες, όργανα γυμναστικής και ούτω καθεξής. Δεν είναι αντικαταθλιπτικά και ηρεμιστικά, τα οποία είναι πραγματικά σε θέση να παρέχουν μια σειρά από ηρεμιστικά, υπνωτικά και χαλάρωση των μυών αποτελέσματα, να μειώσει την ταχύτητα της αντίδρασης και να βλάπτουν το συντονισμό. Όλες αυτές οι δυσμενείς επιδράσεις που προκαλούνται από τα ηρεμιστικά εξαρτώνται από τη δόση, δηλ. ένα ηρεμιστικό είναι ικανό να «πίνει» σημαντικά τον εγκέφαλο σε υπερβολική δόση, αλλά έχει ένα αρκετά άνετο αντιαγχωτικό και φυτο-σταθεροποιητικό αποτέλεσμα, αν ο αριθμός και η συχνότητα των τεχνικών του είναι σωστά. Ωστόσο, αυτό το θέμα δεν έχει καμία σχέση με τα αντικαταθλιπτικά καθόλου - τίποτα, όπως η ηρεμιστική δηλητηρίαση, δεν είναι ικανά να προκαλέσουν σε οποιεσδήποτε δοσολογίες. Τα αντικαταθλιπτικά δεν έχουν βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα, τα αποτελέσματα της χρήσης τους αξιολογούνται μετά από εβδομάδες και μήνες χρήσης.
Το μόνο που πρέπει να ληφθεί υπόψη είναι οι αντιδράσεις προσαρμογής στο αντικαταθλιπτικό στην αρχή της χρήσης του (τις πρώτες 1-2 εβδομάδες), η δυσφορία που μπορεί να συμβεί κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου μπορεί να επηρεάσει τη γενική ευημερία και, ειδικότερα, να μειώσει τη σαφήνεια της προσοχής. Αλλά αυτή η μείωση θα είναι η ίδια όπως συμβαίνει σε ένα άτομο με οποιαδήποτε σωματική δυσφορία - έναν πονοκέφαλο, δηλητηρίαση τροφής ή ARVI. Αξίζει τον κόπο να σταματήσει η οδήγηση σε τέτοιες διαταραχές; Αν είναι επαρκώς έντονα, τότε αξίζει τον κόπο. Το ίδιο ισχύει για τα αντικαταθλιπτικά κατά τις πρώτες εβδομάδες της χρήσης τους.
Το ίδιο ισχύει και για τις αθλητικές δραστηριότητες οποιασδήποτε έντασης. Τα τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά, λόγω των εγγενών περιγράφηκε προηγουμένως αντιχολινεργικές παρενέργειες τους μπορεί να κάνει πραγματικότητα αυτούς τους περιορισμούς, ωστόσο, και τους διόρισε σε ασθενείς με τέτοιες σοβαρές ψυχο διαταραχές που έχουμε για τον αθλητισμό εδώ μόνο δεν έρχεται, τουλάχιστον έως ότου βελτιωθεί η κατάσταση και η μείωση της έντασης της θεραπείας.
Όσο για τα νέα αντικαταθλιπτικά σεροτονίνης, έχουν κερδίσει την παγκόσμια δημοτικότητα ως φάρμακα που βελτιώνουν την ποιότητα ζωής, τα οποία απολύτως δεν φέρνουν κανέναν περιορισμό στη ζωή, αντίθετα, την απελευθερώνουν από τα νευρωτικά συστατικά που σχετίζονται με το άγχος και την κατάθλιψη.
STRASHILK THIRTEEN. Τα αντικαταθλιπτικά μεταβάλλουν την ταυτότητα ενός ατόμου. Ακόμη και αν έχουν θεραπευτικό αποτέλεσμα, με την τιμή της αλλαγής ενός ατόμου, ένα άτομο παύει να είναι "ο ίδιος".
Είναι δύσκολο να διαφωνήσω με αυτή τη δήλωση. Πράγματι, αν κάποιος, πριν πάρει ένα αντικαταθλιπτικό, ήταν ανήσυχος, φοβισμένος, νευρικός, ανήσυχος, συναισθηματικά ευάλωτος και ευάλωτος, επιρρεπής σε δάκρυα ή ξέσπασμα ερεθισμού και θυμού. καταθλιπτικός, γρήγορα κουρασμένος, ανίκανος να αντιμετωπίσει τη ροή ασυμβίβαστων σκέψεων, υπερβολική ανάλυση και αυτοκαταστροφή. αν ο ύπνος του ήταν διαταραγμένος, είχε εφιάλτες, η όρεξη και το βάρος του άλλαξαν. μια απελπιστική θλίψη, αγωνία, θλίψη, κατάθλιψη, έλλειψη νοήματος ύπαρξης ή τραυματισμού, ακατάπαυστα συναισθήματα δυσαρέσκειας, αγανάκτηση, ερεθισμός, αγανάκτηση, επιθετικότητα. αν ο μικρός λόγος είχε πονοκέφαλο ή ζάλη, ή είχε προκύψει καρδιακός παλμός ή είχε πηδήσει η πίεση ή το έντερο του ήταν αναστατωμένο, ρίχτηκε σε ζέστη ή κρύο, ναυτία, ζάλη ή σύντομη διαρροή αέρα. αν δεν ανέχεται τις δημόσιες συγκοινωνίες ή τα αεροπορικά ταξίδια, τους ανελκυστήρες, τις προσωπικές επαφές με τους ξένους ή τις παραστάσεις ενώπιον ακροατηρίου. αν ο προϊστάμενος δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί, φοβούμενος την ανάπτυξη μιας κρίσης πανικού, εάν η μητέρα δεν μπορούσε να προσεγγίσει το παιδί, φοβούμενος την απώλεια αυτοέλεγχου και βλάβης σε αυτόν. αν ο συγγραφέας δεν μπορούσε να δημιουργήσει μια ενιαία γραμμή για μήνες, ο καλλιτέχνης ήρθε στο καβαλέτο και το λογιστικό δίκτυο για την απλούστερη αναφορά γι 'αυτόν... Και αν μια τέτοια νεύρωση διήρκεσε χρόνια και το πρόσωπο έχει σχεδόν ξεχάσει πώς ζούσε πριν, ουσία, τη φύση, το χαρακτήρα και την προσωπικότητα, ακόμα και η μοίρα, το κάρμα, θα είναι περισσότερο από ό, τι... και αν μετά την ποιότητα της θεραπείας όλων αλλάξει ριζικά προς το καλύτερο, αν ελευθερωθεί από νεύρωση και το άγχος και την αντιμετώπιση της παιδικής στερεότυπα, οι άνθρωποι έγιναν εσωτερικά πιο ελεύθερη και η τότε, φυσικά, θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι, ειδικά ανάμεσα στους "αγαπημένους αγαπημένους" που θα είναι εξαιρετικά ύποπτοι για τα πάντα. Ωστόσο, μόνο ένα άτομο που πάσχει από νεύρωση ή κατάθλιψη και το έχει ξεπεράσει μπορεί να δώσει μια πραγματική εκτίμηση για το τι συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις.
Τα φώτα φλας πραγματοποιούνται περιοδικά σε κοινωνικά δίκτυα, κατά τη διάρκεια των οποίων οι άνθρωποι που έχουν βιώσει σοβαρή νεύρωση και κατάθλιψη περιγράφουν ανοιχτά τα παλιά τους δεινά, αποδεικνύοντας ότι αυτά τα προβλήματα δεν αποτελούν καθόλου βασικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς τους, αν και εκείνη την εποχή θα μπορούσαν να φαίνονται έτσι που δεν είναι παρά τα συμπτώματα ψυχο-συναισθηματικών διαταραχών, τα οποία αποδεικνύεται ότι δεν είναι τόσο δύσκολο να τα ξεφορτωθούμε.
Για παράδειγμα, μια εντελώς ανασφαλής φοιτητής, ο οποίος δεν μπορεί προφορικά απαντήσει στο ακροατήριο, μην διστάσετε να επικοινωνούν ακόμη και με τους πωλητές και, επιπλέον, να φανταστεί κανείς πώς μπορείτε να προσκαλέσετε το αγαπημένο σας κορίτσι για μια ημερομηνία, κατά πάσα πιθανότητα, στην πραγματικότητα, είναι ένας μεταφορέας δεν «σεμνότητα, αβεβαιότητες και μειωμένη αυτοεκτίμηση και κλινικά εκφρασμένα νευρωτικά συμπτώματα άγχους και κοινωνικής φοβίας. Ωστόσο, είναι σε θέση να το συνειδητοποιήσει αυτό, μόνο, όπως λένε, έχοντας αισθανθεί τη διαφορά, δηλαδή, όταν τελικά εμφανίζεται η απελευθέρωση από το άγχος. τα μέλη του κινητού φλας που έχουν περάσει από αυτό στο παρελθόν τους προσπαθούν να του πουν εκ των προτέρων.
Ένα άλλο πρόσωπο στα χρόνια έρχονται να σκεφτεί τον εαυτό του ως μια αποτυχία, τεμπέλης, μελαγχολικός και απαισιόδοξος, δεν υπάρχει τίποτα πιο οικεία σε αυτόν ως κουρασμένο ανούσια, μοναχική ύπαρξη, βασανίζεται από ενοχές, κενό ή νοήματος, φαντασιώσεις για όλα αυτά που συνδέεται με τη σκόπιμη απόσυρση από τη ζωή. Υπενθυμίζει ότι αυτό είναι παρόμοιο με κάποιον από τους συγγενείς του και είναι απολύτως βέβαιος ότι «έχει έναν τέτοιο χαρακτήρα» ότι «δεν μπορείς να αλλάξεις ένα πρόσωπο» και «δεν μπορείς να ξεφύγεις από τη μοίρα» ή ότι, τον σταυρό σου. Είναι σαφές ότι καμία από αυτές τις δηλώσεις δεν είναι αλήθεια, μπορείτε μόνο να απαλλαγείτε από την κατάθλιψη.
Φυσικά, για να εξομοιώσουμε την προσωπικότητα, τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα και τα συμπτώματα της ψυχο-συναισθηματικής διαταραχής είναι πολύ πιο διαδεδομένα σε εκείνους που έχουν υποφέρει από αυτά για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, ειδικά εάν "ζούσατε με αυτό" από την εφηβεία, ο οποίος έχασε την πίστη ή δεν προσπάθησε ποτέ κοιτάξτε την κατάσταση διαφορετικά και προσπαθήστε να την αλλάξετε με διορθωτικά μέτρα.
Εκείνος που αισθάνθηκε το βάρος της νεύρωσης ή της κατάθλιψης, έχοντας μόλις καταρρεύσει στο συναισθηματικό λάκκο, χωρίς προφανή προβλήματα πριν από αυτή την «αποτυχία», είναι λιγότερο διατεθειμένος να ταυτιστεί με την ψυχική του ταλαιπωρία και να την θεωρήσει αναπόσπαστο χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς του. Τέτοιοι άνθρωποι χωρίς δισταγμό και καθυστέρηση, ειδικά χωρίς φόβο να «βλάψουν την ταυτότητά τους», αναζητούν εξειδικευμένη ψυχοθεραπευτική βοήθεια, συμπεριλαμβανομένων των ιατρικών της επιδόσεων.
Για λόγους αντικειμενικότητας, θα πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι πραγματικά μπορούν να βρεθούν άνθρωποι με αγωνία, καταθλιπτικά, εξαρτώμενα, ευερέθιστα, υστερικά και άλλα χαρακτηριστικά που έχουν σταθερή ρίζα στην προσωπικότητά τους. Διαγνωστικά ορίζονται ως "διαταραχές προσωπικότητας" ή "διαταραχές προσωπικότητας". μέχρι πρόσφατα, αυτά τα κράτη ονομάζονταν ψυχοπάθειες, και οι ελαφροί βαθμοί τους ήταν χαρακτήρες. Σε περίπτωση διαταραχών της προσωπικότητας, η συνταγογράφηση ενός αντικαταθλιπτικού δεν μπορεί να αποφέρει σαφή (και ακόμη και κατηγορηματικά αντενδείκνυται) συνέπεια, επομένως προτιμάται η μακροχρόνια ψυχοθεραπεία και διάφορες μορφές κοινωνικής αποκατάστασης.
Ένα αντικειμενικό συμπέρασμα σχετικά με το τι ακριβώς ασχολούμαστε - μια διαταραχή της προσωπικότητας ή μια μακροχρόνια ψυχο-συναισθηματική διαταραχή - μπορεί να επιτευχθεί ως αποτέλεσμα ειδικής παθοφυσιολογικής ή / και νευροψυχολογικής εξέτασης που διεξάγεται από κλινικό ψυχολόγο. Ένας ικανός ψυχοθεραπευτής ή ψυχίατρος είναι επίσης αρκετά ικανός να διακρίνει το ένα από το άλλο ήδη στο κύριο ραντεβού.
Οι διαταραχές της προσωπικότητας αποτελούν ένα εξαιρετικά μικρό μέρος της συνολικής μάζας του μακροχρόνιου τρέχοντος άγχους και καταθλιπτικών διαταραχών. , και η αντίσταση οποιασδήποτε θεραπείας (λόγω της σταθερής ταυτοποίησης του υποκειμενικού Ι με τα δυσπροσαρμοστικά χαρακτηριστικά της κοινωνικής συμπεριφοράς και της συναισθηματικής αντίδρασης) είναι πολύ πιο χαρακτηριστική από αυτά της συνειδητής έκκλησης για βοήθεια.
FOXI-FIRST. Τα αντικαταθλιπτικά, εάν το κάνουν, έχουν μόνο συμπτωματικό αποτέλεσμα, δηλ. καλύπτουν τα συμπτώματα, εξαλείφουν τις εξωτερικές εκδηλώσεις της νεύρωσης ή της κατάθλιψης, "οδηγούν το πρόβλημα μέσα". Μόνο σκόπιμη δουλειά στον εαυτό, η ψυχοθεραπεία και η ψυχοπροφύλαξη, που πραγματοποιούνται με μη ιατρικό τρόπο, μπορούν να επηρεάσουν την αληθινή αιτία, να φέρουν πραγματικά αποτελέσματα.
Με την πρώτη ματιά, είναι δύσκολο να υποστηριχθεί με αυτό, επειδή η επίδραση των αντικαταθλιπτικών είναι εξ ορισμού συμπτωματική. Έτσι, η κατάθλιψη έχει συμπτώματα μειωμένου συναισθηματικού περιβάλλοντος, κινητικής και διανοητικής καθυστέρησης. Ένα αντικαταθλιπτικό συνταγογραφήθηκε και τα συμπτώματα εξαφανίστηκαν - η διάθεση βελτιώθηκε, η δραστηριότητα, η κινητικότητα και η ενέργεια του σώματος και του νου αποκαταστάθηκαν. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για τα συμπτώματα του άγχους και του αυτόνομου δυσλειτουργία με νευρικότητα - διορίζονται αντικαταθλιπτικό και το άγχος, ευερεθιστότητα, ένταση, νευρικότητα, πονοκεφάλους, αίσθημα παλμών, πίεση κύματα, ευερέθιστου εντέρου και οι άλλα συμπτώματα σωματοποίησης φύγει.. Πού είναι η κατάθλιψη και η νεύρωση σωστή; Ήταν "οδηγημένοι μέσα", "μεταμφιεσμένοι", "κρυμμένοι" από τον ασθενή και τους άλλους, βάζοντάς τους "γυαλιά σε ροζ χρώμα", που συμμετέχουν στην "πολιτική στρουθοκάμηλων"; Αυτές και πολλές άλλες εκφράσεις αφθονούν στις δηλώσεις των κριτικών της βιολογικής αντι-καταθλιπτικής θεραπείας, ασκώντας ανοιχτά τις δραστηριότητές τους στον τομέα της ψυχοκαταστολής μη-ναρκωτικών, της ψυχοθεραπείας, της ψυχανάλυσης, καθώς και μια ποικιλία επανορθωτικών, θεραπευτικών και πνευματικών πρακτικών. (Για την άσκηση πίεσης, αντίθετα, τις φαρμακολογικές εταιρείες των προϊόντων τους - βλ. "Τροφή δεκατριών"). Για να διαβεβαιώσω ότι η νεύρωση και η κατάθλιψη απλώς αποτελούσαν τα συμπτώματά τους, καθώς η θάλασσα αποτελείται από σταγόνες, και ως εκ τούτου εξαφανίστηκε, "εξατμίστηκε" μαζί τους, θα ήταν πολύ απλή και δεν ήταν πειστική η κατανόηση ενός τέτοιου κοινού μύθου. Επομένως, δεν θα πάμε με αυτόν τον τρόπο.
Συγκρίνετε τα βάσανα της νεύρωσης ή της κατάθλιψης με μια άλλη παρόμοια αλλά πιο κατανοητή νόσο, όπως η πνευμονία ή η σοβαρή γρίπη. Ας υποθέσουμε ότι τα αντιβακτηριακά και αντιφλεγμονώδη φάρμακα που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία της πνευμονίας "οδηγούν το πρόβλημα προς τα μέσα" και "δεν επηρεάζουν την πραγματική του αιτία", επειδή η πραγματική αιτία της πνευμονίας είναι ασθενής ανοσία - εάν το ανοσοποιητικό σύστημα είναι υψηλότερο, το άτομο δεν θα αρρωστήσει. Ένας άλλος όχι λιγότερο "πραγματικός λόγος" για την πνευμονία είναι η υπερψύξη του σώματος - εάν το άτομο είναι άρρωστο, είναι πιο προσεκτικός και προσεκτικός, θα φροντίσει για τα βυτία, θα τοποθετηθεί σε ένα ζεστό πουλόβερ στο κρύο και δεν θα υπάρξει πνευμονία. Επίσης, ας μην ξεχνάμε ότι η λοίμωξη στην πνευμονία μεταδίδεται από αερομεταφερόμενα σταγονίδια από άλλο άτομο, έτσι μια άλλη "πραγματική αιτία" της νόσου είναι η μόλυνση με μικρόβιο ή ιό, χωρίς την οποία δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί η φλεγμονή. Εάν αυτό το σκεπτικό, στη συνέχεια, τη θεραπεία της πνευμονίας αντιβακτηριακή μέσα - αυτό σημαίνει μόνο «οδηγεί το πρόβλημα στο», «για να δηλητηριάσει το σώμα σας με τα ναρκωτικά», «να πάρει γαντζώθηκε» παραγωγοί των αντιβιοτικών, αντι-ιικά, ασπιρίνη, παρακεταμόλη, αντιϊσταμινικά, διάφορα koldreks, Fervex, Sanorin και κ.λπ. Αντίθετα, είναι απαραίτητο να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής - να σκληρύνουμε, να τρώμε σωστά - να μην σφάξουμε το σώμα, να αποφύγουμε την παρατεταμένη υποθερμία, να οδηγήσουμε έναν ενεργό τρόπο ζωής - να παίξουμε αθλήματα, να αποφύγουμε την επαφή με οι άρρωστοι - φορείς της λοίμωξης, και κατά την περίοδο των επιδημιών να φορούν μάσκα στα μέσα μαζικής μεταφοράς... είναι λογικό; Μπορούμε να πούμε ότι έτσι καταπολεμούμε τις «αληθινές αιτίες» μιας μολυσματικής νόσου; Φυσικά μπορείτε. Όλα είναι σωστά, εκτός κι αν κάποιος είναι ακόμα άρρωστος, χρειάζεται επειγόντως βοήθεια και στη συνέχεια να ζητήσει "εργασία στον εαυτό του" - να βελτιώσει την ασυλία, να προστατεύσει τον εαυτό του από τη μόλυνση κλπ., Πράγμα που πραγματικά κάνει. όλα τα προληπτικά φάρμακα. Εάν αυτό δεν γίνει, τότε μπορεί να συμβεί ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος για την εξάλειψη των «πραγματικών αιτιών» - η θνησιμότητα σε σοβαρές μορφές πνευμονίας και η γρίπη είναι πραγματικό γεγονός.
Γιατί μια τέτοια απλή λογική δεν λειτουργεί όταν ο ασθενής δεν έχει διορθωθεί με σοβαρά συμπτώματα νεύρωσης, κατάθλιψης ή ακόμα πιο σοβαρής ενδογενούς (δηλ. Κληρονομικής) ψυχο-συναισθηματικής διαταραχής; Προφανώς, η κοινή λογική σε τέτοιες περιπτώσεις απλώς εμποδίζεται από τον προληπτικό φόβο των αντικαταθλιπτικών. Στην περίπτωση της πνευμονίας, είναι εύκολο να διαχωριστεί το σιτάρι από το χνούδι: όλοι καταλαβαίνουν ότι εάν ένα άτομο είναι άρρωστο, χρειάζεται συμπτωματική θεραπεία μέχρι να θεραπευθεί πλήρως και τότε θα επισκέπτεται τακτικά έναν ανοσολόγο, θα κάνει πρωινές περιστροφές, θα πάρει ένα ντους αντίθεσης και θα πιει αλκοόλ Φρεσκοστυμμένοι χυμοί με υψηλή περιεκτικότητα σε βιταμίνη C για την τόνωση της ανοσίας και "επηρεασμού της πραγματικής αιτίας" της νόσου είναι μια εντελώς διαφορετική ερώτηση.
Στην περίπτωση της θεραπείας κλινικά έντονης συμπτωματολογίας νεύρωσης και κατάθλιψης, το σιτάρι από το στέλεχος είναι πολύ πιο δύσκολο να διαχωριστεί. Μετά από όλα, μπορείτε να πεθάνετε από πνευμονία και με μια τέτοια απειλή να συμμετάσχετε σε συζητήσεις σχετικά με τις "πραγματικές αιτίες" της νόσου, είναι απίθανο να σκεφτεί κάποιος. Σήμερα, ένας γιατρός μπορεί πολύ γρήγορα να εναχθεί, εάν χάσει τουλάχιστον κάποιο σύμπτωμα και δεν συνταγογραφεί συμπτωματική θεραπεία σε σχέση με αυτόν. Δεν πεθαίνουν από την νεύρωση, η ποιότητα ζωής και η εργασιακή τους ικανότητα δεν είναι τόσο κρίσιμες (αν και για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα), έτσι οι φορείς των κακώς εκφρασμένων νευρώσεων μπορούν να αντέξουν οικονομικά να αναζητήσουν και να εξαλείψουν τις «πραγματικές αιτίες» του πόνου τους κατά τη διάρκεια αμέτρητων ψυχοθεραπεία και θεραπευτικές πρακτικές. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει πάντοτε - με σοβαρή κατάθλιψη, δεν αποκλείεται και η θανατηφόρα έκβαση, όπως είναι γνωστό, δεν παρέχεται η κατάλληλη ιατρική φροντίδα, η άρνηση των ψυχοτρόπων φαρμάκων μπορεί να οδηγήσει σε θάνατο με τη μορφή αυτοκτονίας. Ωστόσο, αυτό δεν είναι μόνο για την κατάθλιψη - συναισθηματική διαρροή, κάνει τη ζωή αφόρητη και σπρώξτε στην ακραία βήμα δύσκολα μπορεί να προχωρήσει πανικού, ψυχαναγκαστική, διαταραχή μετα-τραυματικού στρες, σοβαρές αντιδράσεις αδυναμία προσαρμογής, εξαντλώντας σωματόμορφες και νευροπαθητικού πόνου, απομόνωση από τον κόσμο και agora- κοινωνική φοβία Για να τα αντιμετωπίσουμε γρήγορα και αποτελεσματικά με τη βοήθεια σύγχρονων αντικαταθλιπτικών και μόνο τότε να αποφασίσουμε το ζήτημα της μακροχρόνιας ψυχοθεραπείας και της ψυχοπροφύλαξης - σημαίνει να «οδηγήσουμε το πρόβλημα μέσα», να μην δίνουμε σημασία στις «πραγματικές αιτίες», να «μάσκαμε τα συμπτώματα»; Τι θα μπορούσε να είναι πιο παράλογο;
Ιδιαίτερα συχνά αυτό το είδος ιστοριών τρόμου δεν είναι οι ίδιοι οι ασθενείς που υποφέρουν, αλλά οι συγγενείς, οι φίλοι και οι συνεργάτες τους που δεν γνωρίζουν τα προβλήματά τους - λένε: "τι άλλα αντικαταθλιπτικά, ο ίδιος σκέφτηκε η κατάθλιψη για τον εαυτό σου; θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται σκεφτεί - απασχόληση θα ήταν καλύτερα βρέθηκα «» λίγο το κεφάλι πονάει - στο φαρμακείο, γνωρίζουμε ότι η ημικρανία - υπάρχει το κυνήγι, αλλά για να λειτουργήσει πολύ τεμπέλης “” δάκρυα και ευερεθιστότητα μαζί της, θα δείτε - στο γιατρό για συνταγή επρόκειτο - να κρατήσει τον εαυτό σας στα χέρια του την απαραίτητη, και όχι ένα παιδί από μόνη της για να χτίσει «» snotv! ornye αϋπνία επρόκειτο να πιει - ένα φάρμακο για να καθίσει, θα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα από ό, πλέον, την ημέρα κουρασμένος και ο ύπνος θα ήταν τότε σαν μωρό «Ένα ενδιαφέρον σημείο εδώ είναι ότι θα πρέπει να το ατυχές πρόσωπο που εξακολουθεί να δείξει το πραγματικό αυτοκτονίας ή έχουν σημαντική για όλους ανεπάρκεια! ή πραγματικά δεν θα μπορέσουν να βγουν από το κρεβάτι για να πάνε στη δουλειά, καθώς οι ίδιοι οι ίδιοι οι «σύμβουλοι» αρχίζουν να απαιτούν από τους γιατρούς να ορίζουν τη «σοβαρότερη και απαραίτητη θεραπεία» ή ακόμη και να τους κατηγορούν για απροσεξία, αρμοδίως, χωρίς την τήρηση γενικώς αποδεκτά ιατρικά πρότυπα για την παροχή ψυχοθεραπευτικής αγωγής.
Έτσι, όσον αφορά τη «συμπτωματική θεραπεία» της νεύρωσης και της κατάθλιψης, όλα πρέπει να είναι ξεκάθαρα. Αλλά τι γίνεται με την ψυχοθεραπεία, που σίγουρα φαίνεται σε αυτές τις διαταραχές;
Ας υποθέσουμε ότι ένα ιδανικό μέσο για την θεραπεία των νευρώσεων και της κατάθλιψης που ενεργούν για την «πραγματική αιτία» των ψυχικών και συναισθηματικών διαταραχών, που είναι η προσωπικότητα, την κοινωνική αλληλεπίδραση και το επίπεδο συναισθηματικό στρες, θα ήταν μια τακτική επίσκεψη σε έναν ψυχαναλυτή (3-4 φορές την εβδομάδα, όπως απαιτείται από τη διαδικασία), ή / και θεραπευτής γνωστικής συμπεριφοράς / συμπεριφοράς (2-3 φορές την εβδομάδα), πειθαρχημένη ανάπτυξη μεθόδων αυτορρύθμισης, χαλάρωσης, αυτο-κατάρτισης, ασκήσεων αναπνοής, εάν είναι επιθυμητό - διαλογισμός, γιόγκα. απόλυτη απόρριψη κακών συνηθειών, τουλάχιστον 9 ώρες ύπνου, άσκηση, γυμναστήριο, χαλαρωτικές περιποιήσεις μασάζ, εάν επιθυμείτε - διαδικασίες spa, βελονισμός, φυσική ισορροπημένη διατροφή, αυστηρό έλεγχο βάρους, Ιδιαίτερα σημαντικό είναι το προστατευτικό καθεστώς, το οποίο συνεπάγεται σταθερή μείωση των επιπέδων άγχους και παρατεταμένη (κατά προτίμηση τουλάχιστον 2 μήνες το χρόνο για τους κατοίκους των βόρειων περιοχών) θεραπευτική αγωγή σε θέρετρα σε συνθήκες αυξημένης ηλιοφάνειας, με άλλα λόγια θεραπευτικές διακοπές στα βουνά ή στη θάλασσα. Ακριβώς τη θεραπεία της διαταραχής άγχους, νευρασθένεια, δυσλειτουργία του αυτόνομου νευρικού και νευρωτική κατάθλιψη πριν από την έλευση των σύγχρονων αντικαταθλιπτικών (η οποία εμφανίστηκε στη δεκαετία του '80 στη Δύση και με τις αρχές της δεκαετίας του 2000 στη Ρωσία, αν και η στάση απέναντί τους πολλούς, δυστυχώς, παρέμεινε ως τα ναρκωτικά από τη δεκαετία του '60). Για έναν μέσο υπάλληλο γραφείου μιας σύγχρονης μητρόπολης ή με τη δυσκολία να «πλησιάσει» έναν κάτοικο ρωσικής επαρχίας, αυτό ΔΕΝ είναι μια συμπτωματική θεραπεία της νεύρωσης που μπορεί να προκαλέσει γέλιο, και επιπλέον, ίσως, δάκρυα.
(Ακόμη και αν ξεχωρίσουμε μόνο την ψυχοθεραπεία από ολόκληρο τον κατάλογο και υποθέσουμε ότι έχει γίνει πολύ πιο καινοτόμος και αποτελεσματική κατά την τελευταία δεκαετία, θα πρέπει να λάβετε υπόψη ότι δεν μετριέται η πολύ βραχυπρόθεσμη "εργασία στον εαυτό σας" για την εξάλειψη της "πραγματικής αιτίας" 5-10 συνεδρίες (δεν μετριέται καθόλου από τον αριθμό των συνεδριών, μετράται με χρόνο - μήνες και έτη) και ταυτόχρονα μία συνεδρία / σύνοδος με έναν ώριμο ψυχολόγο πιστοποιημένο από τα δυτικά πρότυπα ή ένα λεωφορείο θα κοστίσει στο σημερινό ρωσικό megapo Ο Ιησούς, τουλάχιστον 5.000 ρούβλια, επίσης, έξω από τις πόλεις, όπως εμπειρογνωμόνων, κατά κανόνα, είναι απλά δεν είναι διαθέσιμα, και υπάρχουν πολύ εξειδικευμένο γιατρό γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να βρεθεί.)
Και έτσι, αυτό το «γέλιο μέσα από τα δάκρυα», κατά τη γνώμη μου, μπορεί να θεωρηθεί ως ένα είδος δοκιμασίας για το θέμα, που έχει αντικαταθλιπτικά "αναγκάζοντας το πρόβλημα μέσα", αγνοώντας την "αληθινή αιτία" της διαταραχής. Όποιος δεν έχει ξεσπάσει σε δάκρυα και δεν έχει γελούσε σε αυτόν τον ή παρόμοιο κατάλογο ιατρικών διαδικασιών που αποκλείουν τη φαρμακευτική αγωγή, οι οποίοι μπορούν να αντέξουν οικονομικά και το σημαντικότερο που έχουν τη δύναμη να εργαστούν εντατικά σε μια κατάσταση νεύρωσης ή κατάθλιψης, το αντικαταθλιπτικό είναι εντελώς άχρηστο. Ένα τέτοιο άτομο δεν πάσχει από νεύρωση ή αρκετά κατάθλιψη να κάνουν χρήση ναρκωτικών, όπως ακριβώς και με ένα ελαφρύ κρύο κεφάλι δεν θα πρέπει να κατανοήσουν αμέσως στο tablet - θα πρέπει να σηκωθεί, πλύνετε με φυσιολογικό ορό ρινικές διόδους, κάνουν φλαμουριά τσάι, τοποθετήστε τα πόδια και να πάει για ύπνο νωρίς? Ένα αντιβιοτικό εδώ, στην καλύτερη περίπτωση, δεν είναι χρήσιμο, δεν θα παίξει κανένα ρόλο, και στη χειρότερη περίπτωση - θα βλάψει.
Επίσης, ένα άτομο που μπορεί να αγωνιστεί ενεργά με τη νευρωτικότητα ή την κατάθλιψη σε όλες τις εκδηλώσεις του, ο οποίος έχει αρκετή ενέργεια, χρήματα και χρόνο για αυτό, ένα αντικαταθλιπτικό, στην καλύτερη περίπτωση, δεν θα χρειαστεί, δεν θα παίξει κανένα ρόλο γι 'αυτόν, και στη χειρότερη περίπτωση - (φυσικά, με βάση το αρνητικό φαινόμενο placebo) - θα «σκοτώσουν το ήπαρ και τα νεφρά», προκαλούν «επιθετικότητα, κατάθλιψη και μειωμένη λίμπιντο», φόβο «εθισμού, εξάρτησης και σοβαρού συνδρόμου στέρησης», αλλά το ίδιο το πρόβλημα, Φυσικά θα υπάρξει t lko «σφυροκόπησε μέσα.» Η περιγραφή μιας τέτοιας περίπτωσης θα αναπληρώσει το περιεχόμενο κάποιου φόρουμ στο Διαδίκτυο σχετικά με τις τρομερές ιδιότητες των αντικαταθλιπτικών, οι οποίες θα αποξενώσουν πολλούς ανθρώπους που τις χρειάζονται πραγματικά και θα επιδεινώσουν την ταλαιπωρία τους μέχρι αυτοκτονίες. (Ο αριθμός μόνο των αυτοκτονιών που ολοκληρώθηκαν στη Ρωσία υπερβαίνει τον αριθμό των θανάτων ως αποτέλεσμα ατυχήματος, δηλαδή τουλάχιστον 20 χιλιάδες άτομα ετησίως).
Σύμφωνα με τον βιβλικό αφορισμό - "Δεν χρειάζεται υγιής ιατρούς, αλλά ένας ασθενής". Αν και η νεύρωση δεν αποτελεί ασθένεια με αντικειμενική, φυσική έννοια της λέξης, αναμφισβήτητα αντιπροσωπεύει πόνο. Μόνο όταν ο πόνος του ασθενούς (παρεμπιπτόντως, το κυριολεκτικό νόημα της λέξης ασθενή, που μεταφράζεται από τους λατίνοι ασθενείς είναι "πάσχων", "ανεκτικός") είναι τόσο έντονος που ξεπερνά τη δύναμη για να το ξεπεράσει, τότε θα χρειαστεί ένα γιατρό και ένα φαρμακολογικό φάρμακο. Διαφορετικά, είναι καλύτερο να μην οδηγείτε το πρόβλημα μέσα, να δίνετε προσοχή στην «αληθινή αιτία» του πόνου και να μην δυσφημείτε ούτε τη φαρμακευτική «συμπτωματική» θεραπεία ούτε τον αρμόδιο γιατρό.
ΜΑΚΡΙΑ ΠΕΝΤΕ. Η ευρεία χρήση αντικαταθλιπτικών φαρμάκων - αποτέλεσμα συμπαιγνίας μεταξύ ιατρών και φαρμακευτικών εταιρειών - μπορεί να παρατηρηθεί σε πολλές περιπτώσεις όπου οι γιατροί διαφόρων ειδικοτήτων συνταγογραφούν αντικαταθλιπτικά, ακόμη και όταν οι ασθενείς δεν έχουν καθόλου κατάθλιψη.
Οι θεωρίες συνωμοσίας είναι μια αρνητική τάση της σύγχρονης εποχής. Οι φαρμακευτικές εταιρείες αλληλεπιδρούν πραγματικά ενεργά με τους γιατρούς - ενημερώνοντας τους γιατρούς για τα προϊόντα τους, ειδικά νέους, αποτελούν ουσιαστικό μέρος της δουλειάς τους, διαφορετικά, γιατί επενδύουν δισεκατομμύρια στην ανάπτυξη νέων ναρκωτικών, γιατί ψάχνουν τα κεφάλαια για να υποφέρουν; Για τους γιατρούς δεν ήξερε γι 'αυτούς και δεν τους χρησιμοποίησε; Μετά από όλα, ο πραγματικός καταναλωτής των φαρμακευτικών προϊόντων - στην πραγματικότητα, ένας γιατρός. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των παραγωγών φαρμάκων, αφενός, συμβάλλει στην αύξηση της ποιότητας και των χαμηλότερων τιμών για τα ιατρικά προϊόντα, αφετέρου πράγματι προκαλεί την αποκαλούμενη "ενεργό προώθηση προϊόντων στην αγορά" και "επιχειρηματικό ενδιαφέρον". Ναι, οι εκπρόσωποι των φαρμακευτικών εταιρειών διαφημίζουν ενεργά τα προϊόντα τους στους γιατρούς, έχουν αυξήσει την ευαισθητοποίηση και να καλέσει αρμόδιους εμπειρογνώμονες θα οργανώσει επιστημονικά συνέδρια για τα μεγάλα ιατρικά ιδρύματα, όπου όχι μόνο παρουσιάσουν τα προϊόντα τους, αλλά και να παρέχει λεπτομερείς πληροφορίες σχετικά με αυτό, θα πρέπει να αρχίσετε να χρησιμοποιείτε την ασφαλή? τοποθετούν διαφημιστικές σελίδες σε επιστημονικές φαρμακολογικές εκδόσεις, εξαιτίας των οποίων ορισμένες φορές δίδουν την ευκαιρία να δημοσιεύσουν οι ίδιες αυτές τις δημοσιεύσεις. Εάν κάποιος θέλει να καλέσει αυτή τη διαδικασία να ασκεί πιέσεις στα συμφέροντά τους στην αγορά, δεν θα το αμφισβητήσω. Ωστόσο, μου φαίνεται ότι η "άσκηση πίεσης" και η "συμπαιγνία" δεν είναι το ίδιο πράγμα.
Όσο για τον γιατρό, δεν είναι σε καμία περίπτωση ο αγοραστής οποιουδήποτε ουσιώδους οφέλους από τη συνταγογράφηση του φαρμάκου, εκτός αν θεωρείτε τον ελεύθερο καφέ με ένα σάντουιτς στο τραπέζι μπουφέ μετά από μια διάσκεψη που διοργανώνει η φαρμακευτική εταιρεία. Ίσως κάποιος να πιστεύει ότι ο γιατρός λαμβάνει μια "επαναφορά" από τη φαρμακευτική εταιρεία στο φάκελο για τη θεραπεία που έχει συνταχθεί από αυτόν; Δεδομένων των επαναλήψεων πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων της παγκόσμιας φαρμακευτικής βιομηχανίας, τέτοιες περιπτώσεις θα ήταν αξιόπιστες. Αν συνέβαινε αυτό, τότε οι γιατροί που έγραψαν δεκάδες συνταγές ημερησίως δεν θα ζούσαν κατώτεροι από τους γνωστούς διεφθαρμένους αξιωματούχους και οι δικαστικές υποθέσεις που αφορούσαν «συμπαιγνία» και «δωροδοκία» θα είχαν ακουστεί στον Τύπο. Ωστόσο, ποιος, πού, όταν ακούστηκε για αυτό; Ναι, οι γιατροί της Δύσης, ειδικά στην Αμερική, είναι πολύ καλά προετοιμασμένοι, δεδομένου ότι λαμβάνουν σχεδόν τους υψηλότερους πιθανούς μισθούς στον προϋπολογισμό, αλλά αυτοί είναι ακριβώς οι μισθοί και τα έσοδα από την ιδιωτική πρακτική. Όλα τα άλλα είναι καθαρή συνωμοσία.
Αλλά τι γίνεται με τη δήλωση ότι τα αντικαταθλιπτικά γίνονται όλο και πιο δημοφιλή λόγω της συνταγογράφησης ενός σωματικού προφίλ από γιατρούς που δεν βρίσκονται σε κατάσταση κατάθλιψης; (Για λεπτομέρειες σχετικά με το θέμα αυτό στο άρθρο - «Πώς να διακρίνει νεύρωση από την κατάθλιψη;» Εδώ δύο σημεία -. Αρνητική και θετική αρνητικό σημείο είναι ότι ο διορισμός των ψυχοτρόπων φαρμάκων, ακόμη και μια τέτοια ασφαλής, καθώς η σύγχρονη σεροτονίνης-επιλεκτική, αλλά εμπίπτουν στην αρμοδιότητα ψυχοθεραπευτές και ψυχίατροι, ούτε καν νευρολόγους. στην δυτική ιατρική να τηρούν αυτόν τον κανόνα αρκετά αυστηρά. στη Ρωσία, λόγω του φόβου των ανθρώπων που κάθονται μπροστά από πρόταση της «τιμωρητικής ψυχιατρική», για παράδειγμα, ανατρέξτε στην καρδιολόγο sihoterapevtu για το σκοπό της αντικαταθλιπτικό για τη θεραπεία της δυσλειτουργία του αυτόνομου συστήματος, μπορεί να προκαλέσει μια τέτοια αντίδραση - «Δεν είμαι τρελός, δεν τον να φύγει» επίσημη απαγόρευση συνταγογραφούν ψυχοτρόπα φάρμακα για τον γιατρό οποιασδήποτε ειδικότητας που δεν υπάρχει η ίδια ως θεραπευτής / ψυχίατρος δεν απαγορεύεται να αναθέσει, για παράδειγμα., ένα φάρμακο για υπέρταση ή ανακούφιση του πόνου για τον πόνο.Αλλά η ρωσική νοοτροπία απέχει πολύ από το ίδιο πράγμα, αν ένας ψυχοθεραπευτής θα πει - "Δεν μου αρέσει ο παλμός σου, νομίζω ότι πρέπει να αρχίσεις να παίρνεις beta-adrenoblo εντοπισμού, γι 'αυτό σας στείλει σε έναν καρδιολόγο για να μπορείτε να αποφασίσετε το θέμα με τον ίδιο, «και αν ο καρδιολόγος λέει -» Βλέπω έχετε υπερβολικό άγχος, ασταθή συναισθηματική και αγενούς φόντο, νομίζω ότι θα ένιωθα πολύ καλύτερα, λαμβάνοντας ένα αντικαταθλιπτικό, έτσι ώστε η αποστολή να σας μεταφέρει σε ψυχοθεραπευτή / ψυχίατρο ώστε να μπορείτε να επιλύσετε αυτό το ζήτημα μαζί του. "
Παραπομπή σε καρδιολόγο μοιάζει φυσικό και μπορεί να προκαλέσει, εκτός του ότι ευγνωμοσύνη για την προσοχή και την παραπομπή σε έναν θεραπευτή / ψυχίατρος με υψηλό βαθμό πιθανότητας μπορεί να προκαλέσει υποψίες ή καταγγελίες των αδιαφορία, έλλειψη κατανόησης και την απροθυμία να σκαλίζω την ουσία του προβλήματος. Για το λόγο αυτό, η συνταγογράφηση αντικαταθλιπτικών στη Ρωσία γίνεται από γιατρούς πολλών ειδικοτήτων, κυρίως από νευρολόγους, αλλά και καρδιολόγοι, γαστρεντερολόγοι και θεραπευτές συχνά δεν κάνουν αντικαταθλιπτικά. εμπειρογνώμονες οι οποίοι προσεγγίζονται συχνότερα για σωματομορφικές αυτόνομες δυσλειτουργίες διαφόρων συστημάτων οργάνων. Σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές των ασθενών αυτών, το ένα τρίτο των γιατρών του σωματικού προφίλ είναι στη ρεσεψιόν! Στην πραγματικότητα, αυτοί είναι όλοι οι ασθενείς με νεύρωση. Δεν μπορεί να τους δοθεί ποιοτική βοήθεια με τη συνταγογράφηση ενός φαρμάκου που ενεργεί στη φυσική σφαίρα · χρειάζονται ένα μέσο για τη μείωση του επιπέδου άγχους, ισορροπώντας το συναισθηματικό υπόβαθρο και έτσι σταθεροποιώντας το αυτόνομο νευρικό σύστημα. Όπως αναφέρθηκε νωρίτερα, το σύγχρονο επιλεκτικό της σεροτονίνης αντικαταθλιπτικό αντιμετωπίζει τέλεια αυτό το καθήκον, χωρίς να προκαλεί τον κίνδυνο εθισμού ή δυσάρεστων παρενεργειών. (Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τα προβλήματα ταυτοποίησης των νευρωτικών ταλαιπωριών, βλ. - "Η ΝΟΣΗΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΧΗΜΑΤΙΚΗ ΔΙΣΤΟΜΙΑ: ΒΑΘΟΣ, ΛΟΓΟΙ, ΘΕΡΑΠΕΙΑ").
Ας το πούμε καθαρά ξανά.
SSRI αντικαταθλιπτικά μόνο φαρμακολογικά που σχετίζονται με αυτές των κύριων επίδρασή τους δεν είναι τόσο πολύ ένα αντικαταθλιπτικό και αγχολυτικό, σε γενικές γραμμές, να εξαλειφθεί η τυπική νευρωτική σύμπτωμα - άγχος, νευρικότητα, ευερεθιστότητα, συναισθηματική τρωτότητα, εσωτερική ένταση, συναισθηματική εξάντληση, αστάθεια του αυτόνομου νευρικού ( «Ψυχοσωματική ") - όλοι μαζί, ανεξάρτητα από το πόσο υπέροχο ακούγεται. (Ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτα θαυματουργή, όπως ακριβώς δεν υπάρχει τίποτα θαυματουργή ότι περνά τη γρίπη, τότε ταυτόχρονα τρέχουν τόσο τη θερμοκρασία και ρίγη και κόπωση, και ρινική καταρροή και πονόλαιμος.) Στην πιο γενική έννοια, το κύριο αποτέλεσμα Τα σύγχρονα αντικαταθλιπτικά μπορούν να οριστούν ως μια αύξηση στο αίσθημα της εσωτερικής άνεσης, της αυτονομίας και της αντοχής στο στρες, με αποτέλεσμα να αυξηθεί και η διάθεση. Δυστυχώς, στη Ρωσία όλοι τους ίδιους λόγους - που επικρατούν ιστορίες τρόμου / μύθους, θεωρίες συνωμοσίας, και τα δεινά των γιατρών στις δημόσιες δομές υγείας - ένα σεροτονίνης-επιλεκτική ακόμα δεν είναι πάντα σωστά χρησιμοποιούνται και ως εκ τούτου ο φόβος, μετά την τυπική ξενοφοβία - «να απορρίψει τι όχι εξοικειωμένοι. "